Η αλληλεγγύη των πολλών.

          Στη σημερινή Ελλάδα αρχίσαμε να χάνουμε, μεταξύ άλλων, και την έννοια των λέξεων. Ένα παράδειγμα είναι ο γνωστός πια φόρος με την ονομασία «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης», για τον οποίο μάθαμε τις τελευταίες ώρες πως θα επεκταθεί μέχρι το 2016. Βέβαια δεν μάθαμε ποτέ μέχρι σήμερα πώς και σε ποιο βαθμό βοήθησε ή ενίσχυσε την αλληλεγγύη στη χώρα μας, για να κατανοήσουμε και το γιατί πρέπει να επεκταθεί.

            Φυσικά αδυνατούμε να το κατανοήσουμε γιατί εμείς, οι πολλοί, όταν ακούμε «αλληλεγγύη» το μυαλό μας πάει σε έννοιες όπως «βοήθεια και συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους», αλλά το μυαλό εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις πάει σε άλλη. Μία και μοναδική, για να ακριβολογούμε. Τη συγκέντρωση χρημάτων. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως ενώ γεμίσαμε φόρους, από αλληλεγγύης μέχρι ό,τι βάζει ο νους, γεμίσαμε επίσης από συνανθρώπους μας που ενώ έχουν πραγματικά ανάγκη βοήθειας και συμπαράστασης, το μόνο που εισπράττουν είναι απολύσεις!

            Η κατάσταση είναι τραγική και ενώ βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο της ύφεσης και τον τέταρτο των επώδυνων και ισοπεδωτικών μέτρων, δεν ακούμε τίποτα άλλο από νέα μέτρα και περισσότερη αφαίμαξη των ίδιων πάντα, των μισθωτών. Το πού θα οδηγηθούμε είναι προφανές, αλλά αποκλείεται να συμφωνήσουμε, και πάλι, στον ορισμό. Εμείς, οι πολλοί, θα το ονομάσουμε «απόλυτη καταστροφή». Οι άλλοι, οι λίγοι, «επιτυχημένο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης».

            Όταν βρισκόμασταν ακόμα στην αρχή αυτής της δύσκολης περιόδου κάποιοι είπαν πως στην Ευρώπη βιώνουμε τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της έχοντας μια άθλια και ανίκανη Δεξιά και μια ανώριμη και αστεία Αριστερά. Πόσο δίκιο είχαν!

            Στη χώρα μας ειδικά η παραπάνω εκτίμηση επιβεβαιώνεται με τον πλέον δραματικό τρόπο. Όσοι κυβερνούν, δεξιο- κεντροαριστεροί, το μόνο σχέδιο που παρουσίασαν μέχρι τώρα είναι η επιβολή νέων φόρων, επί δικαίων και αδίκων. Λογικό και επόμενο ήταν να σβήσει σχεδόν όλος ο ιδιωτικός τομέας, αφήνοντας πίσω του στρατιές ανέργων, πριν οι καρμανιόλες στηθούν στο δημόσιο τομέα, όπως και γίνεται.

            Όσοι αντιπολιτεύονται, απ΄ την άκρα δεξιά μέχρι και την ανανεωτική (;) αριστερά, το μόνο που μας παρουσίασαν μέχρι τώρα είναι το σχέδιο για το πώς μπορούμε να οδηγηθούμε εκ του ασφαλούς σε… εμφύλια σύρραξη. Γιατί που μπορούν να οδηγήσουν όλες αυτές οι κορώνες περί προδοτών, στησίματος κρεμάλων, ραντεβού στα γουναράδικα, κλεφτών, ληστών κ.τ.λ. κ.τ.λ.; Σε λύση πάντως των προβλημάτων μας δεν οδηγούν, εκτός και αν λύση θεωρείται το να πάρουμε από ένα μαχαίρι ο καθένας στο χέρι ή μια θηλιά και όποιον πάρει ο Χάρος…

            Δεν πάει άλλο και αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι όσοι εκτιμούν πως το τέλος της ιστορίας είναι πολύ κοντά αν δεν υπάρξει σοβαρή αντίδραση. Και ως σοβαρή εννοείται η αντίδραση που θα βασίζεται σ΄ ένα σχέδιο που θα υπερβαίνει προκαταλήψεις, συμφέροντα, σκοπιμότητες και τη λογική της εξασφάλισης του κέρδους των λίγων. Ένα σχέδιο που θα εξασφαλίζει την έννοια της αλληλεγγύης, όπως την ορίζουν οι πολλοί. Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε σ΄ ένα τέτοιο σχέδιο, ή είναι ουτοπικό;