Η γερμανοποίηση της Ευρώπης.

           Στις 21 Μαρτίου 2013 σε άρθρο του Ρίστο Πεντίλα που δημοσιεύτηκε στους New York Times υπό τον τίτλο «Η Γερμανία έχει το πρόσταγμα», σχολιάζεται ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση της ευρωζώνης και αφού επισημαίνεται πως «η κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης», όλη η ουσία του συνοψίζεται στην εξής φράση: «Δεν πρόκειται πια για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά για μια περισσότερο Γερμανική Ευρώπη»*!

            Φυσικά, πολλοί μπορεί να ισχυριστούν πως το άρθρο που δημοσιεύεται σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της πρωτεύουσας του καπιταλισμού, ενδεχομένως να θέλει να εξυπηρετήσει κάποια συμφέροντα ή στόχους. Λογικό και επόμενο είναι να μην θέλουν οι αμερικανοί μια δυνατή Γερμανία, ή τουλάχιστον μια τόσο δυνατή Γερμανία.

Το «ελληνικό παράδειγμα».

       Λέγεται ότι, όταν ακούς, ή διαβάζεις πάρα πολλά για ένα θέμα, η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε κάπου στη μέση. Στο θέμα της Κύπρου, όμως, πού είναι η μέση;

            Όλα, υποτίθεται πως, ξεκίνησαν από μια λανθασμένη απόφαση του Eurogroup, την οποία επέλεξαν και επέβαλαν οι Γερμανοί, και καταλήξαμε στο να μαθαίνουμε, όσο περνούν οι μέρες, πως ό,τι συνέβη, συνέβη διότι το σκηνικό είχε διαμορφωθεί μέσω διαφόρων υποθέσεων κακοδιαχείρισης, θαλασσοδανείων, περίεργων μετακινήσεων κεφαλαίων και ξεπλύματος χρήματος, και άλλων γλαφυρών ιστοριών, που κάποιες, προδήλως, ανήκουν στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας και άλλες, φαίνεται να, έχουν βάση και υπόσταση, οπότε δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.

Εικόνες με αποχρώσεις του γκρι…

       Παίρνω αφορμή απ΄ το κείμενο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (ixnilasies.blogspot.gr) με τίτλο «Προβληματισμοί συγγραφέως» που περιγράφει τόσο εύστοχα την εικόνα που επικρατεί στο χώρο των εκδόσεων και αναρωτιέμαι. Γιατί τόση φασαρία για το τίποτα; Δεν εννοώ βέβαια το κείμενο το Παναγιώτη, αλλά όλο αυτό το αλισβερίσι στο χώρο του βιβλίου.

            Αλήθεια, ποιος θυμάται να μας πει, έτσι στα γρήγορα χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να προσφύγει στη μηχανή αναζήτησης του google, ποιο βιβλίο ξεχώρισε στην Ελλάδα το 2010; Ποιο βραβεύτηκε; Από ποιο έχει κάτι να θυμάται;

Η έννοια του «ζωτικού χώρου» και η αξιοποίηση της απ΄ τους Γερμανούς.

        Εξ  αιτίας των γεγονότων που έφεραν την Κυπριακή Δημοκρατία στο κέντρο μιας ακόμα κρίσης της ευρωζώνης και λαμβάνοντας υπ΄ όψιν τους τη στάση των Γερμανών, ορισμένοι θυμήθηκαν την έννοια του «ζωτικού χώρου». Τι σημαίνει, όμως, «ζωτικός χώρος» και μπορούμε να συνδυάσουμε την έννοια αυτή με την πολιτική που ακολουθούν οι Γερμανοί σήμερα όχι μόνο απέναντι στην Κύπρο, αλλά σ΄ ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό νότο;     

Ο «ζωτικός χώρος, ήταν μια θεωρία, ή κατ΄ άλλους μια ιδέα, την οποία διατύπωσε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου ο καθηγητής γεωπολιτικής στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, Καρλ Χάουζχοφερ.  Ο καθηγητής συστήθηκε στο Χίτλερ απ΄ τον πιο έμπιστο φίλο του τον Ρούντολφ Ες, ο οποίος ήταν φοιτητής του, και έπαιξε καθοριστικό ρόλο για ένα μεγάλο διάστημα στη διαμόρφωση πολλών αποφάσεων του δικτάτορα, μέχρι που έχασε την εύνοια του. Αυτό το διάστημα όμως, λέγεται ότι, ήταν ο πιο πολύτιμος πολιτικός αλλά και στρατιωτικός του σύμβουλος, και ο άνθρωπος που σχεδίασε πολλούς ελιγμούς και στρατηγικές στην εξωτερική πολιτική του ναζιστικού καθεστώτος.

Η λογική της «μοναδικής λύσης».

