Πλημμύρισαν
τις εκκλησίες της Ορθοδοξίας τη Μεγάλη Εβδομάδα ανθρώπινα ποτάμια. Σύμφωνα με τους
γνωρίζοντες και όσους παρακολουθούν στενά τα της εκκλησίας συμμετέχοντας
ανελλιπώς, ή συχνά, στις λειτουργίες της, ποτάμια πολύ περισσότερο φουσκωμένα
από ποτέ άλλοτε.
Γιατί άραγε; Επειδή στις μέρες μας όλο
και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει ατομική σωτηρία και πιάνουν
στασίδι στη συλλογικότητα που προτείνει και προσφέρει η θρησκεία;
Δεν είμαι σίγουρος αν κάποιοι απ΄ αυτούς
γνώριζαν την προφητεία του Αντρέ Μαλρό πως «Ο άνθρωπος του 21ου
αιώνα θα είναι θρησκευόμενος ή δεν θα υπάρξει» και βάλθηκαν να τη δικαιώσουν,
φοβούμενοι, προφανώς και απόλυτα λογικώς, τον
αφανισμό. Το σίγουρο είναι πως ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός φαίνεται
να «βλέπει» αρκετά χρόνια πριν (πέθανε
το 1976) το αδιέξοδο στο οποίο θα οδηγούσαν οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες
και θεωρίες το σύγχρονο άνθρωπο, με την καταφυγή στη θρησκεία, την οποιαδήποτε
θρησκεία, να μοιάζει, περίπου, αναπόφευκτη.
Άραγε αυτό να συνειδητοποίησαν και
οι πολιτικοί μας που δεν έχασαν και φέτος την ευκαιρία να συναθροιστούν στην
πρώτη, τιμητική και με καλή θέα για τους απ΄ έξω, σειρά κατά την περιφορά του
Επιταφίου, βαδίζοντες με την πρέπουσα και αρμόζουσα θλίψη επικολλημένη στα
πρόσωπα τους; Αμφιβάλλω για το αν γνώριζαν την προφητεία του Μαλρό, καθότι
αδιάβαστοι κατ΄ επάγγελμα, αλλά καθόλου για την ικανότητα τους να παρεισφρέουν ακόμα
και εκεί που δεν θα έπρεπε να φυτρώνουν, αλλά και ποιος κήπος δεν έχει τα
ζιζάνια του; Τους αφήνεις να περάσουν… ατουφέκιστοι, καθώς προσδοκάς πως θα απολαύσεις
αυτόν τον τόσο συγκλονιστικό, τον συγκλονιστικότερο όλων ίσως, βυζαντινό ύμνο, «Ω γλυκύ μου Έαρ»,
μαζί με τις μυρωδιές και τα αρώματα που σέρνει στο διάβα του το αεράκι του
Επιταφίου. Ετοιμάζεσαι να αφεθείς στην αγκαλιά μιας μοναδικής ατμόσφαιρας που
μόνο αυτές οι στιγμές της περιφοράς του Επιταφίου μπορούν να σου προσφέρουν,
κάνοντας την ψυχή σου, είτε είναι γεμάτη από πίστη, είτε από αμφιβολίες και
αναπάντητα ερωτήματα, να χαλαρώσει, να αισθανθεί πως πετάει συμπαρασύροντας και
το σώμα σου μαζί… Μάταια όμως. Ακόμα και αν η απόδοση του κορυφαίου αυτού ύμνου
της Μ. Παρασκευής γίνει απ΄ τα πιο
παράφωνα λαρύγγια, η δύναμη του είναι τέτοια που δεν χάνει ούτε κατ΄ ελάχιστο. Ξεφτίζει
όμως και σβήνει καθώς τη φιλότιμη προσπάθεια μόνιμων και έκτακτων ψαλτών,
υπονομεύουν οι ψίθυροι του χριστεπώνυμου πλήθους που ακολουθεί. Ψίθυροι που
δυναμώνουν όσο περισσότερο απέχουν απ΄ τα ιερά σύμβολα που ήρθαν να τιμήσουν
και να… θρηνήσουν.
Παρόλα αυτά η πομπή συνεχίζει να
σέρνεται, χωρίς να παρεκκλίνει του προκαθορισμένου δρομολογίου, αλλά δεν μπορείς
να ξεχωρίσεις αν τελικά οι πιστοί σέρνονται προς τη συλλογικότητα που εκφράζει
η θρησκεία της οποίας δηλώνουν λάτρεις, ή προς ένα ασφαλές καταφύγιο όπου θα
κρύψουν και πάλι την ατομικότητα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου