Πολιτικοί της… ατάκας (και της πλάκας;).

             Την έννοια της σύντομης φράσης, ή ατάκας, στην πολιτική εισήγαγε η τηλεόραση. Ειδικά από τότε που η τιμή του τηλεοπτικού χρόνου άρχισε να σκαρφαλώνει στα ύψη, το… λακωνίζειν εκτός από φιλοσοφία έγινε και απαραίτητο για όποιον ήθελε να δει τη μούρη του σε δελτίο ειδήσεων.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε τι καινούργιο, υπήρξαν και τα θύματα αυτής της εξέλιξης. Πολιτικοί που προσπαθούσαν να πουν την άποψη τους με μεγάλες και χρονοβόρες φράσεις, είδαν να πετσοκόβονται, αλλοιώνοντας το νόημα τους. Σιγά, σιγά βέβαια προσαρμόστηκαν με αποτέλεσμα σήμερα πάρα πολλοί, η πλειοψηφία μάλλον, να τοποθετείται επί συγκεκριμένων, ακόμα και πολύ σοβαρών θεμάτων, με ατάκες!

Η έλευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media)… έδεσε το γλυκό καθώς πλέον εκτός απ΄ το να λένε ατάκες, άρχισαν και να τις γράφουν κιόλας. Κάποιοι μάλιστα τόσο καλά που όποτε πρέπει να γράψουν μια φράση, το κάνουν χρησιμοποιώντας μέχρι 140 χαρακτήρες, καθώς τόσες επιτρέπει το twitter.

Έτσι, ήταν αναπόφευκτο οι πολιτικές διαμάχες να μην διεξάγονται πλέον μόνο απ΄ το βήμα της Βουλής, ή τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο, αλλά και μέσω των facebook και  twitter, όπου ο πόλεμος της ατάκας καλά κρατεί και όταν φουντώσει προκύπτουν πολλά και μείζονα «πολιτικά»  ζητήματα.

Τώρα πόσο πολιτικά είναι όλα αυτά τα ζητήματα που προκύπτουν απ΄  τις βλακείες, τις ασυναρτησίες, τις κακίες και τις μικρότητες που μπορεί να γράψει ένας πολιτικός (σ. σ. ή κάποιος εξουσιοδοτημένος συνεργάτης) σ΄ ένα απ΄ τα social media, μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Αποτελούν πάντως τη «χαρά» πολλών δημοσιογράφων, κυρίως αυτών που ασπάστηκαν και εφαρμόζουν την άποψη, «είδηση είναι ό,τι πουλάει» και, δυστυχώς, η χαζομάρα εκτός από ανίκητη είναι και αυτή που ξεπουλάει ευκολότερα. Για την οποία χαζομάρα βέβαια ευθύνη έχουν και οι δημοσιογράφοι και τα μέσα ενημέρωσης καθώς την αναζητούν εναγωνίως καθημερινά και ευχαρίστως την προβάλουν μόλις την εντοπίσουν.  

Κάπως έτσι, όμως, αποκτήσαμε μια ολόκληρη γενιά πολιτικών, η οποία ατυχώς για όλους μας αυξάνεται και διευρύνεται, που πολιτεύεται και εκφράζεται με ατάκες και καταναλώνει όλη της τη φαιά ουσία στο πώς θα βρει την καλύτερη για να αναπαραχθεί και να παίξει απ΄ τα μέσα ενημέρωσης. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο διατηρείται στο προσκήνιο της επικαιρότητας και αισθάνεται, προφανώς, δικαιωμένη όταν την επομένη τα στοιχεία δείξουν πως «έπαιξε» πραγματικά πολύ.

Αν σ΄ όλα αυτά αναζητάτε την ουσία, κάνετε τζάμπα κόπο. Τον κόπο που δεν κάνουν όσοι πολιτεύονται και θέλουν να εκπροσωπήσουν και να καθοδηγήσουν τους πολίτες, με το να μελετήσουν, να ερευνήσουν και να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Αν το έκαναν, πιστέψτε με πως, θα δυσκολεύονταν να βρουν μια «καλή ατάκα», αλλά ίσως έβρισκαν έναν καλό τρόπο να παίξουν τον πραγματικό τους ρόλο. Δηλαδή, αντί να γίνονται η «χαρά»  των μέσων ενημέρωσης ως πολιτικοί της ατάκας (σ. σ. και μήπως και της… πλάκας;), να γίνονται πραγματικά χρήσιμοι για τους πολίτες. 

Είναι ευκολότερο να αφεθείς να σε παρασύρει το ρεύμα απ΄ το να σταθείς απέναντι του. Για να το κάνεις πάει να πει πως το έχεις σκεφτεί, το μελέτησες και το αποφάσισες. Αν το κάνεις, μπορεί να αργήσει αλλά θα έρθει η στιγμή που εκείνο που θα σε σηκώσει θα είναι το ίδιο το ρεύμα. Αυτό όμως το κάνουν όσοι δεν ασχολούνται με ατάκες, αλλά τα όσα πουν και τα όσα θα κάνουν μπορεί να ενοχλήσουν σήμερα, αλλά να μνημονεύονται στο μέλλον και να αποτελούν πηγή έμπνευσης.