Ο… παλιός* των ημερών Αλέξης Τσίπρας.

            Η άποψη πως στην πολιτική ζωή του τόπου πρέπει να μπουν νέα πρόσωπα δεν εκφράζεται μόνο στις μέρες μας αλλά ακούγεται εδώ και χρόνια πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορά εθνικές εκλογές, είτε δημοτικές.

            Δύο φορές μόνο, απ΄ όσο μπορώ να θυμηθώ, η άποψη έγινε και ψήφος στην κάλπη. Στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 και του 1990 και στις δύο τελευταίες το Μάη και τον Ιούνη του 2012. Οι αιτίες που μετουσίωσαν την άποψη σε πράξη διαφορετικές, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Μέσω της εκλογής τους ανέβηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή πολλά νέα, και σε ηλικία, πρόσωπα.

            Ο Πρόεδρος του  ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δεν είναι βέβαια ένα απ΄ αυτά καθώς η δική του πρεμιέρα είχε γίνει αρκετά νωρίτερα. Απλώς λόγω των συγκυριών βρέθηκε να ηγείται ενός κόμματος που από εκεί που πάλευε να εξασφαλίσει την είσοδο του στη Βουλή έγινε αξιωματική αντιπολίτευση (σ. σ. και εν δυνάμει κυβέρνηση, κάποτε…).

            Μετά από την εξέλιξη αυτή τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας βρέθηκαν με ένα πολύ μεγάλο βάρος στους ώμους τους, καθώς αυτό που κάποτε φάνταζε σχεδόν απίθανο να συμβεί, το να κυβερνήσουν δηλαδή, απέκτησε πλέον πολύ καλές πιθανότητες.

            Θα πρέπει δε να παραδεχτούμε πως το να αποκτήσουμε μια Κυβέρνηση με νέα πρόσωπα και φρέσκες ιδέες, δεν θα ήταν και τόσο άσχημη εξέλιξη. Αντιθέτως, μπορεί να λειτουργούσε θετικά για όλους. Και για τους πολίτες, αλλά και για όσους συμπλήρωσαν χιλιάδες ένσημα κυβερνώντας επί χρόνια.  

            Για το λόγο αυτό, πιστεύω, ο κ. Τσίπρας κέρδισε τη συμπάθεια των πολλών και την υποστήριξη αρκετών. Κέρδισε όμως και κάτι άλλο που ναι μεν είναι θετικό αλλά κρύβει και παγίδες. Την προσοχή όλων. Σε ό,τι έλεγε και σε ό,τι έκανε. Και, δυστυχώς για εκείνον, έπεσε σε μια παγίδα. Πιστεύοντας πως θα του συγχωρούσαν εσαεί τα όσα έλεγε και έκανε επειδή απλώς είναι νέος σε ηλικία, παρασύρθηκε και απέδειξε πως ως πολιτικός είναι γερασμένος. Ίσως όσο και οι άλλοι που θέλει να αντικαταστήσει και να πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί πώς αλλιώς να τον κρίνουμε όταν για κάθε θέμα έχει και μια άρνηση και κάθε θέση του αλλάζει ανάλογα με το ποια συνιστώσα του κόμματος αντιδρά;  

            Προφανώς μπέρδεψε το «φθαρμένος» με το «παλιός» και δεν κατάλαβε πως η παλαιότητα δεν είναι απαραίτητα συνώνυμη της απαξίωσης, ειδικά σε ό,τι υπάρχει πραγματική αξία.  

            Λόγω των συγκυριών ο νεαρός κ. Τσίπρας βρέθηκε να ηγείται μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που αποτελείται από ό,τι σήκωσε το κύμα των εκλογικών αναμετρήσεων των δύσκολων ημερών που ζούμε. Το ίδιο κύμα που εκτίναξε σ΄ αυτά τα ποσοστά και το κόμμα. Γι΄ αυτό είναι λογικό και επόμενο όταν συγκρίνει εαυτόν με τους συνεργάτες του να καταλαμβάνεται από ένα αίσθημα υπεροχής.

            Αν όμως βάλει σ΄ αυτό το ύψος τον πήχη και στις επόμενες εκλογές, τις οποίες κατά καιρούς ζητά ελπίζοντας να τις κερδίσει, αναλογίστηκε ποτέ με ποιούς θα κυβερνήσει τότε;

            Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο πως υπήρξαν ηγέτες που διακρίθηκαν, παρότι δεν ήταν κάτι εξαιρετικό ή δεν διέθεταν και τα καλύτερα προσόντα. Είχαν όμως, τουλάχιστον, την εξυπνάδα να πλαισιώνονται από ικανούς συνεργάτες, τους οποίους καθοδηγούσαν σωστά, «έκλεβαν»  τις ιδέες τους και καρπώνονταν τα έργα εκείνων.

            Ο κ. Τσίπρας δεν ξέρουμε αν έχει την ικανότητα να κάνει κάτι τέτοιο. Αν ναι, τότε δικαιούται τον τίτλο του ηγέτη, έστω και αν μερικοί απαιτήσουν να βάλουμε πολλούς αστερίσκους ή εισαγωγικά. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει δείγματα πως τη διαθέτει. Διότι απέναντι στις δικές του χτυπητές αδυναμίες δεν αντιπαρέβαλλε συνεργάτες που να μας αναγκάσουν να τους ακούσουμε με προσοχή και να καλύπτουν τις δικές του αδυναμίες.

            Μέχρι στιγμής επέλεξε να πορεύεται με τη λογική του παλιού, αν και οι μέρες ζητούν όσο ποτέ άλλοτε ό,τι θα ανανεώσει, θα εμπνεύσει και θα δημιουργήσει πραγματικό κλίμα αισιοδοξίας και ελπίδας.

            Το ότι έτσι «καίει»  το δικό του χαρτί, προφανώς δεν ενδιαφέρει κανένα, εκτός βέβαια απ΄ τον ίδιο. Το ότι, όμως, ακυρώνει όσες ελπίδες δημιουργήθηκαν εξ αιτίας του νεαρού της ηλικίας του, είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Γιατί, κατά μία έννοια, έτσι μπορεί να ακυρώσει ολόκληρες γενιές, οι οποίες πρέπει, και έχουν κάθε δικαίωμα, να πάρουν τα ηνία αυτής της χώρας στα χέρια τους.   

·       Παλιός των ημερών και όχι «παλαιός των ημερών» καθώς αυτό είναι το όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.