Το σύμφωνο συμβίωσης μας πείραξε και όχι τα πρότυπα που μας πλασάρουν εδώ και χρόνια;

          Δεν είναι το μείζον αυτές τις ώρες, αλλά αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο της υποκρισίας που διακατέχει την κοινωνία μας. Η Κυβέρνηση κάνει πίσω στο θέμα της ένταξης των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης, εξ αιτίας της αντίδρασης βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας! Επειδή ο καθένας αντιλαμβάνεται το λόγο που οδήγησε τους πολιτικούς αυτούς να αντιδράσουν, ίσως θα έπρεπε, για να δέσουν ακόμα καλύτερα τις ψήφους που προσδοκούν να αποκομίσουν απ΄ την ενέργεια τους αυτή, να φέρουν ψήφισμα στη Βουλή με το οποίο να ζητούν να κηρυχθεί η χώρα μας και άβατο για όλους τους ομοφυλόφιλους! Φυσικά στην περίπτωση αυτή θα δημιουργηθεί θέμα, σχετικά με το τι θα κάνουμε τους ήδη υπάρχοντες στη χώρα μας. Θα τους εξορίσουμε ή θα τους ζητήσουμε να μείνουν, αφού πρώτα αποποιηθούν την ίδια τους τη φύση;

            Η ένταξη ή όχι των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένα καθαρά τεχνικό, ή νομικό αν προτιμάτε, ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κανένα να εκφράζεται και να λειτουργεί στην προσωπική του ζωή ανάλογα με το πώς τον οδηγεί η ίδια του η φύση. Και για να το κάνει αυτό δεν έχει ανάγκη κανενός είδους Συμφώνου Συμβίωσης.

Οι πολλοί πληρώνουν πάντα το βανδαλισμό των λίγων.

           Ο οποιοσδήποτε βανδαλισμός είναι καταδικαστέος. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνει σε σχολείο, όπως, δυστυχώς, συνέβη στο ιστορικό Βαλταδώρειο της Κοζάνης.

            Δεν είναι, όμως, πρωτοφανές γεγονός, ούτε σπάνιο. Και δεν είναι σε καμιά περίπτωση απότοκος της κρίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί να υπάρχει αυξητική τάση τέτοιων γεγονότων λόγω  του θυμού, της οργής και της απελπισίας των ανθρώπων, εξ αιτίας όσων υφίστανται προς χάριν του… πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά δεν τα βλέπουμε και για πρώτη φορά.

Τελευταία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο μια σειρά φωτογραφίες ξένων πανεπιστημίων, που δεν είναι όλα φημισμένα και πασίγνωστα, που θα έπρεπε να κάνουν κάθε Έλληνα να θλίβεται και να μελαγχολεί καθώς συνοδεύονται από αντίστοιχες ελληνικών. Απ΄ τη μια, κτίρια άξια θαυμασμού που χρησιμοποιούνται κανονικά και εξυπηρετούν καθημερινές ανάγκες αν και είναι υπεραιωνόβια και από την άλλη, τα αποκρουστικά σημάδια της έλλειψης σεβασμού και κοινωνικής ωριμότητας που έχουν κάνει ακόμα και νεόδμητα κτίρια στους πανεπιστημιακούς χώρους της χώρας μας να μοιάζουν με ερειπιώνες και φυσικά πολλά απ΄ αυτά να μην λειτουργούν καν, καθώς στην προμετωπίδα τους δεσπόζουν τα πολύχρωμα πανό της κατάληψης τους, από μεγάλες, μεσαίες ή μικρές ομάδες φοιτητών.

Ο κ. Νότης και το εσώρουχο της κ. Ελένης.

             Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά ποιος είναι αυτός που το λέει.

            Την αλήθεια και τη σημασία της παραπάνω φράσης σπανίως τις ασπαζόμαστε. Γι΄ αυτό είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε ακόμα και τον… τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εξ αιτίας μιας μπούρδας που θα πει κάποιος. Αρκεί να ανήκει στους σύγχρονους celebrities, τους προβεβλημένους του εγχώριου life style, τους εκπροσώπους του εγχώριου θεάματος και τα τηλεοπτικά πρόσωπα.