            Διαβάζω τα όσα συμβαίνουν γύρω από το νέο… Κυπριακό. Η ελπίδα πως το όχι του Κυπριακού κοινοβουλίου θα λειτουργούσε ως τη σπίθα που θα άναβε τη φωτιά της αφύπνισης και στην υπόλοιπη Ευρώπη απεδείχθη θνησιγενής.

            Η εντύπωση που είχαμε πως οι ομοεθνείς μας της Κύπρου αν σε κάτι διαφέρουν από μας είναι η προνοητικότητα και η οργάνωση, απεδείχθη πλάνη. Το εθνικό σπορ καλλιεργούν και αυτοί, ως φαίνεται. «Βλέποντας και κάνοντας».

Χάνουμε μια ολόκληρη γενιά;

             Η πρόσφατη δήλωση του Γερμανού προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, «Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά», είναι κυνική αλλά και αληθινή.

            Το ερώτημα, όμως,  είναι αν ο Γερμανός πολιτικός χρησιμοποίησε τη σωστή διατύπωση ή αν έπρεπε να πει (σ. σ. ακόμα πιο κυνικά) «χάσαμε, ήδη, μία γενιά»!

Τιμωρία του Κατίδη, για να μην έχουμε μιμητές.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Dole Carnagie έγραψε «Υπάρχουν τέσσερις, και μόνο τέσσερις, τρόποι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο. Μας αξιολογούν και μας κατατάσσουν σύμφωνα με αυτές: τι κάνουμε, ποια είναι η εξωτερική μας εμφάνιση, τι λέμε και πώς το λέμε».

          Στην περίπτωση του ποδοσφαιριστή Κατίδη, που είναι ο αρνητικός πρωταγωνιστής των τελευταίων ημερών λόγω του ναζιστικού χαιρετισμού του στον αγώνα ΑΕΚ- Βέροια, ισχύει ο πρώτος τρόπος που όρισε ο Carnagie. Κρίνεται σύμφωνα μ΄ αυτό που έκανε.

Τα φοβικά σύνδρομα των Γερμανών.

           Πριν από μερικές μέρες, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Για να αποκατασταθεί η ισορροπία στην Ευρωζώνη θα πρέπει να έχουμε χαμηλότερο πληθωρισμό και περιορισμένη αύξηση μισθών στο νότο της Ευρωζώνης, γεγονός που ενδεχομένως να σημαίνει ότι θα πρέπει να επιτρέψουμε ελαφρώς υψηλότερο πληθωρισμό και αύξηση μισθών σε χώρες όπως η Γερμανία. Και αυτή είναι μια διάσταση της Παν-  ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».

            Το σύνολο των δηλώσεων της κ. Λαγκάρντ στο Δουβλίνο δεν έτυχαν (σ. σ. αν δεν κάνω λάθος) και ιδιαίτερης προβολής, αλλά και ανάλυσης, από τα μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης, ούτε φυσικά από τα ελληνικά. Κάποιοι όμως ασχολούμενοι με τα οικονομικά (δημοσιογράφοι και αναλυτές) στάθηκαν στο παραπάνω απόσπασμα, ερμηνεύοντας το ως εξής: Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ έστειλε το μήνυμα πως όσο μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια αποκτήσουν οι πολίτες του ευρωπαϊκού Βορρά, και ιδιαίτερα της Γερμανίας, τόσο περισσότερο θα βοηθηθούν οι πολίτες του Νότου, μέσω του… τουρισμού, καθώς οι πρώτοι θα επιλέξουν τις φτηνές Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία για τις καλοκαιρινές τους διακοπές!

Σκοτώνοντας το όνειρο των νέων.

          Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των νέων της πατρίδα μας, των τελευταίων, κυρίως, χρόνων, ήταν πως πολλοί απ΄ αυτούς που κατάφερναν να εισαχθούν στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα δεν είχαν από πριν ξεκάθαρη επιλογή του γνωστικού αντικειμένου που θα ήθελαν να ακολουθήσουν, μέσω του οποίου θα προσδοκούσαν να οικοδομήσουν και μια επαγγελματική καριέρα. Αυτή είναι η αλήθεια.

            Αν το καλοσκεφτεί κανείς, φαντάζει οξύμωρο για τις γενιές που είχαν και περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες εκπαίδευσης, στην πρώτη και δεύτερη βαθμίδα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, το να καταλήγουν στο τι θέλουν πραγματικά να κάνουν στη ζωή τους αφού πρώτα περνούσαν στο πανεπιστήμιο και σε αρκετές περιπτώσεις όταν θα το είχαν τελειώσει. Έχει όμως την εξήγηση του. Οι γενιές των γονιών που εξέθρεψαν και γαλούχησαν αυτά τα παιδιά αν δεν τα επέβαλαν να θέσουν ως στόχο συγκεκριμένες πανεπιστημιακές σχολές (σ. σ. αυτές που κατέληξαν να λέγονται «υψηλής ζήτησης»), τα οδήγησαν στη λογική πως «ό,τι κι αν σπουδάσεις είναι καλό και κάποια στιγμή κάπου θα χωθείς (επαγγελματικά)». Γιατί για τις γενιές των γονιών των χρόνων της ευμάρειας ένα οποιοδήποτε πτυχίο μετρούσε, όχι ως απόδειξη της κατοχής ενός συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου αλλά ως διαβατήριο για να τρυπώσει κάπου, οπουδήποτε, ο βλαστός επαναλαμβάνοντας τη ζωή εκείνων αλλά με καλύτερες συνθήκες και φυσικά αποδοχές.

