Η αλληλεγγύη των πολλών.

          Στη σημερινή Ελλάδα αρχίσαμε να χάνουμε, μεταξύ άλλων, και την έννοια των λέξεων. Ένα παράδειγμα είναι ο γνωστός πια φόρος με την ονομασία «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης», για τον οποίο μάθαμε τις τελευταίες ώρες πως θα επεκταθεί μέχρι το 2016. Βέβαια δεν μάθαμε ποτέ μέχρι σήμερα πώς και σε ποιο βαθμό βοήθησε ή ενίσχυσε την αλληλεγγύη στη χώρα μας, για να κατανοήσουμε και το γιατί πρέπει να επεκταθεί.

            Φυσικά αδυνατούμε να το κατανοήσουμε γιατί εμείς, οι πολλοί, όταν ακούμε «αλληλεγγύη» το μυαλό μας πάει σε έννοιες όπως «βοήθεια και συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους», αλλά το μυαλό εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις πάει σε άλλη. Μία και μοναδική, για να ακριβολογούμε. Τη συγκέντρωση χρημάτων. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως ενώ γεμίσαμε φόρους, από αλληλεγγύης μέχρι ό,τι βάζει ο νους, γεμίσαμε επίσης από συνανθρώπους μας που ενώ έχουν πραγματικά ανάγκη βοήθειας και συμπαράστασης, το μόνο που εισπράττουν είναι απολύσεις!

            Η κατάσταση είναι τραγική και ενώ βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο της ύφεσης και τον τέταρτο των επώδυνων και ισοπεδωτικών μέτρων, δεν ακούμε τίποτα άλλο από νέα μέτρα και περισσότερη αφαίμαξη των ίδιων πάντα, των μισθωτών. Το πού θα οδηγηθούμε είναι προφανές, αλλά αποκλείεται να συμφωνήσουμε, και πάλι, στον ορισμό. Εμείς, οι πολλοί, θα το ονομάσουμε «απόλυτη καταστροφή». Οι άλλοι, οι λίγοι, «επιτυχημένο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης».

Η Χρυσή Αυγή… μέσα μας!

          Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τις νέες προκλήσεις της Χρυσής Αυγής απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Το νεοναζιστικό κόμμα γνωρίζει άριστα το παιχνίδι των εντυπώσεων και όσο τις κερδίζει σε μια μερίδα του κόσμου, τόσο καταφέρνει να διατηρεί τα υψηλά ποσοστά που της δίνουν όλες οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις.

             Είναι, όμως, μόνο θέμα «εντυπώσεων» το φαινόμενο Χρυσή Αυγή;

            Σε ρεπορτάζ που δημοσιεύει το Βήμα της Κυριακής (28/7/2013) ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης καταθέτει μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα άποψη για το ¨φαινόμενο¨ λέγοντας ότι: «Η χυδαιότητα που βλέπουμε προϋπήρχε στην αισθητική των μπουζουκιών, στην αυθαιρεσία και στη νοοτροπία της ¨μαγκιάς¨, στην έλλειψη κουλτούρας και πολιτικής παιδείας σε κάποια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς τώρα απενοχοποιήθηκαν. Η Χρυσή Αυγή τους επέτρεψε να πουν ανοιχτά όσα δεν τολμούσαν να ομολογήσουν».

            Η άποψη του κ. Καμίνη, ο οποίος έχοντας ανοικτό πόλεμο με το κόμμα αυτό έχει μπει και στο στόχαστρο του, είναι διαφορετική καθώς είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται από ένα πολιτικό πρόσωπο μια κοινωνιολογική προσέγγιση του φαινόμενου, και ενδιαφέρουσα καθώς κρύβει κάποιες αλήθειες.

            Διαφορετική επειδή βάζει το ζήτημα πως ναι μπορεί μεν οι συνθήκες, πολιτικές, οικονομικές κ.α. να είναι εκείνες που δημιουργούν και αναπτύσσουν φαινόμενα Χρυσής Αυγής, αλλά η εξέλιξη και η επέκταση τους έχουν άμεση σχέση με την κοινωνία στην οποία εμφανίζονται.

Στα χαμένα…

        Ο καθένας ορίζει και αντιλαμβάνεται την εμπιστοσύνη με το δικό του τρόπο. Άλλος με το ένστικτο, άλλος με τη λογική, άλλος με το συναίσθημα… Οι πολλοί εμπιστεύονται ό,τι ή όποιον φαίνεται να πληροί κάποια απ΄ τα βασικά χαρακτηριστικά για την πραγματοποίηση ενός συλλογικού οράματος.

