Χρεοκοπούμε ως άνθρωποι;

            Αυξήθηκαν κατά 47% τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής) μεταξύ ζευγαριών τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας».  

Αυτό προκύπτει απ΄ την έρευνα ¨Η Ελλάδα της κρίσης και το Μνημόνιο¨ που διενεργήθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ) και το Ανδρολογικό Ινστιτούτο.

Το επιβεβαιώνει το σχόλιο φίλου αστυνομικού πως τελευταία οι περισσότερες απ΄ τις κλήσεις που δέχονται για άμεση επέμβαση αφορούν ενδοοικογενειακή βία.

Δεν γνωρίζω αν όσοι αξιολογούν την εξέλιξη της κρίσης με αριθμούς, συμπεριλαμβάνουν και τους παραπάνω στις εξισώσεις τους. Υποθέτω πως όχι γιατί θα αλλοίωνε το αποτέλεσμα.

Υποθέτω, επίσης, πως τέτοιοι αριθμοί δεν έμπαιναν στις εξισώσεις απ΄ τις οποίες προέκυπταν οι δείκτες ευημερίας και ποιότητας ζωής, ούτε και πριν την κρίση.

Πώς γράφετε;

           «Πώς γράφετε;». Το ερώτημα μου απηύθυνε φίλη πέρυσι τέτοιες μέρες και μ΄ αιφνιδίασε. Λόγω … βεβαρημένου συγγραφικού παρελθόντος υπέθεσα πως ήθελε να μάθει κάτι σχετικό μ΄ αυτή μου τη δραστηριότητα, αλλά για να σιγουρευτώ ρώτησα: «Τι εννοείς, πώς γράφετε;».

            Η απάντηση της βγήκε πολύ φυσική απ΄ τα χείλη της, αλλά ακούστηκε τόσο αφύσικη στα δικά μου αυτιά. «Μα δεν γράφετε πανελλήνιες φέτος;». Κατάλαβα. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και νόμιζα πως είχα μεγαλώσει, πολύ πάνω απ΄ τα 18. Πίστευα δε πως δεν ήμουν εγώ που έδινα εξετάσεις αλλά ο μικρός μου γιος, τον  οποίο προφανώς και δεν είχα αποκτήσει καθώς κάτι τέτοιο ήταν πρακτικώς αδύνατον. Όχι να αποκτήσω παιδί, αλλά να είναι και… συνομήλικο μου. Στα 18.

            Ευχαρίστησα τη φίλη και έκτοτε όποτε τη συναντώ αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη. Δεν είναι και μικρό πράγμα να καταφέρνει κάποιος να σ΄ επαναφέρει στην πραγματικότητα με μία και μόνη φράση.

Βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής!

             Η Χρυσή Αυγή μπορεί να πανηγυρίζει. Το αντιφασιστικό μέτωπο που επρόκειτο να συγκροτήσουν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου κατέρρευσε πριν καν αρχίσει να συγκροτείται. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, πάνω στο οποίο υποτίθεται πως θα κτιζόταν αυτό το μέτωπο μας τελείωσε με τον ίδιο τρόπο που τελειώνουν πάρα πολλές πολιτικές πρωτοβουλίες, μικρής ή μεγάλης σημασίας και αξίας, στη χώρα μας. Χωρίς οι περισσότεροι να καταλάβουμε το γιατί. Αντιπαραθέσεις υψηλών τόνων, καυγάδες και φασαρία για να καταλήξουν όχι στο ότι διαφωνούν αλλά πως δεν είναι ικανοί να συμφωνήσουν.

          Το να συμφωνήσεις σε ορισμένα θέματα, ειδικά στα μείζονα, χρειάζεται σίγουρα ικανότητα και, κυρίως, έλλειψη ιδιοτέλειας. Δυστυχώς όμως τα κόμματα μας, σε πάρα πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα απέδειξαν πως όχι μόνο δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων αλλά ούτε καν το ένα δίπλα στο άλλο, όταν αυτό, μάλιστα, απαιτεί η προστασία της δημοκρατίας και το συμφέρον των πολιτών.

