Γερμανική επεκτατική πολιτική και στον πολιτισμό;

Ο Γερμανός ιστορικός Χάινριχ Α. Βίνκλερ στο βιβλίο του με τίτλο «Βαϊμάρη, η ανάπηρη δημοκρατία, 1918-1933», εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, αναφέρει στη σελίδα 346 τα εξής: «Μια δραστήρια γερμανική εθνική πολιτική συνδέθηκε στενά με την καλλιέργεια της ιδέας του Ράιχ. Οι γερμανικοί πληθυσμοί που ζούσαν εκτός των συνόρων του Ράιχ, στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και την υπόλοιπη Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη, ενισχύθηκαν σημαντικά από ενώσεις όπως ο Σύλλογος Απόδημων Γερμανών και κρατικές υπηρεσίες, με επικεφαλής το υπουργείο Εξωτερικών. Η στήριξη είχε δύο πλευρές, μια αμυντική και μια επιθετική. Αμυντική ήταν η αντίσταση στις προσπάθειες αφομοίωσης από τα νέα εθνικά κράτη, δηλαδή στην αποεθνοποίηση των γερμανικών μειονοτήτων. Επιθετική, η προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν τους Γερμανούς του εξωτερικού για τους σκοπούς της γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής».

        Ο Βίνκλερ αναφέρεται στην περίοδο που οι ναζί είχαν την εξουσία στη Γερμανία, εξηγώντας πως αυτοί ετοιμαζόταν να κυριαρχήσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, προετοιμάζοντας όχι μόνο την πολεμική τους μηχανή, αλλά δημιουργώντας ή ενισχύοντας φιλικούς γερμανικούς θύλακες σε άλλες χώρες, κυρίως της Ευρώπης. Βέβαια, δεν αδιαφορούσαν και για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καθώς πολλά και σημαντικά γερμανικά κεφάλαια χρησιμοποιήθηκαν εκεί για τη δημιουργία διαφόρων εταιρειών και επιχειρήσεων, από πράκτορες ή συμπαθούντες του καθεστώτος.

Αυτά συνέβαιναν τότε, 80 χρόνια πριν. Τι συμβαίνει όμως σήμερα;

Στις 23 Δεκεμβρίου του 2011 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ρεπορτάζ με τον τίτλο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται με ιδρύματα», της δημοσιογράφου Αριστοτελίας Πελώνη, το οποίο στον πρόλογο του αναφέρει «Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Αυτή τη φορά μέσω των ιδεολογικών πρακτόρων τους, καθώς το Βερολίνο θα κάνει ποδαρικό δραστηριοποιώντας εκ νέου στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα γερμανικά πολιτικά ινστιτούτα, τα οποία εκπροσωπούν το σύνολο του γερμανικού πολιτικού φάσματος. Επισήμως, όπως ανακοίνωσε ο αρμόδιος για την Ελλάδα υφυπουργός Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ για να δοθεί νέα ώθηση στον διάλογο με την Ελλάδα. Ανεπισήμως, για τη διασφάλιση διακριτικής επιρροής στις εξελίξεις και όχι μόνο».

Πιο κάτω στο ρεπορτάζ αναφέρεται ακόμα ότι: «…Αν και αυτή τη στιγμή παραμένει ασαφές το ακριβές πρόγραμμα των ιδρυμάτων και τι ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν στη χώρα μας, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ αναμένουν ότι τουλάχιστον τα δύο μεγάλα Ιδρύματα, το Κόνραντ Αντενάουερ και το Φρίντριχ Εμπερτ θα έρθουν στην Αθήνα με τοπικά γραφεία. Στις αρχές Ιανουαρίου τα ιδρύματα αναμένεται να παρουσιάσουν στο γερμανικό ΥΠΕΞ τα προγράμματα και τις στοχεύσεις τους για την Ελλάδα, καθώς η παρουσία τους κρίνεται πια σκόπιμη, δεδομένου ότι εκτιμάται πως η ελληνική κρίση θα έχει βάθος τουλάχιστον δεκαετίας και οι Γερμανοί θέλουν να έχουν ρόλο και λόγο στις εξελίξεις.

Τουλάχιστον τα δύο μεγάλα ινστιτούτα, το Ινστιτούτο Κόνραντ Αντενάουερ, το θινκ τανκ των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), και το Φρίντριχ Έμπερτ των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) αναμένεται να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, αλλά και να πάρουν τη μερίδα του λέοντος από την κρατική επιχορήγηση των 2 εκατομμυρίων ευρώ στα αντίστοιχα ιδρύματα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση το 2012 (ανάλογα με την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων). Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως σε ό,τι αφορά την περιοχή μας, διαθέτουν μέχρι σήμερα πολλά γραφεία σε χώρες όπως η Αλβανία, το Κόσοβο, η Λετονία και η Τουρκία, αλλά μικρή παρουσία σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η παρουσία στα Βαλκάνια είχε κριθεί αναγκαία λόγω της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ενώ φαίνεται πως όταν η Ελλάδα πήρε τον ευρωπαϊκό της δρόμο, αλλά και ο προϋπολογισμός των ιδρυμάτων μειώθηκε, έκλεισαν τα γραφεία τους στην Αθήνα…».

            Τα εγκαίνια του ιδρύματος «Κόνραντ Αντενάουερ» στην Αθήνα έγιναν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Μουσείο της Ακρόπολης με κάθε επισημότητα και προφανώς κάποια στιγμή θα γίνουν και αυτά του ιδρύματος «Φρίντριχ Έμπερτ» και όλων των άλλων.

            Οπότε το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό. Τι σημαίνουν όλα αυτά και πόσο ¨αθώα¨ είναι η λειτουργία των ιδρυμάτων; Μήπως τελικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια γερμανική επεκτατική πολιτική και στον πολιτισμό;

Υ.Γ. 1. Περισσότερες λεπτομέρειες για όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο βιβλίο μου «Ο κανόνας του Χάμπερ» που θα κυκλοφορήσει σύντομα.

2. Το πλήρες και άκρως διαφωτιστικό ρεπορτάζ της κ. Αριστοτελίας Πελώνη μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας tanea.gr