            Κάπως έτσι συνέβη με αυτό που είπε ο κ. Νότης Σφακιανάκης περί Χρυσής Αυγής, δήλωση η οποία σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα είχε καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων, ή θα είχε απασχολήσει από λίγους έως ελάχιστους.

            Το ότι απασχόλησε πολλούς και εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων, είναι λογικό και επόμενο καθώς ο Σφακιανάκης και τόσοι άλλοι όμοιοι του είναι οι ψηφίδες με τις οποίες συνθέσαμε την εικόνα του πολιτισμού των τελευταίων χρόνων.

Η ζωή που ζούμε, φεύγει και δεν γυρνά.

           Ακόμα και οι λέξεις φαίνεται να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Γι΄ αυτό εκστομίζονται με τέτοια ευκολία. Και για ορισμένους δεν κοστίζουν και τίποτα, όπως, για παράδειγμα, στον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος δήλωσε πως υπάρχει ανάγκη νέων θυσιών απ΄ τους Έλληνες.

            Κοστίζουν όμως σε μας. Όχι πλέον σε χρήμα. Στην ίδια μας τη ζωή.

            Το αλήστου μνήμης 2010, ο ΓΑΠ, ή ΓΟΥΠ, και η ελαφροπάτητη παρέα του των αυτόκλητων σωτήρων μας, έχοντας παραλάβει μια δημοσιονομική τρύπα απίστευτων διαστάσεων απ΄ τον άλλο χαρισματικό ελέω οικογενείας και συγγένειας ηγέτη, τον επαναστάτη του Μπαϊρακτάρη, βάζοντας τα σακίδια τους στον ώμο γεμάτα απ΄ την ελαφρότητα και την αλαζονεία των ανθρώπων που δεν ήξεραν, αλλά νόμιζαν πως ξέρουν και μπορούν, μας είπαν «μη φοβάστε, θα δυσκολευτούμε λίγο, αλλά όλα θα τελειώσουν το 2012 (σ.σ. με το πού θα ξαναβγούμε στις αγορές)».     

            Το 2012 αισίως έγινε 2014 και κατά πως φαίνεται, και λέγεται απ΄ τους ξένους, θα φύγει πάνω απ΄ το 2015, καθώς οι θυσίες των πολλών δεν αρκούν για να γεμίσουν την τρύπα.  Γιατί άραγε; Είναι τόσο μεγάλη, ή απλώς ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα ήταν τελικά μια τρύπα στο νερό;

Και τι έγινε αν χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια;

          Μέλημα και προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι να μη χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια εξ αιτίας των κινητοποιήσεων των εργαζομένων σ΄ αυτά, τονίζεται και επαναλαμβάνεται μονότονα μέσω των δελτίων ειδήσεων. Ε, και; Πρώτη φορά θα είναι;

            Ποιος φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ώρα του, ακόμα και αν δεν έχασε ώρα μαθήματος και αρίστευε σε όλες τις εξετάσεις;

            Η παιδεία μας καρκινοβατεί εδώ και δεκαετίες, αλλά εκεί που η κατάσταση έμοιαζε σε πολλές περιπτώσεις απερίγραπτη ήταν στα πανεπιστήμια. Η κορυφή του εκπαιδευτικού μας συστήματος που αντί να είναι τύποις και ουσία υπόδειγμα και παράδειγμα, έγινε το αντίθετο.

            Σήμερα βεβαίως είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι που απεργούν, πασχίζοντας να αναχαιτίσουν τον κίνδυνο της απόλυσης τους. Χθες ήταν οι καθηγητές, προχθές οι φοιτητές και πάει λέγοντας. Ανεξάρτητα απ΄ το δίκιο ή το άδικο όσων δραστηριοποιούνται και κινητοποιούνται στους χώρους των πανεπιστημίων, το αποτέλεσμα είναι πως ο χώρος αυτός αποτελεί σταθερά πεδίο επίλυσης διαφορών. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, το αντίθετο μάλιστα, αν βεβαίως ήταν ευδιάκριτη η αρχή και το τέλος. Δυστυχώς όμως δεν είναι και το ελληνικό πανεπιστήμιο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο, στερώντας μας κάτι που ως κοινωνία το έχουμε απόλυτη ανάγκη, ειδικά στις μέρες που ζούμε. Ένα πανεπιστήμιο πραγματικό οδηγό για το μέλλον.