Ερωτευμένος με την… αισιοδοξία!

            Ξαφνικά, στα δελτία ειδήσεων έσκασαν μύτη αισιόδοξες ειδήσεις! Κάποιοι άρχισαν να τσιμπιούνται, άλλοι αναζήτησαν ημερολόγια για να σιγουρευτούν πως δεν είναι πρωταπριλιά, πολλοί αναρωτήθηκαν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω και ελάχιστοι χαμογέλασαν.

            Εντάχθηκα αυτοβούλως και άνευ δεύτερης σκέψης στην ομάδα των ελαχίστων, έχοντας πάντα το νου μου μην μ΄ εντοπίσει ο φίλος που προ ημερών μου ανέλυε γιατί στη σημερινή Ελλάδα οι μόνοι που δικαιολογούνται να είναι αισιόδοξοι είναι όσοι έχουν μικρά παιδιά, ή είναι ερωτευμένοι. Οι πρώτοι διότι παίζουν μαζί τους και ξεχνιούνται και οι δεύτεροι επειδή έχουν χαζέψει, ειδικά αν αυτό τους συνέβη σε μεγάλη ηλικία. Και να μ΄ εντόπιζε βέβαια, είχα την απάντηση έτοιμη. Πως εντάχθηκα στους ελάχιστους που ασπάστηκαν το κλίμα αισιοδοξίας διότι είμαι ερωτευμένος, αλλά δεν έχω χαζέψει, παρότι είμαι ήδη κάποιας ηλικίας. Είμαι όμως ερωτευμένος με αυτή ακριβώς τη λέξη και πάνω απ΄ όλα, φυσικά, με το περιεχόμενο της. Με την αισιοδοξία.

Πολιτικοί της… ατάκας (και της πλάκας;).

             Την έννοια της σύντομης φράσης, ή ατάκας, στην πολιτική εισήγαγε η τηλεόραση. Ειδικά από τότε που η τιμή του τηλεοπτικού χρόνου άρχισε να σκαρφαλώνει στα ύψη, το… λακωνίζειν εκτός από φιλοσοφία έγινε και απαραίτητο για όποιον ήθελε να δει τη μούρη του σε δελτίο ειδήσεων.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε τι καινούργιο, υπήρξαν και τα θύματα αυτής της εξέλιξης. Πολιτικοί που προσπαθούσαν να πουν την άποψη τους με μεγάλες και χρονοβόρες φράσεις, είδαν να πετσοκόβονται, αλλοιώνοντας το νόημα τους. Σιγά, σιγά βέβαια προσαρμόστηκαν με αποτέλεσμα σήμερα πάρα πολλοί, η πλειοψηφία μάλλον, να τοποθετείται επί συγκεκριμένων, ακόμα και πολύ σοβαρών θεμάτων, με ατάκες!

ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

"Οι κόρες της Αφροδίτης" - Μυθιστόρημα.

 

Πατήστε εδώ για να ανοίξετε ή να κατεβάσετε το αρχείο

Ο… παλιός* των ημερών Αλέξης Τσίπρας.

            Η άποψη πως στην πολιτική ζωή του τόπου πρέπει να μπουν νέα πρόσωπα δεν εκφράζεται μόνο στις μέρες μας αλλά ακούγεται εδώ και χρόνια πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορά εθνικές εκλογές, είτε δημοτικές.

            Δύο φορές μόνο, απ΄ όσο μπορώ να θυμηθώ, η άποψη έγινε και ψήφος στην κάλπη. Στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 και του 1990 και στις δύο τελευταίες το Μάη και τον Ιούνη του 2012. Οι αιτίες που μετουσίωσαν την άποψη σε πράξη διαφορετικές, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Μέσω της εκλογής τους ανέβηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή πολλά νέα, και σε ηλικία, πρόσωπα.