            Στις μέρες μας και βαδίζοντας, δυστυχώς, στον έκτο χρόνο της κρίσης, το συλλογικό όραμα των περισσοτέρων από μας δείχνει να είναι η επιθυμία να μην επιδεινωθεί και άλλο η κατάσταση. Ταπεινό, αλλά καθόλου ασήμαντο όραμα όταν είναι πλέον πασιφανές πως πάμε στα χαμένα… και όποιον πάρει ο χάρος!

            Η υπόσχεση πως όσα νέα, επαχθή και επώδυνα, μέτρα ήταν να παρθούν, πάρθηκαν μέχρι να πάρουμε τη δόση, έχει την ημερομηνία μιας δόσης που ξεχάστηκε πότε ακριβώς εισπράχθηκε, και αριθμό επανάληψης ίσο με τις αρκετές δόσεις που ελήφθησαν από τότε. Το άσχημο, βέβαια, είναι πως όσο δεν έχει ταβάνι η υπόσχεση, άλλο τόσο δεν έχει και πάτο το βαρέλι όπου πέφτει η κάθε δόση, μαζί με αυτά τα λίγα που μας ανήκαν και μας είχαν απομείνει.

Τζάμπα μάγκες.

             Στις 26 Απριλίου του 2013 σ΄ ένα άρθρο με τίτλο «Επαγγελματίες ηθικοί αυτουργοί της βίας», σημείωνα τα εξής: «… πολιτικοί σχηματισμοί, ή μεμονωμένοι πολιτικοί, κάνουν «καριέρα» που στηρίζεται στη λεκτική βία και δεν εκτρέπονται σ΄ αυτή περιστασιακά και επειδή έτυχε να προκληθούν ή να χάσουν την ψυχραιμία τους. Πρόκειται για ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή, εκτιμώντας πως είναι το προϊόν που «πουλάει» λόγω των συγκυριών και λειτουργεί ως μαγνήτης ψήφων, κυρίως απ΄ την πλευρά απελπισμένων και απογοητευμένων πολιτών που δεν βλέπουν κάπου άλλου φως και προσελκύονται απ΄ το… ημίφως».

            Αιτία για το άρθρο αυτό η ενόχληση που ένιωθα και νιώθω προσωπικά για τη στάση όλων αυτών των νεόκοπων πολιτικών, οι οποίοι πασχίζουν μ΄ αυτό τον τρόπο να καλύψουν την αδυναμία παρουσίασης σοβαρής και ουσιαστικής πολιτικής πρότασης, και αφορμή κάποια… εκτεταμένα επεισόδια. Μια αφορμή που δυστυχώς επαναλαμβάνεται, με το βήμα της Βουλής, όπως και τα έδρανα και οι διάδρομοι της, αντί να αποτελούν χώρο για την ανάπτυξη ενός ουσιαστικού διαλόγου γύρω απ΄ τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να λειτουργούν ως στοιχεία αναπαραγωγής και μίμησης συμπεριφορών και εκφράσεων που προσβάλλουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και λογικής. Το ότι προσβάλλουν επίσης και την έννοια της δημοκρατίας είναι αυτονόητο για όσους αποδέχονται και κατανοούν πως δημοκρατία είναι ένα σύνολο κανόνων που δεν προσαρμόζονται ή παραλλάσσονται κατά το δοκούν και όπως μας βολεύει.

            Αυτά τα φαινόμενα πόσους, άραγε, ενοχλούν και προβληματίζουν πραγματικά; Η οποιαδήποτε απάντηση επιχειρηθεί δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με βάση τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων που τα προκαλούν σταθερά και μόνιμα, έχοντας επιλέξει αυτό τον τρόπο ως «πολιτική παρέμβαση», ή προσθέτοντας και ποσοστά άλλων κομμάτων που το κάνουν κατά περίπτωση και αναλόγως με το τι επιδιώκουν. Γιατί ναι μεν είναι συγκεκριμένα και γνωστά τα πολιτικά μορφώματα και οι πολιτικοί που τα έκαναν «μόδα» και «πάγια τακτική» στη Βουλή, αλλά πριν απ΄ αυτούς μια ολόκληρη κοινωνία είχε ανεχτεί να γίνουν μέρος της καθημερινότητας της!