Η φοροδοτική μας ικανότητα.

          Οι πολιτικοί όταν θέλουν να ξεφύγουν σε μια συζήτηση χρησιμοποιούν φράσεις- κλισέ, τις οποίες διαμορφώνει η εκάστοτε επικαιρότητα. Στις μέρες που ζούμε μια απ΄ τις φράσεις αυτές που… φοριούνται πολύ είναι η «δεν θα ψηφίσω κανένα νέο μέτρο στο οποίο να μην μπορεί να ανταποκριθεί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών»!

            Πώς ορίζεται όμως αυτή η φοροδοτική ικανότητα; Υπάρχει κάποιος ασφαλής και απόλυτα δίκαιος μαθηματικός τύπος που την προσδιορίζει και την καθορίζει;

            Μαθηματικός σίγουρα όχι. Χημικός ναι. Ή μάλλον αλχημικός καθώς ο τρόπος με τον οποίο φορολογούμαστε περισσότερο αλχημεία θυμίζει. Μόνο που πετυχαίνουμε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα απ΄ αυτά που επεδίωκαν οι αλχημιστές. Το χρυσάφι μετατρέπεται σε άνθρακα. Όχι πως είχαμε βέβαια ποτέ χρυσάφι στα χέρια μας, αλλά αυτό που είχαμε τέλος πάντων μας επέτρεπε να απολαμβάνουμε έστω και μια ελάχιστη πολυτέλεια, τόση όση αναμφίβολα δικαιούται ο κάθε άνθρωπος να γευτεί στη ζωή του.

Ο τύπος, η ουσία και η υποκρισία.

           Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις προβεβλημένες λόγω των δημόσιων δραστηριοτήτων τους  γυναίκες, όταν εκτιμούμε, έστω και καθ΄ υπερβολή, πως δέχονται σεξιστική επίθεση;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις γυναίκες της καθημερινότητας μας, -γυναίκες, ερωμένες, φίλες, συνάδελφοι-, που δέχονται εκτός από σεξιστικές επιθέσεις και απαξιωτικές του τύπου «πήγαινε πλύνε κανένα πιάτο», όχι δια ασήμαντον αφορμήν, αλλά χωρίς καν αφορμή με μόνη αιτία το φύλο τους;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του λόγου όταν κρίνονται και επικρίνονται οι άλλοι και να ωρυόμαστε όταν εμείς, ή όσους προσδιορίζουμε ως «εμείς», βρεθούμε στο στόχαστρο κριτικής, ή σάτιρας;

            Δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί, μοιάζουμε σαν να μην αλλάξαμε ποτέ εποχή καθώς πολλές φορές συμπεριφερόμαστε όπως πολλές οικογένειες της ελληνικής επαρχίας των δεκαετιών του ’70, του ΄80 και ίσως και του ’90, που συνθλίβονταν μέσα στη μέγγενη των πρέπει και των προσχημάτων, για να δίνουν την εικόνα πως ζουν αξιοπρεπώς, ενώ στην ουσία απλώς μετρούσαν τις μέρες τους.

Ο φόβος μιας μουσουλμανικής Ευρώπης.

       Μια απ΄ τις χθεσινές ειδήσεις έλεγε το εξής: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας αποφάσισε να ζητήσει από το υπουργείο Παιδείας τη συμμετοχή εκπροσώπου της στην Επιτροπή Σύνταξης των σχολικών βιβλίων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο».   

            Ήταν όμως «είδηση»;  Με την έννοια ότι κομίζει κάτι νέο ή καινοφανές όχι,  καθώς ανάλογο αίτημα είχε τεθεί απ΄ την Ιερά Σύνοδο και το 2010. Το αίτημα, όμως, επανέρχεται, με την ίδια πιθανότητα δικαιολογία, καθώς από τότε  είχαν εντοπιστεί, σύμφωνα με την άποψη ορισμένων Ιεραρχών, «σημάδια αποχριστιανοποίησης» στα σχολικά βιβλία, τόσο στην Πρωτοβάθµια, όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση. Και βέβαια έχει ιδιαίτερα αξία να αναφερθεί και το γεγονός πως κάποια μέλη της Ιεραρχίας επιθυμούν η παρέμβαση τους να μην περιοριστεί μόνο στη διαμόρφωση των βιβλίων των θρησκευτικών αλλά και της ιστορίας και των νέων ελληνικών!

