Μόνη απάντηση η καταστολή…

           Μια διαφορετική ανάγνωση των εξεγέρσεων που σημειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στις οποίες συμμετέχουν κυρίως οι νεώτερες γενιές, είναι πως μέσω αυτών οι νέοι μας θέτουν ένα ερώτημα. Υπάρχει χώρος και μέλλον για τα δικά τους όνειρα;

            Ερώτημα ουσιαστικό αλλά και αμείλικτο σ΄ έναν κόσμο που σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να ξεπερνάει τον εαυτό του και να τρέχει πολύ πιο μπροστά απ΄ την εποχή του και σε άλλες μοιάζει να γυρνάει με μεγάλη ταχύτητα πίσω. Πού; Στις εποχές που η καθημερινότητα ήταν μια πάλη για όσα στις μέρες μας έγιναν απαραίτητα αλλά και αυτονόητα.  Στις εποχές που η άποψη «ευκαιρίες σε όλους» δεν είχε καν διατυπωθεί ως θεωρία.

            Ερώτημα που προκαλεί ανατριχίλα αν αναλογιστούμε ότι πετύχαμε τόσα πολλά για να καταλήξουμε στο σημείο να μην μπορούμε πια να εξασφαλίσουμε στους απογόνους μας τη δυνατότητα να ξεκινήσουν από εκεί που εμείς φτάσαμε. 

            Διαβάζοντας τη φράση στο άρθρο του Νίκου Ξυδάκη «Ταξίμ και Ρίο και Guy Fawkes» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30/6/2013) ¨Μόνη απάντηση των κυβερνήσεων μέχρι στιγμής, από την Κωνσταντινούπολη ως το Σάο Πάολο, είναι η καταστολή¨, συμφώνησα μεν αλλά και αναρωτήθηκα: Σήμερα είναι η καταστολή μέσω δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών, κλομπς κ.α., αλλά μήπως προηγήθηκε μια άλλη, χειρότερη, καταστολή;

            Facebook, twitter, ipad, laptop, τηλεόραση, πλασαρίστηκαν και κατοχυρώθηκαν ως απολύτως απαραίτητα μέσα ενημέρωσης, αλλά και ψυχαγωγίας, ως τρόπος επικοινωνίας αλλά και ως τρόπος ζωής. Εύκολα στην πρόσβαση και τη χρήση, κατάφεραν όχι απλώς να κερδίσουν ένα μέρος της προσοχής μας, αλλά το σύνολο της, ιδίως των νέων.

            Χρήσιμα και σημαντικά βεβαίως, αλλά τελικά μήπως όλα αυτά ήταν ένας άλλος τρόπος καταστολής; Μήπως ήταν τα σωληνάκια που ο ίδιος ο ανθρώπινος οργανισμός δέχτηκε ευχαρίστως και ασμένως να συνδεθούν πάνω του, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί πως μέσω αυτών διοχετευόταν διαρκώς στις φλέβες του ό,τι τον οδηγούσε σε καταστολή;

            Ναι, Facebook και twitter συνέβαλαν καθοριστικά στο να οργανωθούν και να πραγματοποιηθούν εξεγέρσεις σαν αυτή της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου ή της Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Απ΄ τη φύση  και τη φέρουσα ικανότητα τους, όμως, αυτά τα μέσα δεν είναι δυνατόν να μεταφέρουν κανένα άλλο μήνυμα παρά μόνο όσα χωράνε σε λίγες λέξεις, ή στους εκατόν σαράντα (140) χαρακτήρες του twitter. Οι εξεγερμένοι νέοι σίγουρα θα είχαν να πουν περισσότερα. Άρα, ό,τι ήταν να ειπωθεί, έπρεπε να ειπωθεί στις πλατείες και στους δρόμους. Ειπώθηκε όμως; Δύσκολο να συνέβη κάτι τέτοιο, όχι τόσο γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί εν μέσω φασαρίας και συμπλοκών, όσο επειδή θα έπρεπε να είναι αναλόγως προετοιμασμένο. Και δυστυχώς, τα μέσα αυτά, που βοήθησαν στο να βγουν οι νέοι στους δρόμους, είναι τα ίδια που εδώ και χρόνια συνέβαλαν στο να μην μπορούν να εκφράσουν όσα πραγματικά νιώθουν να τους πνίγουν και τα οποία θα έπρεπε να είναι ο δικός τους οδηγός.

            Φυσικά, είναι προτιμότερο ένας οργανισμός να ξεφύγει κάποια στιγμή απ΄ την καταστολή στην οποία τον οδήγησαν μέσα απ΄ τα σωληνάκια και ας έχει να αντιμετωπίσει την καταστολή που εκπροσωπούν δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, κλομπς κ.α.

            Θα πρέπει όμως και να ξέρει γιατί βρίσκεται αντιμέτωπος μ΄ όλα αυτά. Έτσι, δεν θα καταφέρει απλώς να τα αντέξει και να τα αντιμετωπίσει, αλλά και το μήνυμα που θα στείλει να είναι όσο πιο ηχηρό και ξεκάθαρο γίνεται, προς σ΄ όσους επιθυμούν και πάλι να τον υποτάξουν. Το μήνυμα πως θα δώσει τη μάχη για τη ζωή του όχι κάνοντας like ή retweet, αλλά διεκδικώντας με τεκμηριωμένη, δική του, άποψη όσα πραγματικά δικαιούται και του ανήκουν.