            Ας θυμηθούμε πώς ανεχόμασταν επί σειρά ετών, παραβατικές και έκνομες συμπεριφορές στα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους διάφορους «ξεσηκωμούς»  του Έθνους, ακόμα και περί… όνου σκιάς.

            Το «δίκιο του εργάτη» δεν έγινε απλώς Νόμος που υποκατέστησε τους άλλους Νόμους, αλλά μετατράπηκε σε «δίκιο του οπαδού», «δίκιο του καθενός που αισθανόταν πως αδικούνταν»  και πάει λέγοντας.

            Χρήζει πραγματικά ανάλυσης, πολιτικής, κοινωνιολογικής κ.ο.κ., το γεγονός πως μια ολόκληρη κοινωνία ανέχτηκε επί σειρά ετών τέτοιου είδους συμπεριφορές, καλυπτόμενη πάντα πίσω απ΄ τη δικαιολογία, πως ευθύνονταν οι λίγοι, οι ανεγκέφαλοι κ.τ.λ. κ.τ.λ.  Θα συνεχίσει να το κάνει και τώρα που όλα αυτά μεταφέρθηκαν στο Κοινοβούλιο; Το παρελθόν μας δεν επιτρέπει αισιόδοξη απάντηση. Το παρόν μας, όμως, και πολύ περισσότερο το μέλλον μας, επιβάλει, όσο ποτέ άλλοτε, να μην ανεχθούμε τέτοιου είδους φαινόμενα. Πρέπει, επιτέλους, να βάλουμε στην άκρη τους «λίγους» και τους «ανεγκέφαλους». Οι οποίοι φυσικά  απέκτησαν υπόσταση εξ αιτίας των ψήφων κάποιων πολιτών, αλλά  εκτρέφονται και αναπαράγονται και απ΄ την ανοχή των υπολοίπων, των περισσότερων. Μια ανοχή που τη δημιουργεί και τη συντηρεί η απογοήτευση μας καθώς βλέπουμε τα προβλήματα να συσσωρεύονται γύρω μας. Για τα οποία προβλήματα όλοι αυτοί οι τζάμπα μάγκες της βίας δεν έχουν να προτείνουν και τίποτα.

Προβλήματα βέβαια υπήρχαν πάντα.  Δεν ήταν όμως ποτέ τόσο πιεστικά και δύσκολα όπως τώρα. Γι΄ αυτό ίσως να μην απαιτήσαμε και τις λύσεις. Είναι καιρός να το κάνουμε και μακάρι να καταφέρουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις να ανταποκριθούν, αρχίζοντας να παράγουν λύσεις και όχι μόνο προβλήματα. Διαφορετικά, ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα…   

Δημόσιος εναντίον ιδιωτικού τομέα.

            Η έρευνα της εταιρείας Κάπα Research που διενεργήθηκε την περασμένη εβδομάδα για το Βήμα της Κυριακής, έδειξε πως  το 60,6% των ερωτηθέντων πολιτών δηλώνουν ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ αντίθετη άποψη έχει το 36%.

            Αλήθεια, περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό;

            Τετριμμένο και χιλιοειπωμένο πως η κάθε δημοσκόπηση δεν είναι τίποτα άλλο από τη φωτογραφία μιας στιγμής, αλλά έχει σημασία ποια είναι η στιγμή και τι έχει προηγηθεί.