Πρέπει να ανεβούμε το βουνό για να κατέβουμε ένα λόφο.

            Όταν οι δύο αλλεπάλληλες εκλογές του 2012 μας έφεραν μπροστά στην ανάγκη δημιουργίας Κυβέρνησης συνεργασίας, πολλοί αναρωτήθηκαν, και δικαίως, πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν είχε γαλουχηθεί αναλόγως. Η ανάγκη έγινε φιλοτιμία, αλλά όταν λείπουν οι βασικές αρχές που εμφυτεύονται στο χαρακτήρα σε παιδική ηλικία για να διαμορφώσουν και να προσδιορίζουν έκτοτε όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα σύνολα που αυτοί συγκροτούν, είναι λογικό και αναπόφευκτο η κυβερνητική σχέση να κλυδωνίζεται όχι μόνο επειδή είναι ήδη βαρύ και ασήκωτο το βασικό έργο που ανέλαβαν, μα περισσότερο επειδή δυσκολεύονται να αποδεχτούν, πραγματικά, ο ένας τον άλλο.

            Ο σημαντικός ισραηλινός συγγραφέας Άμος Όζ σε μια ομιλία του είχε κάνει λόγο για τον «έντιμο συμβιβασμό», εκτιμώντας πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να υπερβούν ακόμα και αντιθέσεις που ζυμώθηκαν με αίμα και δάκρυα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν κινδύνους που τους απειλούν σοβαρά όλους.

Τις παράγκες παρασέρνουν πάντα οι τυφώνες.

           Τις παράγκες παρασέρνουν πάντα οι τυφώνες, σκορπώντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τις ζωές που κουρνιάζουν μέσα τους. Τα γερά, καλά δομημένα, κτίρια αντέχουν συνήθως, όσο και αν πιεστούν, προστατεύοντας τελικά αποτελεσματικά τους ενοίκους τους.  

            Η αύξηση στη συχνότητα και την ένταση των τυφώνων, αλλά και άλλων καιρικών φαινομένων, λένε πλέον πολλοί πως είναι απότοκος της υπερβολικής κακοποίησης του περιβάλλοντος του πλανήτη. Μόνο που το περιβάλλον ξεσπά όχι σ΄ όσους δεν φταίνε, αλλά σ΄ εκείνους που έχουν τη μικρότερη ευθύνη για τα όσα υποφέρει. Ρυπαίνουν και μολύνουν και οι φτωχοδιάβολοι των παραγκών, αλλά οδηγούμενοι απ΄ την ανάγκη τους για επιβίωση. Και πάλι όμως το μέγεθος της δικής τους  μόλυνσης και ρύπανσης δεν είναι τίποτα μπροστά σ΄ εκείνα που προκαλούν όσοι το κάνουν συνειδητά και έχοντας πλήρη γνώση των συνεπειών των πράξεων τους, οι οποίες στοχεύουν μόνο στο κέρδος. Δεν έχει σημασία αν το ονομάζουν «ανάπτυξη», «ευημερία» ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα, καθώς η ουσία δεν αλλάζει και η ουσία λέγεται κέρδος. Ένα κέρδος που δεν μοιράζεται, δεν αποκεντρώνεται γιατί στην παράγκα δεν θα πιάσει και τόπο. Το πολύ, πολύ να αξιοποιηθεί για να αγοράσεις μια λαμαρίνα παραπάνω. Αυτή τη λαμαρίνα που δεν παρέχει καμιά επιπλέον προστασία απέναντι στον οποιοδήποτε τυφώνα, αλλά που μπορεί να γίνει ένα επιπλέον φονικό όπλο…     

Η ελληνική μέρα της μαρμότας, ή Όταν οι Βρυξέλλες συνωμοτούν εις βάρος μας!

            «Η μέρα της μαρμότας» είναι μια αμερικάνικη ταινία (κωμωδία) που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 12/2/1993 και έμελλε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς και ο τίτλος της να χρησιμοποιείται έκτοτε όταν θέλουμε να πούμε πως μια μέρα επαναλαμβάνεται χωρίς να αλλάξει τίποτα. Διότι στην ταινία αυτό συμβαίνει. Ο πρωταγωνιστής της κοιμάται και ξυπνά συνεχώς στην ίδια μέρα, τη μέρα της μαρμότας (2/2)που αναβιώνει ένα έθιμο σε μια επαρχιακή πόλη της Πενσυλβάνιας των ΗΠΑ, όπου ό,τι έχει συμβεί την προηγούμενη επαναλαμβάνεται απ΄ την αρχή μέχρι το τέλος, με τον ίδιο εγκλωβισμένο σ΄ αυτή την κατάσταση.

            Πόσο κοντά είμαστε στο να ζήσουμε μια «ελληνική μέρα της μαρμότας»;

            Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (11/11/13), υπό τον τίτλο «Προβληματισμός στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα που γυρνάει ξανά σε ¨καθεστώς ειδικής περίπτωσης¨», το οποίο υπογράφει ο Μανώλης Σπινθουράκης, πολύ κοντά καθώς ξεκινά αναφέροντας πως «¨Βρισκόμαστε εκεί που ήμασταν το 2010¨. Με αυτά τα λόγια περιέγραψε τη φάση των σχέσεων της Ελλάδας με την ευρωζώνη διπλωματικός παράγων των Βρυξελλών που δεν έκρυβε τον προβληματισμό του για το γεγονός ότι η χώρα, έπειτα από ένα εξάμηνο ¨μορατόριουμ¨ κατά τη διάρκεια του οποίου- κυρίως λόγω των γερμανικών εκλογών- εμφανιζόταν ως ¨παράδειγμα επιτυχίας¨, επιστρέφει σταδιακά στο καθεστώς της ¨ειδικής περίπτωσης¨. Ειδική περίπτωση, υπό την έννοια ότι το ελληνικό κράτος υπήρξε το μόνο του οποίου τα ομόλογα κατά το παρελθόν κουρεύτηκαν, ενώ σήμερα αδυνατεί να παρακολουθήσει την πορεία άλλων χωρών του Μνημονίου. Η έξοδος του στις αγορές μοιάζει άπιαστο όνειρο, ενώ οι διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα διαρκώς καρκινοβατούν». Τι έγινε ρε παιδιά; Σοβαρά ξαναγυρνάμε στο 2010, ζώντας τη δική μας μέρα της μαρμότας;

Όταν λείπουν οι πολίτες…

           Το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγκέντρωση των πολιτών έξω απ΄ τη Βουλή την ώρα που συζητιόταν η πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης δεν έπεσε ακριβώς στο κενό, αλλά οι 4.000 έως 5.000 που μαζεύτηκαν (σ. σ. σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) δεν ήταν δυνατόν να γίνουν πρώτη είδηση και αφορμή για πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα συνέβαινε το ίδιο αν το κάλεσμα απηύθυνε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο;

            Είναι ξεκάθαρο πια πως τα μηνύματα που στέλνει το πολιτικό σύστημα προς την κοινωνία επιστρέφονται χωρίς καν να ανοιχτεί ο φάκελος. Το τραγικό όμως δεν είναι ότι επιστρέφονται αδιάβαστα απ΄ τους παραλήπτες, αλλά πως δεν φαίνεται να ενοχλούνται απ΄ αυτό οι αποστολείς τους. Διαφορετικά δεν θα μαζεύονταν ένα ακόμα τριήμερο στη Βουλή απλώς και μόνο για να επιτεθεί ο ένας στον άλλο όχι με επιχειρήματα και προτάσεις, αλλά καταφεύγοντας σε προσωπικές επιθέσεις, ευφυολογήματα της πλάκας και απειλές ένθεν και ένθεν του τύπου «θα σου δείξω εγώ».  