            Ο Πρόεδρος του  ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δεν είναι βέβαια ένα απ΄ αυτά καθώς η δική του πρεμιέρα είχε γίνει αρκετά νωρίτερα. Απλώς λόγω των συγκυριών βρέθηκε να ηγείται ενός κόμματος που από εκεί που πάλευε να εξασφαλίσει την είσοδο του στη Βουλή έγινε αξιωματική αντιπολίτευση (σ. σ. και εν δυνάμει κυβέρνηση, κάποτε…).

Δεν αντιμετωπίζεται με Νόμους ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

            Μπορεί ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των πολιτών να διαμορφώνεται και να καθορίζεται από το Νόμο;

            Αυτό το ερώτημα με βασανίζει από την ώρα που διάβασα πως η Βουλή των Ελλήνων πρόκειται να συζητήσει και να ψηφίσει Νόμο ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μικρή έως ελάχιστη σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου, το αν η σχετική πρόταση αποσύρθηκε τελικά, ή αν θα ξανάρθει στο μέλλον, ίδια ή παραλλαγμένη. Όπως δεν με αγγίζει και το γεγονός της «πολιτικής» αντιπαράθεσης που ξέσπασε μεταξύ των κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει με την πρόταση αυτή.

            Θα ήμουν ευτυχής, πάντως, αν μ΄ ένα Νόμο καταφέρναμε να ελέγξουμε και να εξαφανίσουμε τα τόσο δυσάρεστα συναισθήματα που λέγονται «ρατσισμός» και «ξενοφοβία», κάτω απ΄ τα οποία κρύβεται το τέρας του φασισμού και του ναζισμού.

            Αν το πετυχαίναμε, υποθέτω πως, θα μας ευγνωμονούσε όλη η Ευρώπη, καθώς σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Europol τα κρούσματα βίας που εμφανίζονται κατά των μεταναστών αυξάνονται σταθερά, όσο αυξάνονται και οι διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις που επαγγέλλονται το ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Η γενιά που πρέπει να «εφεύρει» μια δουλειά!

           Σε μερικές μέρες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, χιλιάδες παιδιά θα ριχτούν στη μάχη των πανελληνίων εξετάσεων και ένα σημαντικό ποσοστό απ΄ αυτά το Σεπτέμβρη θα κάνει την εγγραφή του σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, ή θα ξενιτευτεί για να σπουδάσει. Για να πετύχει, όμως, τι;

            Η απάντηση είναι εύκολη και αναμενόμενη. «Για να κερδίσει το μέλλον του, ή το δικαίωμα να το διαμορφώσει όπως αυτό θα ήθελε». Είναι όμως και μια απάντηση που λέει την αλήθεια, ή εκφράζει την πραγματικότητα;

            Σ΄ ένα άρθρο του Τόμας Φρίντμαν, αρθρογράφου των New York Times, που φιλοξένησε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (7/4/13), με τον τίτλο «Η εκπαίδευση τον 21^ο αιώνα», υπάρχει η άποψη του Τόνι Γουάγκνερ, ειδικού σε θέματα εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, για το ρόλο που παίζει η γνώση σήμερα και δη η ακαδημαϊκή. Είναι, κατά τη γνώμη μου, εκτός από αποκαλυπτική και συγκλονιστική. «Σήμερα, καθώς η γνώση είναι διαθέσιμη σε κάθε συσκευή συνδεδεμένη με το Ίντερνετ, αυτά που γνωρίζεις μετρούν λιγότερο από αυτά που μπορείς να κάνεις με όσα γνωρίζεις. Η ικανότητα για καινοτομία- η ικανότητα να λύνεις δημιουργικά τα προβλήματα ή να φέρνεις στο φως νέες δυνατότητες- και οι δεξιότητες όπως η κριτική σκέψη, η επικοινωνία και η συνεργασία είναι πολύ πιο σημαντικές από την ακαδημαϊκή γνώση», υποστηρίζει ο Γουάγκνερ.