            Ξεκινώντας απ΄ τη στιγμή, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι απολύσεις στο δημόσιο (ΕΡΤ, καθηγητές, σχολικοί φύλακες κ.α.) ήρθαν μετά την ουσιαστική κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα της χώρας που οδήγησε στην ανεργία πάνω από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας. Όταν συνέβαινε το τελευταίο, απόρροια της οικονομικής κρίσης και της  πολιτικής που υιοθετήθηκε για την αντιμετώπιση της, ελάχιστοι ασχολήθηκαν σοβαρά, είτε διότι δεν είχαν αντιληφθεί το μέγεθος του φαινομένου, είτε επειδή δεν είχαν τι να πουν ή να προτείνουν. Είχαν, όμως, πολλά να πουν για τις απολύσεις στο δημόσιο, οι οποίες δεν προβλήθηκαν απλώς ως απολύτως απαραίτητες αλλά συνδυάστηκαν και με τη δραματική θέση στην οποία είχαν περιέλθει οι εδώ και δύο, ή τρία χρόνια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Φυσικά κανείς λογικός και εχέφρων άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πως με το να απολυθούν 5, 10 ακόμα και 50 χιλιάδες απ΄ το δημόσιο θα βοηθούσε σε κάτι τον ιδιωτικό τομέα. Άσε που υπάρχει και η ομολογία σχεδόν όλων των οικονομολόγων πως κάθε φορά που χάνει τη θέση του ένας δημόσιος υπάλληλος, χάνονται δύο θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Πρώτον επειδή ο απολυμένος σταματά να ξοδεύει και δεύτερον διότι διεκδικεί και ο ίδιος μια θέση εργασίας. Όλα αυτά βέβαια δεν πτόησαν συγκεκριμένη μερίδα πολιτικών, αλλά και διαμορφωτών της κοινής γνώμης (σ. σ. δημοσιογράφων και αρθρογράφων), από το να προσπαθήσουν να στηρίξουν το επιχείρημα τους για οριζόντιες και άνευ ξεκάθαρων κριτηρίων απολύσεις στο δημόσιο (σ. σ. το οποίο βεβαίως μακιγιάρισαν πλασάροντας το ως εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, κάτι που είναι απολύτως απαραίτητο και αναγκαίο) στις συντελεσμένες ήδη απολύσεις του ιδιωτικού τομέα, καταφεύγοντας στην απλουστευτική λογική, «γιατί να χάνουν τις δουλειές τους μόνο οι του ιδιωτικού τομέα και όχι και του δημοσίου;». Με τον κοινωνικό αυτοματισμό (σ. σ. το να στρέφεται δηλαδή μια επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα εναντίον άλλης, ή άλλων) να μεγαλώνει διαρκώς μέσα στην ελληνική κοινωνία, το έργο τους αποδείχτηκε εύκολο και αποτελεσματικό, επηρεάζοντας ως ένα βαθμό το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης.

Αυτοδιοίκηση: Ο θεσμός που αυτοαπαξιώνεται.

            Η κατάργηση της Δημοτικής αστυνομίας, με συνοπτικές διαδικασίες, επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά πως η ελληνική κεντρική διοίκηση, απ΄ όποιους και αν αποτελείται, θεωρεί ήσσονος σημασίας και αξίας το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης και δεν πιστεύει στην αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και πάνω απ΄ όλα εξουσίας.   

            Η διαχρονική αυτή πρακτική της κεντρικής διοίκησης για αποδυνάμωση της αυτοδιοίκησης οφείλεται στην αντίληψη της πως όσες περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσίες κρατά για λογαριασμό της τόσο καλύτερα θα διασφαλίζει αλλά και θα ενδυναμώνει τη δική της θέση. Αντίληψη ξεπερασμένη, οπισθοδρομική και αντιδημοκρατική, την οποία όμως έχει υιοθετήσει και διαιωνίζει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού που δρα σ΄ αυτό που ονομάζουμε κεντρική πολιτική σκηνή. Ακόμα και αυτό το προσωπικό που προέρχεται απ΄ την αυτοδιοίκηση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως την πρόσφατη κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας υπερψήφισαν και μέλη της Βουλής που χρημάτισαν Δήμαρχοι και οφείλουν σ΄ αυτή τους τη θητεία τη μετέπειτα πολιτική τους καριέρα!

Ανθρωποθυσία στο βωμό της διάσωσης.

          «Η διάσωση της χώρας». Χιλιοπαιγμένη φράση, τόσο που φαίνεται να έχασε πια το πραγματικό της νόημα. Αν είχε ποτέ κάποιο νόημα καθώς ισχύει πάντα το ποιος λέει κάτι και όχι τι λέει. Και τη φράση, ατυχώς, την εισήγαγαν στην καθημερινότητα μας οι άνθρωποι που κατέχουν την εξουσία της λήψης απόφασης και της εφαρμογής της,  που απέδειξαν πάμπολλες φορές πως δεν συνειδητοποίησαν ούτε οι ίδιοι τη βαρύτητα της. Πιθανότατα, λόγω πραγματικής αδυναμίας.

