Το… ρίσκο της Κικής Δημουλά.

        

           Ο… συνήθης σάλος για τις «φερόμενες» ως δηλώσεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά, που χαρακτηρίστηκαν ρατσιστικές. «Φερόμενες» που πάει να πει πως ίσως και να μην τις έκανε, ή να είπε κάτι άλλο που παρερμηνεύτηκε, ή παραποιήθηκε.  

Και λοιπόν; Τι σημαίνει ποιητής, ποιήτρια εν προκειμένω; Άνθρωπος που σκέφτεται και κρίνει δια του γραπτού λόγου, αλλά και κρίνεται. Που εκφράζει ανησυχίες, ευαισθησίες. Που μιλάει, ενίοτε, όχι πάντα, εκ μέρους των άλλων, των πολλών ή των λίγων. Τους εκφράζει, όμως, αλλά δεν τους εκπροσωπεί, δεν τους αντικαθιστά. Γιατί λόγο έχουν όλοι κι ας μην είναι ποιητές, συγγραφείς ή διανοητές. Κάποτε μάλιστα στην απλότητα βρίσκεις ευκολότερα τη σοφία και το μεγαλείο του ανθρώπου, παρά στα πολύπλοκα, καλά δομημένα και εξεζητημένα σχήματα λόγου.

Χρειαζόμαστε τους ποιητές και τους συγγραφείς, όχι όμως κατά περίπτωση και εφόσον κάποια κουβέντα ή αντίδραση τους ερεθίσει το θυμικό μας. Τους χρειαζόμαστε για να κινητοποιούν το μυαλό μας και να ενεργοποιούν την ψυχή μας, να μας υπενθυμίζουν πως οφείλουμε να συμμετέχουμε, να μην είμαστε απλώς μέρος του συνόλου, αλλά συνεργοί και συνδιαμορφωτές. Κι αυτό δεν αποκλείει το ότι μπορεί και να διαφωνήσουμε μαζί τους, με τις λέξεις τους και τα νοήματα που αυτές κρύβουν, ή πιστεύουμε πως κρύβουν. Εξάλλου δεν μιλάμε για μάγειρες που σερβίρουν έτοιμο φαί στο πιάτο, αλλά γι΄ αυτούς που σου υπενθυμίζουν να βάλεις αλάτι, πιπέρι, ή άλλα μπαχαρικά για να το νοστιμέψεις.  

Χρειαζόμαστε καθοδήγηση, ηγέτες να μας οδηγήσουν αυτές τις δύσκολες ώρες, να μας πουν τι θα κάνουμε ακόμα και με τους μετανάστες, που πολλούς απ΄ αυτούς τους πήραμε στη δουλειά μας, τους βάλαμε στα σπίτια μας, τους δεχτήκαμε στη ζωή μας αλλά τώρα μας είναι βάρος; Έτσι φαίνεται αλλά ας μην τους αναζητήσουμε στους ποιητές και τους συγγραφείς. Ας εμπνευστούμε απ΄ τα έργα τους, ας ημερέψει το μυαλό και η ψυχή με τα όσα όμορφα γράφουν κάνοντας μας να αναστενάξουμε από ευχαρίστηση αισθανόμενοι πως τα είπαν όπως ακριβώς θα θέλαμε αλλά δεν μπορούσαμε, αλλά ας μην τους φορτώσουμε με ένα βάρος που δεν τους αξίζει και δεν τους ταιριάζει.

  Οι ηγέτες κατευθύνουν ένα «λαϊκό» ρεύμα. Οι ποιητές και οι συγγραφείς όσο και αν το εκφράζουν, όσο και αν το αποθεώνουν, πάντοτε ρισκάρουν να βρεθούν αντιμέτωποι μ΄ αυτό, να παρασυρθούν και να χαθούν. Και όσο μεγαλύτερη βαρύτητα έχουν αυτά που λένε, τόσο περισσότερο κινδυνεύουν να βρεθούν στο βυθό, απ΄ όπου θα τους ανασύρει η ιστορία. Όχι όλους. Κάποιους… Μόνο που η ιστορία, συνήθως, αργεί να το κάνει και το μόνο που ανασύρει μέσα απ΄ την ιλύ του χρόνου για να το δικαιώσει, είναι το έργο, αλλά όχι και τον απόντα πλέον άνθρωπο. Το ότι θα εξακολουθήσει να ζει εις τους αιώνες των αιώνων είναι παρηγοριά, δικαίωση, ή ειρωνεία αν έχει φύγει κρυπτόμενος, χλευαζόμενος και αποδοκιμαζόμενος; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. Απλώς η αναπόφευκτη μοίρα των δημιουργών που όσο και αν δεν αρέσει καθώς ισοπεδώνει δικαίους και αδίκους,  είναι τελικά και η πιο σωστή αφού σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει σαφή απόσταση και αναντιστοιχία ανάμεσα στο έργο και τον δημιουργό- άνθρωπο. Γιατί, κακά τα ψέματα. Αν και θα ΄πρεπε η καλλιέργεια του πνεύματος να συμβαδίζει μ΄ αυτή της ψυχής, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πάντα.   

Υπάρχουν στίχοι της Κικής Δημουλά που έχω λατρέψει. Κάποιοι… Λίγοι, πολλοί  δεν έχει σημασία. Της ποιήτριας Δημουλά.  

Υποθέτω, όμως, πως δεν θα καθόμουν ποτέ σε παγκάκι μαζί με τον άνθρωπο Δημουλά. Κι όχι γιατί θα ήταν κατειλημμένο από μετανάστες. Γιατί δεν μου άρεσαν όσα φέρεται να είπε(σ. σ. όπως απεδείχθη, μόνο εναντίον των μεταναστών δεν μίλησε η κ. Δημουλά. Δυστυχώς όμως έπεσε και εκείνη θύμα της «σύγχρονης δημοσιογραφίας» που με ευκολία εκθέτει ανθρώπους και απόψεις, θυσιάζοντας τους πάντες και τα πάντα στο βωμό της αναγνωσιμότητας, της ακροαματικότητας, ή της τηλεθέασης).   

Θα σιωπούσα όμως και θα έκανα όση ησυχία χρειαζόταν όταν θα έβλεπα την ποιήτρια Δημουλά να αναζητά την κατάλληλη λέξη για να γράψει αυτό που θα μείνει. Κι ας μην μου άρεσε. Κι ας μην ήταν του γούστου μου. Θα της αναγνώριζα, αν μη τι άλλο, πως ανέλαβε το ρίσκο να εκτεθεί και πάλι δημόσια… Γιατί τελικά περί ρίσκου πρόκειται το να εκφράζεις αυτό που υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά σου σε μια χώρα όπου το ανάθεμα είναι τόσο εύκολο, όσο και το να βρεις την πέτρα για τον λιθοβολισμό.