Δάσκαλε, τι διδάσκεις; (Νο 2)- Τα κάστρα δεν πέφτουν μόνο αλλά και αλλάζουν από μέσα.

           Χθες, δημοσίευσα ένα άρθρο με τον τίτλο «Δάσκαλε, τι διδάσκεις;» παίρνοντας αφορμή από την απειλή της ΟΛΜΕ να προχωρήσει σε απεργία την περίοδο των πανελλήνιων εξετάσεων. Όπως ήταν φυσικό και επόμενο υπήρξαν διάφορες αντιδράσεις, κάτι που εξηγείται απ΄ το γεγονός πως ο καθένας προσεγγίζει με διαφορετικό τρόπο ένα θέμα, ανάλογα με τις γνώσεις που έχει γύρω απ΄ αυτό, την εμπειρία του και τον τρόπο που σκέφτεται. Βέβαια, όταν ένα άρθρο δεν αξιολογείται συνολικά αλλά αποσπασματικά, όπως είδα να συμβαίνει μέσα από διάφορα σχόλια που απλώς αναπαρήγαγαν ολόκληρες, ή μέρη φράσεων μου, τότε είναι πολύ πιθανό, έως σίγουρο, να οδηγηθείς σε λάθος συμπέρασμα, διότι ισχύει η απλή λογική πως κοιτώντας το δένδρο (μια φράση), χάνεις το δάσος (το συνολικό νόημα).

            Αν το άρθρο μου αφορούσε οποιοδήποτε άλλο θέμα, δεν θα επανερχόμουν, αλλά επειδή αφορά το κορυφαίο, για μένα, θέμα της παιδείας, επανέρχομαι για να προσθέσω όσα, κακώς, δεν συμπεριέλαβα στο χθεσινό, χάριν της οικονομίας χώρου και λέξεων.

            Να ξεκινήσω με το γιατί θεωρώ το θέμα παιδεία κορυφαίο. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν βιώνουμε απλώς μια πρωτοφανή  οικονομική κρίση, αλλά μια πολυποίκιλη κρίση αξιών, η οποία μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε πολλές βεβαιότητες και δεδομένα που είχαμε ως κοινωνία.

Δάσκαλε, τι διδάσκεις;

            Δεν ξέρω αν τελικά υλοποιηθεί η «απειλή» της ΟΛΜΕ για απεργία των εκπαιδευτικών την περίοδο των εισαγωγικών εξετάσεων για τα πανεπιστήμια. Ξέρω όμως με σιγουριά τον χαμένο αυτής της υπόθεσης, ο οποίος δεν είναι ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε οι εκπαιδευτικοί. Είναι όσοι μαθητές πρόκειται να δώσουν εξετάσεις.

            Το γιατί είναι αυτοί οι χαμένοι είναι προφανές και ευκολονόητο. Αν όχι για μας τους πολλούς, σίγουρα για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Ζουν τα παιδιά από κοντά, γνωρίζουν την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται εν αναμονή των εξετάσεων και άρα μπορούν να υποθέσουν πόσο μπορεί να επηρεάσει, όχι όλα, κάποια απ΄ αυτά, το γεγονός ότι ίσως μπουν στην τελική ευθεία με την απειλή της αναβολής, ή της προβληματικής διεξαγωγής, των εξετάσεων να επικρέμεται πάνω απ΄ τα κεφάλια τους. Δεν αποκλείεται μάλιστα κάποιοι εκ των σημερινών εκπαιδευτικών να βίωσαν ανάλογη εμπειρία, καθώς το «απεργούμε την περίοδο των εξετάσεων» δεν είναι μια πρωτοφανής επιλογή και απειλή του συνδικαλιστικού τους οργάνου, αλλά ένα έργο που το είδαμε και κατά το παρελθόν. Το αν και πόσο επηρέασε κάποιους  απ΄ τους συμμετέχοντες στις εξετάσεις δεν έχει καταγραφεί σε κάποια στατιστική μελέτη ή σε έρευνα, αλλά το ξέρουν σίγουρα οι παθόντες.