            Το αποτέλεσμα όμως μετράει και όσο κρίνουμε με βάση αυτό, τόσο περισσότερο ανησυχούμε καθώς ελαττώνονται τα άγκιστρα που πιστεύαμε, ή απλώς ελπίζαμε, πως υπάρχουν για να μας κρατήσουν στα ήσυχα και ασφαλή νερά της επιβίωσης. Φυσικά, απέμειναν και κάποια ακόμα, αλλά πόσο και μέχρι πότε θα αντέξουν, πριν θρυμματιστούν και αυτά και βρεθούμε να πλέουμε ακυβέρνητοι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της απόλυτης αβεβαιότητας;      

Η Απόγονος

 Η οικονομική κρίση είναι η ευκαιρία της Γερμανίας να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε με το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης; Το «πεδίο μάχης» αυτή τη φορά είναι η οικονομία και το βασικό όπλο το τραπεζικό σύστημα; Το σίγουρο είναι πως η Γερμανία είναι και πάλι σε θέση ισχύος, αλλά πώς θα τη χρησιμοποιήσει τελικά αυτή;
«Η Απόγονος» είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια απλή αλλά σημαντική ανακάλυψη του Γερμανοεβραίου χημικού Φριτς Χάμπερ (Νόμπελ Χημείας 1918), πατέρα του δηλητηριώδους αερίου zyklon B με το οποίο οι Ναζί εξολόθρευσαν εκατομμύρια ομόθρησκους του, για να αφηγηθεί μια περιπέτεια που ξεκινά το 1945 στο μισοκατεστραμμένο Μόναχο και καταλήγει το 2012 στη Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βαρκελώνη, τη Ζυρίχη, τις Βρυξέλλες, το Κρούμπεντορφ και τη Ρώμη.
Μια περιπέτεια βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, που συνδυάζει, ανοιχτές, ακόμα, πληγές του 2ου παγκοσμίου πολέμου, όπως είναι «τα παιδιά της Βέρμαχτ» και όσα γεννήθηκαν στα περιβόητα Lebensborn όπου οι Ες Ες πάσχιζαν να δημιουργήσουν την Άρια φυλή τους, την εξάπλωση φιλογερμανικών οργανώσεων στις ευρωπαϊκές χώρες που χτυπήθηκαν απ΄ την κρίση, το ρόλο των συμβόλων και των αποκρυφιστικών δοξασιών των πιστών του Χίτλερ, όπως είναι η περιβόητη λόγχη του Λογγίνου, το «άγιο δισκοπότηρο» του ηγέτη τους, που επηρεάζουν και καθοδηγούν και τους σημερινούς απόγονους ή μιμητές τους. Αυτούς που ηγούνται σε διάφορες ακροδεξιές ευρωπαϊκές οργανώσεις, των οποίων η επιρροή διαρκώς μεγαλώνει. 
Ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές που ζουν στη σημερινή Ευρώπη, οι οποίοι θα αναγκαστούν να «επιστρέψουν» στο παρελθόν, αναζητώντας τα στοιχεία που ερμηνεύουν το παρόν και, ίσως, να δείχνουν και το μέλλον.

Ο πολιτισμός και τα ντουβάρια.

             Το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε να αποπληρώσει τα δάνεια ύψους 245 εκατ. ευρώ που είχε συνάψει ο Οργανισμός του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για την κατασκευή των εγκαταστάσεων του. Δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά καθώς είναι ο εγγυητής των δανείων. Η εξυπηρέτηση μόνο των ετήσιων τοκοχρεολυσίων ανέρχεται στα 10 εκατ. ευρώ, περίπου, χωρίς να εξυπηρετείται καθόλου το κεφάλαιο.

            Το παράδειγμα του Μεγάρου Μουσικής ακραίο αλλά και χαρακτηριστικό. Η δημιουργία του υπήρξε όραμα και επιθυμία ιδιωτών, αλλά τον τελικό λογαριασμό τον πληρώνει το δημόσιο. Κάτι που συνέβαινε ουσιαστικά απ΄ την αρχή, καθώς από τη μέρα που στήθηκε χρηματοδοτούνταν ετησίως από το κράτος με ένα σημαντικό ποσό, πάνω από 2 εκατ. ευρώ.

            Ανάλογα παραδείγματα, μικρότερου κόστους, μπορούμε να βρούμε σε όλη την ελληνική επικράτεια όπου είναι σπαρμένα διάφορα ολοκληρωμένα ή ημιτελή κτίρια, το συνολικό κόστος των οποίων σίγουρα ισοδυναμεί με ένα σημαντικό μέρος του χρέους της χώρας που αποπληρώνουμε όλοι μας ακριβά και κάποιοι με επώδυνο τρόπο.

Η όαση με τις νότες.

            Είθισται τα καλοκαίρια να αναζητούμε οάσεις δροσιάς. Ειδικά τα βράδια των πυρακτωμένων Ιουλίων, όταν πασχίζουμε να απομακρυνθούμε όσο γίνεται περισσότερο απ΄ τις σκονισμένες και θορυβώδεις ώρες της μέρας στην πόλη και να γλυκάνουμε τη ζήλια που νιώθουμε για όσους ξεκαλοκαιριάζουν κάπου αλλού, ακόμα και σε μέρη που η θάλασσα αχνοφαίνεται.

