Στα χαμένα…

        Ο καθένας ορίζει και αντιλαμβάνεται την εμπιστοσύνη με το δικό του τρόπο. Άλλος με το ένστικτο, άλλος με τη λογική, άλλος με το συναίσθημα… Οι πολλοί εμπιστεύονται ό,τι ή όποιον φαίνεται να πληροί κάποια απ΄ τα βασικά χαρακτηριστικά για την πραγματοποίηση ενός συλλογικού οράματος.

            Στις μέρες μας και βαδίζοντας, δυστυχώς, στον έκτο χρόνο της κρίσης, το συλλογικό όραμα των περισσοτέρων από μας δείχνει να είναι η επιθυμία να μην επιδεινωθεί και άλλο η κατάσταση. Ταπεινό, αλλά καθόλου ασήμαντο όραμα όταν είναι πλέον πασιφανές πως πάμε στα χαμένα… και όποιον πάρει ο χάρος!

            Η υπόσχεση πως όσα νέα, επαχθή και επώδυνα, μέτρα ήταν να παρθούν, πάρθηκαν μέχρι να πάρουμε τη δόση, έχει την ημερομηνία μιας δόσης που ξεχάστηκε πότε ακριβώς εισπράχθηκε, και αριθμό επανάληψης ίσο με τις αρκετές δόσεις που ελήφθησαν από τότε. Το άσχημο, βέβαια, είναι πως όσο δεν έχει ταβάνι η υπόσχεση, άλλο τόσο δεν έχει και πάτο το βαρέλι όπου πέφτει η κάθε δόση, μαζί με αυτά τα λίγα που μας ανήκαν και μας είχαν απομείνει.

            Το σίγουρο είναι πως δεν απόμεινε καθόλου εμπιστοσύνη, όχι μόνο γιατί οι πολλές υποσχέσεις τη μειώνουν, αλλά κυρίως διότι οι πολλές ανεκπλήρωτες, αρκετές εκ των οποίων ήταν ψεύτικες από την αρχή και το ήξεραν όσοι τις έδωσαν, την εξαφάνισαν. Χρειαζόμασταν, όμως, την εμπιστοσύνη, όσο ποτέ άλλοτε και το θλιβερό δεν είναι πως αδίστακτα την εξανέμισαν αλλά ότι δεν θα πρέπει ποτέ τους να εκτίμησαν πραγματικά την αξία της.

            Και τώρα τι γίνεται; Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαστε πάλι στην αρχή. Ειδήσεις, εκτιμήσεις, προαναγγελίες για νέα μέτρα και η ζωή μας να ισορροπεί σταθερά πάνω στην κόψη του ακονισμένου μαχαιριού. Αν το ακονίζει η τρόϊκα των ξένων, το σίγουρο είναι πως το ξεγύμνωσε και το κραδαίνει απειλητικά εναντίον μας η ανικανότητα των δικών μας κυβερνητών. Αυτοί που απλώς κόβουν. Όχι ό,τι περισσεύει ή εξέχει, αλλά ακόμα και αυτό που υπολείπεται. Έτσι φαίνεται ορίζεται, καθορίζεται και εφαρμόζεται η μεταρρύθμιση γι΄ αυτούς. Έτσι  την εννοούν, έτσι την αντιλαμβάνονται.

            Ταπεινό, ευτελές, λοιπόν, το όραμα μας να μην επιδεινωθεί και άλλο η κατάσταση, αλλά μάλλον οδεύει και αυτό στη λίστα με τα χαμένα.  Μια λίστα που μακραίνει δυστυχώς καθημερινά και δεν είναι πως σε τρομάζει το ότι χάνεις διαρκώς κάτι, αλλά που σου ζητάν πιεστικά και επίμονα να χάσεις και άλλα που δεν έχεις.