Ζούμε το τέλος των προσδοκιών;

«Σε τι μπορεί να ελπίζει ένας νεαρός που γεννήθηκε σε ένα προάστιο χωρίς ψυχή, που ζει σ΄ ένα άσχημο κτίριο, περιτριγυρισμένος από άλλες ασχήμιες, από γκρίζους τοίχους, σε ένα γκρίζο τοπίο, για μια γκρίζα ζωή. Έχοντας γύρω του μια κοινωνία που προτιμάει να αποστρέφει το βλέμμα και δεν παρεμβαίνει παρά μόνο για να θυμώσει και να απαγορεύσει».

Με τα λόγια αυτά ο αείμνηστος Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν περιέγραφε σε ομιλία που εκφώνησε το 1990 την κατάσταση που αντιμετώπιζαν στη χώρα του άνθρωποι που διαβιούσαν καθημερινά μες τη φτώχεια και τον αποκλεισμό. Βέβαια, μπορούμε να υποθέσουμε πως, ο Μιτεράν τότε αναφερόταν κυρίως στους μετανάστες που συσσωρεύονταν στις πιο σκοτεινές και απομακρυσμένες γωνιές του Παρισιού (αλλά και άλλων ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων), αναζητώντας ψίχουλα, έστω, του ευρωπαϊκού ονείρου ανάπτυξης και ευημερίας, το οποίο είχε αρχίσει να καρποφορεί.

ΔΩΡΕΑΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

"Οι κόρες της Αφροδίτης" - Μυθιστόρημα.

 

Πατήστε εδώ για να ανοίξετε ή να κατεβάσετε το αρχείο

"Τα υγρά ίχνη της μνήμης" - Μυθιστόρημα.

Πατήστε εδώ για να ανοίξετε ή να κατεβάσετε το αρχείο

Η επικοινωνία απέναντι στην πραγματικότητα.

Το ρεπορτάζ που προέβαλε το τηλεοπτικό δίκτυο Channel 4 με τον υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής να ζητά επαναφορά των… φούρνων για την αντιμετώπιση των μεταναστών που «μας πήραν τις δουλειές και δημιούργησαν την κρίση», όπως και την… αξιοποίηση του δέρματος και των μαλλιών τους για την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων (λαμπατέρ και κομπολογιών), λογικό ήταν να σοκάρει αλλά και να προβληματίσει.

            Να προβληματίσει, όμως, ως προς τι; Για το αν υπάρχουν συνάνθρωποι μας, ή συνέλληνες αν προτιμάτε, που μπορεί να σκέφτονται και να εκφράζονται κατ΄ αυτό τον τρόπο;

Το Υπουργείο, ως συνήθως, παίζει…

            Ό,τι γίνεται για το νέο χάρτη των Πανεπιστημίων της χώρας, γίνεται βάσει σχεδίου. Άρα είναι μελετημένο. Σοφό, όμως; Για να επελέγη από το Υπουργείο Παιδείας η ονομασία του ως «σχέδιο Αθηνά», κάτι τέτοιο υπαινίσσεται, καθώς η Αθηνά ήταν γνωστή και ως η Θεά της Σοφίας στο αρχαίο Δωδεκάθεο.

            Σίγουρα όμως είναι ένα «οικονομικό σχέδιο». Διότι απ΄ όποια πλευρά και αν το δει κανείς, όλο και κάτι λιγότερο θα μας στοιχίζουν εφεξής τα 384 τμήματα των ΑΕΙ και ΤΕΙ, σε σχέση με τα 481 (!) που έχουμε τώρα. Εκτός και αν πέσουμε έξω και δω, όπως συνέβη με τα γνωστά οικονομικά προγράμματα (μνημόνια) που εφαρμόζουμε επιτυχώς, σε ό,τι αφορά τις περικοπές, και ανεπιτυχώς, σε ό,τι έχει σχέση με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, απ΄ το 2010, και τελικά η τριτοβάθμια εκπαίδευση αντί να φθηνύνει μας στοιχίζει ακόμα περισσότερα. Ακόμα, όμως, και αυτό να συμβεί δεν θα πρέπει να απελπιστούμε. Υπάρχει λίπος, συγγνώμη τμήματα, και τα 384 μπορούν να γίνουν και λιγότερα, αρκεί να υπάρξει οικονομία.

            Διότι είτε μας αρέσει, είτε όχι η ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα εδώ και χρόνια θέμα οικονομίας είναι. Τίποτα άλλο.