            Το φετινό καλοκαίρι, όμως, ο Ιούλιος μόνο πυρακτωμένος δεν είναι και η σκόνη στους δρόμους δείχνει να ΄χει κατακαθίσει καθώς όλα κινούνται πια με αργούς ρυθμούς, επηρεασμένα από τη βουβαμάρα που έχει απλωθεί παντού.

Σκηνικό θλίψης απ΄ όπου λείπουν τα χαμόγελα, λες και τα πήραν μαζί τους οι βεβαιότητες που μας συνόδεψαν χρόνια και μας νανούρισαν οδηγώντας μας σ΄ έναν βαθύ και ανέμελο ύπνο, παρότι γύρω μας γινόταν χαλασμός απ΄ τα μεγάλα και θορυβώδη, όσα παρασκεύαζε και σέρβιρε η πρόσκαιρη ευμάρεια μας.

Σκηνικό εγκατάλειψης που δεν συνθέτουν μόνο οι κουρελιασμένες αφίσες, περυσινών και προπέρσινων φανταχτερών εκδηλώσεων, κολλημένες στις βιτρίνες ανοίκιαστων καταστημάτων, αλλά και η διάθεση μας που δεν κινεί αλλά απλώς σέρνει τα βήματα μας.

Τα κακομαθημένα παιδιά…

           Όταν συνδικαλιστές προπηλακίζουν πολιτικούς (βλέπε επίθεση στο Δήμαρχο Αθηναίων) είναι μια  απολύτως απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη. Είναι όμως και μια υπόθεση που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «ενδοοικογενειακή», καθώς πολιτικοί και συνδικαλιστές είναι μέλη της ίδιας οικογένειας. Αυτό δικαιολογεί την ένταση και τη βιαιότητα που χαρακτηρίζει πολλές φορές αυτού του είδους τα περιστατικά, καθώς τα μέλη μιας οικογένειας εκτός από  το να αγαπιούνται πολύ μπορεί και να μισιούνται περισσότερο.

            Αν προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε το ρόλο του καθενός σ΄ αυτή τη μεγάλη οικογένεια, θα δίναμε αυτόν του πατέρα, ή του κηδεμόνα, στους πολιτικούς. Στους συνδικαλιστές ανήκει δικαιωματικά ο ρόλος του παιδιού. Του κακομαθημένου παιδιού, που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένο με τίποτα και πάντοτε ζητάει περισσότερα. Όσο τα έπαιρνε, όλα ήταν καλά. Τώρα που δεν τα παίρνει, επειδή πολύ απλά άδειασαν οι τσέπες που διαχειρίζεται ο πατέρας ή κηδεμόνας, αντιδρά και αντιδρά άσχημα σηκώνοντας μέχρι και χέρι!

            Το ότι το παιδί έγινε κακομαθημένο δεν είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη, ούτε πρέπει να το αποδώσουμε στα κακά γονίδια της… μητέρας. Ευθύνη έχει και ο πατέρας- κηδεμόνας που το ανέθρεψε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να γίνει καθ΄ εικόνα και ομοίωση του. Και αυτό δεν συνέβη τυχαία αλλά με βάση συγκεκριμένο σχέδιο και λογική. Όσα απ΄ αυτά τα παιδιά ξεχώριζαν κάποια μέρα θα έπαιρναν τη θέση των πατεράδων- κηδεμόνων.

Άλλος φταίει και άλλος πληρώνει.

           Η απαίτηση των δανειστών (τρόϊκας) είναι ξεκάθαρη. «Δώστε 12.500 ονόματα που θα μπουν στο πρόγραμμα κινητικότητας (σ.σ. ή διαθεσιμότητας, ή εφεδρείας, ή απόλυσης, γιατί τελικά το ίδιο φαίνεται να είναι), εδώ και τώρα». Έτσι, οι αριθμοί αποκτούν πλέον και πρόσωπα και εκτός από ψυχροί γίνονται και αμείλικτοι.

            Δραματική εξέλιξη οπωσδήποτε, αλλά γι΄ αυτή ευθύνεται αποκλειστικά ο κυνισμός των ξένων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διασφαλίσουν πως θα πάρουν τα χρήματα τους;

            Παρότι μιλάμε για ένα θέμα που καίει, και απειλεί να κάψει τις ζωές χιλιάδων δικών μας ανθρώπων, ας είμαστε ειλικρινείς. Κανείς ξένος δεν θα τολμούσε να προβάλει τέτοιου είδους απαίτηση, αν δεν του δινόταν το δικαίωμα. Και το δικαίωμα του το δώσαμε εμείς.

