Ο πολιτισμός και τα ντουβάρια.

             Το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε να αποπληρώσει τα δάνεια ύψους 245 εκατ. ευρώ που είχε συνάψει ο Οργανισμός του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για την κατασκευή των εγκαταστάσεων του. Δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά καθώς είναι ο εγγυητής των δανείων. Η εξυπηρέτηση μόνο των ετήσιων τοκοχρεολυσίων ανέρχεται στα 10 εκατ. ευρώ, περίπου, χωρίς να εξυπηρετείται καθόλου το κεφάλαιο.

            Το παράδειγμα του Μεγάρου Μουσικής ακραίο αλλά και χαρακτηριστικό. Η δημιουργία του υπήρξε όραμα και επιθυμία ιδιωτών, αλλά τον τελικό λογαριασμό τον πληρώνει το δημόσιο. Κάτι που συνέβαινε ουσιαστικά απ΄ την αρχή, καθώς από τη μέρα που στήθηκε χρηματοδοτούνταν ετησίως από το κράτος με ένα σημαντικό ποσό, πάνω από 2 εκατ. ευρώ.

            Ανάλογα παραδείγματα, μικρότερου κόστους, μπορούμε να βρούμε σε όλη την ελληνική επικράτεια όπου είναι σπαρμένα διάφορα ολοκληρωμένα ή ημιτελή κτίρια, το συνολικό κόστος των οποίων σίγουρα ισοδυναμεί με ένα σημαντικό μέρος του χρέους της χώρας που αποπληρώνουμε όλοι μας ακριβά και κάποιοι με επώδυνο τρόπο.

            Τα κτίρια αυτά μπορεί να μην απηχούν το όραμα κάποιων ιδιωτών, αλλά σίγουρα αποδεικνύουν την προχειρότητα και την ελαφρότητα πολλών απ΄ όσους άσκησαν, και ασκούν ακόμα, διοίκηση, σε τοπικό αλλά και εθνικό επίπεδο.

            Προχειρότητα διότι πιστεύουν πως με το να σκάβουν θεμέλια και να ρίχνουν μπετόν παράγουν πολιτιστικό έργο και ελαφρότητα επειδή έτσι υποθηκεύουν το μέλλον του πολιτισμού και ουσιαστικά τον ακυρώνουν.

            Ο αείμνηστος και μέγιστος Μάνος Χατζηδάκις είπε πως το ότι έχουμε Υπουργό Πολιτισμού αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη πως δεν έχουμε σύγχρονο πολιτισμό. Θα πρόσθετα, χωρίς ελπίζω να θεωρεί αμετροέπεια εκ μέρους μου, πως το ότι διαθέτουμε τόσα κτίρια για τον πολιτισμό αποτελεί μια ακόμα απόδειξη πως, δυστυχώς, εξακολουθούμε να μην έχουμε πολιτισμό.          

            Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η κατασκευή ενός κτιρίου, ή μιας οποιασδήποτε πολιτιστικής υποδομής, δεν είναι το μοναδικό κόστος με το οποίο θα επιβαρυνθεί το δημόσιο ταμείο. Είναι απλώς το αρχικό κόστος. Θα ακολουθήσει το λειτουργικό κόστος, το κόστος συντήρησης κ.ο.κ. που μπορεί να είναι μικρότερα αλλά μόνιμα.

             Κόστος το οποίο τελικά δεν πιστώνεται στον πολιτισμό, ούτε επενδύεται προς όφελος του. Διότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει η κάθε υποδομή που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε για τον πολιτισμό να λειτουργεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά, συνήθως, δεν λειτουργεί ελλείψει χρημάτων.

            Μέχρι σήμερα, τα προβλήματα αυτά λύνονταν σχετικά εύκολα και με έναν και μόνο τρόπο. Ο λογαριασμός, μικρός ή μεγάλος, πήγαινε πάντοτε στο δημόσιο και φυσικά αποπληρώνονταν. Αυτά τελείωσαν τώρα πια και μάλλον καλύτερα που τελείωσαν. Απ΄ εδώ και πέρα υπάρχει ελπίδα να ανθίσει πραγματικά ο πολιτισμός, γιατί είναι σαν τα όμορφα αγριολούλουδα. Φυτρώνει κυρίως μέσα στα χαλάσματα και ανθίζει όπου τα προστατευόμενα είδη μαραίνονται αμέσως.

            Καλές οι υποδομές και χρήσιμες οι επιχορηγήσεις για τον πολιτισμό αλλά με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα στη χώρα μας το μόνο που κατάφερναν ήταν να δημιουργήσουν μια πολυάριθμη ομάδα «ανθρώπων του πολιτισμού» που απλώς βολεύονταν και ευημερούσαν εξ αιτίας τους.

            Απ΄ αυτούς θα γλιτώσει σίγουρα ο πολιτισμός, όπως θα γλιτώσει και απ΄ τους πολιτικούς, τουλάχιστον απ΄ όσους πιστεύουν πως πολιτισμός είναι απλώς κάποια ντουβάρια.