Επικοινωνία και υποκρισία.

          Ο νεαρός Γιάννης Αντετοκούνμπο εδώ και μερικές μέρες άρχισε να ζει το δικό του όνειρο καθώς επελέγη να παίξει στο μαγικό κόσμο του αμερικάνικου επαγγελματικού  μπάσκετ (ΝΒΑ). Εκεί φυσικά τον έφερε το δικό του ταλέντο και όση δουλειά έκανε για να το αναπτύξει.

            Ο Γιάννης ζει το όνειρο του και ως Έλλην υπήκοος, ιδιότητα που απέκτησε πολύ πρόσφατα. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να επιταχυνθούν οι σχετικές διαδικασίες, όπως μας πληροφόρησε το ίδιο το Υπουργείο Εσωτερικών με επίσημη ανακοίνωση του, προσθέτοντας πως το έκανε γιατί έτσι θα είχε όφελος και η χώρα!

            Ο Αντετοκούνμπο μετά την επιτυχία του να επιλεγεί για το ΝΒΑ σημείωσε και μια ακόμα… επιτυχία καθώς έγινε δεκτός, με ενθουσιασμό και αγκαλιές, απ΄ τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ο τελευταίος μάλιστα δήλωσε, μεταξύ άλλων, και ιδιαίτερα συγκινημένος για τα κατορθώματα του νεαρού, μεταφέροντας του και την υπερηφάνεια που αισθάνθηκαν όλοι οι Έλληνες. Όλοι; Μάλλον όχι γιατί κάποιοι μπορεί να αισθάνθηκαν και… άβολα, αν τουλάχιστον ισχύουν όσα έγραψε πρόσφατα η αθλητική ενημερωτική ιστοσελίδα sport24.gr, τόσο για τον 18χρονο Γιάννη όσο και το μεγαλύτερο αδελφό του, τον 20χρονο Θανάση, αναφέροντας ότι: «Ο Θανάσης Αντετοκούμπο έχει χλευαστεί από την κερκίδα λόγω χρώματος σε πολλά γήπεδα της Ελλάδας, αλλά είναι κάτι -όπως λένε οι συμπαίκτες του- που δεν τον επηρεάζει, καθώς είναι έτσι ο χαρακτήρας του.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο από την άλλη είχε γνωρίσει το χειρότερο πρόσωπο του ρατσισμού, όταν έπεσε θύμα επίθεσης και χρειάστηκε να το σπριντάρει με όλη του την ταχύτητα για να ξεφύγει από τους τραμπούκους. Γιατί; Επειδή έχει σκούρο δέρμα. Τι κι αν γεννήθηκε εδώ, αγαπά αυτόν τον τόπο και θέλει διακαώς να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο;».

            Το ότι ο νεαρός Έλληνας, και επισήμως πλέον, με καταγωγή απ΄ τη Νιγηρία έγινε δεκτός μετ΄ επαίνων στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, είναι επίτευγμα που πρέπει να πιστωθεί στον ίδιο, στην οικογένεια του, στους προπονητές και την ομάδα του, στο περιβάλλον του.

            Το ότι Πρωθυπουργός (σ. σ. μαζί με τον Υπουργό Πολιτισμού και τον Υφυπουργό Αθλητισμού) και Υπουργείο Εσωτερικών προσπάθησαν να μπουν στο κάδρο αυτού του επιτεύγματος, αποτελεί ένα ακόμα επικοινωνιακό κόλπο, απ΄ τα κλασικά του είδους που λέγεται πολιτική επικοινωνία. Μόνο που αυτό το κόλπο, το οποίο έχει πάντοτε περισσότερο… αέρα απ΄ ό,τι ουσία, ελάχιστα πιάνει καθώς η αλήθεια μετράει πιο πολύ, ειδικά όταν η υποκρισία δεν κρύβεται με τίποτα. Και στην περίπτωση αυτή η υποκρισία περισσεύει.

            Μετανάστες από διάφορες χώρες του κόσμου που διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι ήδη πάρα πολλοί. Ελάχιστοι όμως έχουν, ή θα έχουν, το ίδιο εύκολα και απλά την τύχη του νεαρού Αντετοκούνμπο κι ας διαθέτουν τα τυπικά προσόντα.  Παρότι πάρα πολλοί απ΄ αυτούς δεν σέβονται απλώς την κοινωνία στην οποία ζουν αλλά τη σέβονται περισσότερο και απ΄ τους γηγενείς, εν τούτοις σε πάρα πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται ως πραγματικοί παρίες και απόβλητοι, με αποτέλεσμα Νόμοι και κανόνες να μην ισχύουν, ή να ξεχνιούνται για τις δικές τους υποθέσεις. Και η σημαντικότερη υπόθεση που τους απασχολεί, ειδικά όσους γεννήθηκαν εδώ, είναι η απόκτηση υπηκοότητας και ό,τι αυτό σημαίνει, ουσιαστικά αλλά και τυπικά.  

            Κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα την περίοδο 2006-2009 για τη συλλογή στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν στη συγγραφή του βιβλίου μου «Η προφητεία του Μότσαρτ» (κυκλοφόρησε Δεκέμβρη του 2010 απ΄ τις εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ) για το θέμα μεταναστών, εντόπισα ορισμένες επώνυμες μαρτυρίες που πραγματικά συγκλονίζουν. Σπαράγματα αυτών των μαρτυριών συνέθεσαν την επιστολή που στο βιβλίο (κεφάλαιο 19)εμφανίζεται να συντάσσει ένα παιδί μεταναστών, που όμως γεννήθηκε και μεγαλώνει εδώ, στην οποία αναφέρει:             «Νιώθεις σιγά, σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και τους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρονών και να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου εν δυνάμει εχθρούς σου. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό μας ύμνο, συμμετέχεις στις εθνικές μας γιορτές. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στην Αφρική εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Η γλώσσα που μιλάνε όλοι είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει…

…Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δύο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον είναι τα όνειρα μου. Αυτή είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…».

            Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, στάθηκε τυχερός γιατί γεννήθηκε προικισμένος με ένα μεγάλο ταλέντο. Αυτό φυσικά δεν τον κάνει διαφορετικό από κανέναν άλλο άνθρωπο. Τη διαφορετικότητα τη δημιουργεί η υποκρισία μας, η οποία δίνει τα πάντα στο Γιάννη, αλλά στερεί τα ελάχιστα, τα οποία εξάλλου δικαιούται, από όποιον δεν ξέρει να κλωτσά καλά τη μπάλα, ή να την παίζει στο χέρι. Όλοι αυτοί δεν είναι πως δεν θα πρέπει να ελπίζουν ότι κάποτε θα βρεθούν στην αγκαλιά κάποιου Πρωθυπουργού, αλλά το ότι δεν θα μπορούν ούτε καν να περιμένουν πως θα πάρουν στο χέρι όσα είναι απλά και αυτονόητα για τους υπόλοιπους. Και το χειρότερο. Όσοι απ΄ αυτούς βρεθούν σε κάποιο φανάρι και επιχειρήσουν να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου, θα δουν χέρια με άγριες διαθέσεις να σηκώνονται προς το μέρος του, τα οποία, πιθανότατα, θα είναι τα ίδια που θα χειροκροτούν με πάθος τον Γιάννη όταν  καρφώνει σ΄ αμερικάνικα καλάθια, όπως του ζήτησε να κάνει ο Πρωθυπουργός…