Ακόμα και ο κόσμος να καεί…

          Πρόκειται για αναμφισβήτητη παραδοχή. Η κρίση άλλαξε και την πολιτική σκηνή της χώρας. Όχι ως προς τα πρόσωπα, αλλά ως προς τα σκηνικά και τα κοστούμια. Δεν άλλαξε, όμως, το έργο. Κάποιες μικροεπεμβάσεις στο κείμενο με την προσθήκη ορισμένων φράσεων στις οποίες απαραιτήτως συμπεριλαμβάνεται και η λέξη «μεταρρύθμιση», η ενδυνάμωση και η χρονική αύξηση κάποιων μικρών, μέχρι πριν λίγο καιρό, ρόλων και η δημιουργία ορισμένων νέων που αν έλειπαν δεν θα αφαιρούσαν κάτι απ΄ την πλοκή, αλλά συντηρούνται γιατί κάνουν την απαραίτητη φασαρία και εν τέλει βοηθούν και αυτοί στο να επιτυγχάνεται το βασικό ζητούμενο. Ο αποπροσανατολισμός.

Λογικό δεν είναι; Ειδικά όταν και αυτό το έργο είναι γραμμένο με την παλιά, καλή και άκρως ελληνική συνταγή. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς το θέμα του να είναι ξεκάθαρο και δοσμένο με τη σαφήνεια που απαιτείται στις περιπτώσεις αυτές.

Έτσι πηγαίναμε, για χρόνια, έτσι συνεχίζουμε να πηγαίνουμε και σήμερα. Το ότι το σήμερα διαφέρει δραματικά με το χθες δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν σοβαρά, παρά τις περί του αντιθέτου εκφραζόμενες απόψεις. Η πράξη μετράει και εκεί αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει η θέληση, ή μήπως η ικανότητα;- να συγχρονιστούμε με τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα των καιρών.

Ο απλήρωτος λογαριασμός.

           Ένα χαρτί, σφραγισμένο και υπογεγραμμένο απ΄ το δικαστικό επιμελητή πως επιδόθηκε στο σωστό άτομο, θρυμματίζει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια, στοιχεία που εξακολουθούν να μετράνε πολύ καθώς ορίζουν και προσδιορίζουν και το πρόσωπο με το οποίο θέλει ο καθένας να κυκλοφορεί στην κοινωνία, ιδίως όταν αυτή είναι μόλις λίγα μέτρα γης.

            Ένα χαρτί που εντάσσει στην πολυπληθή πλέον και αυξανόμενη καθημερινά, με ρυθμό γεωμετρικής προόδου, ομάδα των οφειλετών αλλά ανήμπορων να ανταποκριθούν και στα ελάχιστα.

            Ένα χαρτί, απόδειξη πως ο δικός σου λογαριασμός δεν σβήνει, δεν χάνεται και όσο και αν επικαλεστείς, αποζητώντας έτσι τη λύτρωση (και τη σωτηρία;) πως ήταν λάθος σου που τον δημιούργησες, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, δεν χορηγείται αμνηστία.

            Η μνήμη των δικών σου πράξεων είναι πάντα εδώ, ζωντανή και ζέουσα, για να στις θυμίζει κρατώντας σε αλυσοδεμένο μ΄ ένα παρελθόν που θα ΄θελες να αφήσεις μια για πάντα πίσω σου. Τίποτα, όμως, δεν μένει πίσω, πόσο μάλλον οι πράξεις σου, αυτές που όχι απλώς δέθηκαν με ατσάλινη αλυσίδα στο πόδι σου, αλλά έχουν κιόλας πολλαπλασιαστεί και διογκωθεί απ΄ τις κούφιες υποσχέσεις, τις αστοχίες, την αβελτηρία και την ανικανότητα όσων έπρεπε να λάβουν τις σωστές αποφάσεις και να κυβερνήσουν, τουλάχιστον, με σύνεση…

            Ο λογαριασμός είναι εδώ. Τεράστιος και αποκαλυπτικός.

Επικοινωνία και υποκρισία.