Το… ρίσκο της Κικής Δημουλά.

        

           Ο… συνήθης σάλος για τις «φερόμενες» ως δηλώσεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά, που χαρακτηρίστηκαν ρατσιστικές. «Φερόμενες» που πάει να πει πως ίσως και να μην τις έκανε, ή να είπε κάτι άλλο που παρερμηνεύτηκε, ή παραποιήθηκε.  

Και λοιπόν; Τι σημαίνει ποιητής, ποιήτρια εν προκειμένω; Άνθρωπος που σκέφτεται και κρίνει δια του γραπτού λόγου, αλλά και κρίνεται. Που εκφράζει ανησυχίες, ευαισθησίες. Που μιλάει, ενίοτε, όχι πάντα, εκ μέρους των άλλων, των πολλών ή των λίγων. Τους εκφράζει, όμως, αλλά δεν τους εκπροσωπεί, δεν τους αντικαθιστά. Γιατί λόγο έχουν όλοι κι ας μην είναι ποιητές, συγγραφείς ή διανοητές. Κάποτε μάλιστα στην απλότητα βρίσκεις ευκολότερα τη σοφία και το μεγαλείο του ανθρώπου, παρά στα πολύπλοκα, καλά δομημένα και εξεζητημένα σχήματα λόγου.

Χρειαζόμαστε τους ποιητές και τους συγγραφείς, όχι όμως κατά περίπτωση και εφόσον κάποια κουβέντα ή αντίδραση τους ερεθίσει το θυμικό μας. Τους χρειαζόμαστε για να κινητοποιούν το μυαλό μας και να ενεργοποιούν την ψυχή μας, να μας υπενθυμίζουν πως οφείλουμε να συμμετέχουμε, να μην είμαστε απλώς μέρος του συνόλου, αλλά συνεργοί και συνδιαμορφωτές. Κι αυτό δεν αποκλείει το ότι μπορεί και να διαφωνήσουμε μαζί τους, με τις λέξεις τους και τα νοήματα που αυτές κρύβουν, ή πιστεύουμε πως κρύβουν. Εξάλλου δεν μιλάμε για μάγειρες που σερβίρουν έτοιμο φαί στο πιάτο, αλλά γι΄ αυτούς που σου υπενθυμίζουν να βάλεις αλάτι, πιπέρι, ή άλλα μπαχαρικά για να το νοστιμέψεις.  

Πιστοί, λάτρεις, της ατομικότητας.

           Πλημμύρισαν τις εκκλησίες της Ορθοδοξίας τη Μεγάλη Εβδομάδα ανθρώπινα ποτάμια. Σύμφωνα με τους γνωρίζοντες και όσους παρακολουθούν στενά τα της εκκλησίας συμμετέχοντας ανελλιπώς, ή συχνά, στις λειτουργίες της, ποτάμια πολύ περισσότερο φουσκωμένα από ποτέ άλλοτε.

            Γιατί άραγε; Επειδή στις μέρες μας όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει ατομική σωτηρία και πιάνουν στασίδι στη συλλογικότητα που προτείνει και προσφέρει η θρησκεία;

            Δεν είμαι σίγουρος αν κάποιοι απ΄ αυτούς γνώριζαν την προφητεία του Αντρέ Μαλρό πως «Ο άνθρωπος του 21^ου αιώνα θα είναι θρησκευόμενος ή δεν θα υπάρξει» και βάλθηκαν να τη δικαιώσουν, φοβούμενοι, προφανώς και απόλυτα λογικώς, τον  αφανισμό. Το σίγουρο είναι πως ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός φαίνεται να «βλέπει»  αρκετά χρόνια πριν (πέθανε το 1976) το αδιέξοδο στο οποίο θα οδηγούσαν οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και θεωρίες το σύγχρονο άνθρωπο, με την καταφυγή στη θρησκεία, την οποιαδήποτε θρησκεία, να μοιάζει, περίπου, αναπόφευκτη.