Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Η γενιά που πρέπει να «εφεύρει» μια δουλειά!



           Σε μερικές μέρες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, χιλιάδες παιδιά θα ριχτούν στη μάχη των πανελληνίων εξετάσεων και ένα σημαντικό ποσοστό απ΄ αυτά το Σεπτέμβρη θα κάνει την εγγραφή του σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, ή θα ξενιτευτεί για να σπουδάσει. Για να πετύχει, όμως, τι;
            Η απάντηση είναι εύκολη και αναμενόμενη. «Για να κερδίσει το μέλλον του, ή το δικαίωμα να το διαμορφώσει όπως αυτό θα ήθελε». Είναι όμως και μια απάντηση που λέει την αλήθεια, ή εκφράζει την πραγματικότητα;
            Σ΄ ένα άρθρο του Τόμας Φρίντμαν, αρθρογράφου των New York Times, που φιλοξένησε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (7/4/13), με τον τίτλο «Η εκπαίδευση τον 21ο αιώνα», υπάρχει η άποψη του Τόνι Γουάγκνερ, ειδικού σε θέματα εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, για το ρόλο που παίζει η γνώση σήμερα και δη η ακαδημαϊκή. Είναι, κατά τη γνώμη μου, εκτός από αποκαλυπτική και συγκλονιστική. «Σήμερα, καθώς η γνώση είναι διαθέσιμη σε κάθε συσκευή συνδεδεμένη με το Ίντερνετ, αυτά που γνωρίζεις μετρούν λιγότερο από αυτά που μπορείς να κάνεις με όσα γνωρίζεις. Η ικανότητα για καινοτομία- η ικανότητα να λύνεις δημιουργικά τα προβλήματα ή να φέρνεις στο φως νέες δυνατότητες- και οι δεξιότητες όπως η κριτική σκέψη, η επικοινωνία και η συνεργασία είναι πολύ πιο σημαντικές από την ακαδημαϊκή γνώση», υποστηρίζει ο Γουάγκνερ.

            Διαβάζοντας αυτή την άποψη του Γουάγκνερ στο μυαλό μου ήρθε αυτομάτως η εικόνα νέων, ως επί το πλείστον, ανθρώπων με το ποντίκι του υπολογιστή να έχει γίνει προέκταση του χεριού τους και το δάχτυλο να έχει κολλήσει στην οθόνη κάποιου smartphone ή tablets. Ανθρώπων έτοιμων να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση, ή ικανών να εντοπίσουν ακόμα και λεπτομέρειες για ένα θέμα, αρκεί να τους δώσεις τον κατάλληλο χρόνο για να ενεργοποιήσουν μια απ΄ τις μηχανές αναζήτησης που χρησιμοποιούν.  
            Όλοι αυτοί, γνωρίζουν. Το θέμα όμως είναι, τι κάνουν μ΄ όσα γνωρίζουν; Και δεν είναι ένα απλό θέμα, ή ένα φιλολογικό ερώτημα. Είναι ζήτημα ουσίας.
Η ψηφιακή εποχή που διανύουμε, χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως ψηφιακή δημοκρατία, στην οποία θεωρητικά είμαστε όλοι ίσοι και με τις ίδιες ευκαιρίες. Διατυπώθηκε μάλιστα και η άποψη πως πρέπει να ρίξουμε ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην προσπάθεια για να εξασφαλιστεί το δικαίωμα πρόσβασης στην ψηφιακή τεχνολογία σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να αρθούν οι ανισότητες που υπάρχουν σήμερα.
Σωστά. Όλοι πρέπει να αποκτήσουν το δικαίωμα πρόσβασης στη γνώση. Πώς όμως θα αποκτήσουν και την «ικανότητα για καινοτομία», «κριτική σκέψη», «επικοινωνία» και «συνεργασία», ιδιότητες στις οποίες, σύμφωνα με τον Γουάγκνερ αλλά και πάρα πολλούς άλλους,  πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία και βαρύτητα;
Η απάντηση είναι απλή και προφανής. Μέσω της παιδείας. Αν κάτι χρειάζονται περισσότερο από ποτέ άλλοτε οι σημερινοί νέοι είναι κριτική σκέψη. Θα ήταν ηλίθιο και θνησιγενές οποιοδήποτε σχέδιο να ελέγξουμε τα ψηφιακά και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και την ενασχόληση των νέων μ΄ αυτά, αλλά απολύτως απαραίτητη η προσπάθεια να καλλιεργήσουμε τη δυνατότητα τους να αξιοποιούν προς όφελος τους, αλλά και του συνόλου, τις γνώσεις που αποκομίζουν και να καταφέρνουν να εντοπίζουν το φως που θα τους οδηγήσει σε νέους δρόμους.  
Κάτι που μέχρι σήμερα όχι απλώς δεν γίνεται στη χώρα μας, αλλά επιμένουμε, μέσω του εκπαιδευτικού μας συστήματος να προετοιμάζουμε τα παιδιά για τη διεκδίκηση όσων κάποτε ήταν βεβαιότητες, για μας τους μεγαλύτερους, αλλά σήμερα αποτελούν ουτοπίες.
Τα παιδιά που θα επιτύχουν στις φετινές πανελλήνιες, θα δουν βεβαίως να ικανοποιούνται πρόσκαιρα οι κόποι τους, αλλά στα χρόνια που ταλαιπωρήθηκαν στο Λύκειο διαβάζοντας πράγματα που πολλά απ΄ αυτά πολύ σύντομα θα ξεχάσουν, θα προσθέσουν και αυτά του πανεπιστήμιου, αρκετά απ΄ τα οποία, ενδεχομένως, να μην τους χρησιμεύσουν σε τίποτα, ή ελάχιστα, και σίγουρα δεν θα τους διασφαλίσουν αυτό για το οποίο κοπίασαν και ταλαιπωρήθηκαν επί χρόνια. Δηλαδή, «για να κερδίσουν το μέλλον τους, ή το δικαίωμα να το διαμορφώσουν όπως αυτοί θα ήθελαν».
Μακάρι στην πορεία να βρουν μόνοι τους τον τρόπο να αναπτύξουν όλες τις παραπάνω ιδιότητες, καθώς, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει στο άρθρο του ο Φρίντμαν, «Για τη δική μας γενιά ήταν εύκολο. Έπρεπε να ¨βρούμε¨ μια δουλειά. Τα παιδιά μας, όμως, θα πρέπει να ¨εφεύρουν¨ μια δουλειά».   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«Γιαλάν Ντουνιάς» του Μιχάλη Πιτένη, εκδόσεις Γράφημα Της Δήμητρας Καραγιάννη (περ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 211-212, χειμώνας 22-23)

Ο Μ.Π. είναι από τις διακριτές πνευματικές οντότητες της πόλης, της περιοχής και όχι μόνο. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, τα οποία όχι άδ...