          Ο νεαρός Γιάννης Αντετοκούνμπο εδώ και μερικές μέρες άρχισε να ζει το δικό του όνειρο καθώς επελέγη να παίξει στο μαγικό κόσμο του αμερικάνικου επαγγελματικού  μπάσκετ (ΝΒΑ). Εκεί φυσικά τον έφερε το δικό του ταλέντο και όση δουλειά έκανε για να το αναπτύξει.

            Ο Γιάννης ζει το όνειρο του και ως Έλλην υπήκοος, ιδιότητα που απέκτησε πολύ πρόσφατα. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να επιταχυνθούν οι σχετικές διαδικασίες, όπως μας πληροφόρησε το ίδιο το Υπουργείο Εσωτερικών με επίσημη ανακοίνωση του, προσθέτοντας πως το έκανε γιατί έτσι θα είχε όφελος και η χώρα!

            Ο Αντετοκούνμπο μετά την επιτυχία του να επιλεγεί για το ΝΒΑ σημείωσε και μια ακόμα… επιτυχία καθώς έγινε δεκτός, με ενθουσιασμό και αγκαλιές, απ΄ τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ο τελευταίος μάλιστα δήλωσε, μεταξύ άλλων, και ιδιαίτερα συγκινημένος για τα κατορθώματα του νεαρού, μεταφέροντας του και την υπερηφάνεια που αισθάνθηκαν όλοι οι Έλληνες. Όλοι; Μάλλον όχι γιατί κάποιοι μπορεί να αισθάνθηκαν και… άβολα, αν τουλάχιστον ισχύουν όσα έγραψε πρόσφατα η αθλητική ενημερωτική ιστοσελίδα sport24.gr, τόσο για τον 18χρονο Γιάννη όσο και το μεγαλύτερο αδελφό του, τον 20χρονο Θανάση, αναφέροντας ότι: «Ο Θανάσης Αντετοκούμπο έχει χλευαστεί από την κερκίδα λόγω χρώματος σε πολλά γήπεδα της Ελλάδας, αλλά είναι κάτι -όπως λένε οι συμπαίκτες του- που δεν τον επηρεάζει, καθώς είναι έτσι ο χαρακτήρας του.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο από την άλλη είχε γνωρίσει το χειρότερο πρόσωπο του ρατσισμού, όταν έπεσε θύμα επίθεσης και χρειάστηκε να το σπριντάρει με όλη του την ταχύτητα για να ξεφύγει από τους τραμπούκους. Γιατί; Επειδή έχει σκούρο δέρμα. Τι κι αν γεννήθηκε εδώ, αγαπά αυτόν τον τόπο και θέλει διακαώς να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο;».

Μόνη απάντηση η καταστολή…

           Μια διαφορετική ανάγνωση των εξεγέρσεων που σημειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στις οποίες συμμετέχουν κυρίως οι νεώτερες γενιές, είναι πως μέσω αυτών οι νέοι μας θέτουν ένα ερώτημα. Υπάρχει χώρος και μέλλον για τα δικά τους όνειρα;

            Ερώτημα ουσιαστικό αλλά και αμείλικτο σ΄ έναν κόσμο που σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να ξεπερνάει τον εαυτό του και να τρέχει πολύ πιο μπροστά απ΄ την εποχή του και σε άλλες μοιάζει να γυρνάει με μεγάλη ταχύτητα πίσω. Πού; Στις εποχές που η καθημερινότητα ήταν μια πάλη για όσα στις μέρες μας έγιναν απαραίτητα αλλά και αυτονόητα.  Στις εποχές που η άποψη «ευκαιρίες σε όλους» δεν είχε καν διατυπωθεί ως θεωρία.

            Ερώτημα που προκαλεί ανατριχίλα αν αναλογιστούμε ότι πετύχαμε τόσα πολλά για να καταλήξουμε στο σημείο να μην μπορούμε πια να εξασφαλίσουμε στους απογόνους μας τη δυνατότητα να ξεκινήσουν από εκεί που εμείς φτάσαμε. 

            Διαβάζοντας τη φράση στο άρθρο του Νίκου Ξυδάκη «Ταξίμ και Ρίο και Guy Fawkes» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30/6/2013) ¨Μόνη απάντηση των κυβερνήσεων μέχρι στιγμής, από την Κωνσταντινούπολη ως το Σάο Πάολο, είναι η καταστολή¨, συμφώνησα μεν αλλά και αναρωτήθηκα: Σήμερα είναι η καταστολή μέσω δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών, κλομπς κ.α., αλλά μήπως προηγήθηκε μια άλλη, χειρότερη, καταστολή;