Ο παλιμπαιδισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

          Δύο πράγματα ζητούν σήμερα οι Έλληνες πολίτες. Λύσεις, άμεσες αλλά και ουσιαστικές, που θα τους βγάλουν απ΄ τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η κρίση και να πάψουν, επιτέλους, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να τσακώνονται δια ασήμαντον αφορμή και να προσπαθήσουν να συμβάλουν στο βαθμό που η κάθε μια μπορεί στη διαμόρφωση των πολιτικών που θα οδηγήσουν στις λύσεις αυτές.

            Απαιτήσεις που παραπέμπουν σ΄ ένα κόσμο ιδεατό, αλλά πού φαντάζουν και ως αναγκαίες συνθήκες προκειμένου να αλλάξουμε τη μοίρα μας και να επαναφέρουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα στην κοινωνία μας.

            Απαιτήσεις που δείχνουν πως οι πολίτες αντιμετωπίζουν την κατάσταση με μεγαλύτερη ωριμότητα και σύνεση, σε αντίθεση με τις πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους.

            Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί αναμφίβολα η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα απασχολήσει το Σώμα επί τριήμερο και τα μέσα ενημέρωσης κάτι παραπάνω, αλλά δεν είναι σίγουρο πως ενδιαφέρει εξίσου και το σύνολο των πολιτών.

ΕΡΤ: Εξιλαστήριο θύμα, ή αντιπερισπασμός;

            Ό,τι συμβαίνει με την ΕΡΤ από τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού απεικονίζει πλήρως τον παραλογισμό και την υποκρισία που υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα.

            Η Κυβέρνηση αποφάσισε να την κλείσει εν μία νυκτί για να την εξυγιάνει, όταν τόσο η ίδια και κυρίως οι προηγούμενες ομογάλακτες της, αλλά και οι κυβερνήσεις των σημερινών της εταίρων, φρόντισαν να την οδηγήσουν στη σήψη και τη διαφθορά, αν δεχτούμε πως ίσχυε κάτι τέτοιο.

            Η αντιπολίτευση σύμπασα, με την αξιωματική πρωτοστατούσα, πρόταξε τα στήθη της για να την υπερασπιστεί, όταν μέχρι πριν λίγες, κυριολεκτικά ώρες, την κατήγγειλε ως όργανο και φερέφωνο της κυβέρνησης.

            Αποτέλεσμα; Μια νύχτα του θέρους γίναμε ξαφνικά χώρα χωρίς δημόσια τηλεόραση, η μόνη στην Ευρώπη, και όταν το μαύρο έδωσε τη θέση του στο χρώμα ξανάδαμε τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες περίπου εκπομπές σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Φυσικά πάνω δεξιά στην οθόνη είχε αλλάξει το σήμα, αλλά ποιος στ΄ αλήθεια το πρόσεξε;

Πολιτευτές και κομματάνθρωποι: Οι σταθερές ενός σαθρού αξιακού συστήματος.

             Παλιότερα υπήρχε μια διαφήμιση προϊόντος που κατέληγε στην εξής φράση: «αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε». Άγνωστο τι αποτελέσματα είχε για το προϊόν, αλλά γνωστό πως είναι μια απ΄ τις φράσεις που περιγράφει με απόλυτη, σχεδόν, ακρίβεια τη λογική και τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν εδώ και χρόνια το πολιτικό μας σύστημα. Κάθε κόμμα που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας επιβεβαίωνε την πολιτική του κυριαρχία μετατρέποντας τον κρατικό μηχανισμό σε φέουδο του. Και αν για τις χαμηλές ή μεσαίες θέσεις του μηχανισμού αξιοποιούνταν υπηρετούντες φίλα προσκείμενοι στο κόμμα υπάλληλοι, για τις υψηλές επιλέγονταν πολιτευτές και κομματάνθρωποι. Τα ένσημα υπηρεσίας και προσφοράς στην παράταξη αρκούσαν και υπερκάλυπταν τα κενά σε γνώσεις, εμπειρία και ικανότητες, καθώς ίσχυε αυτό που έλεγε η διαφήμιση. «Αυτούς ήξεραν, αυτούς εμπιστεύονταν».

            Η πρακτική αυτή που θεσμοθετήθηκε ως λογική και εφαρμόστηκε απ΄ όλους και σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, από την αυτοδιοίκηση μέχρι την κεντρική διοίκηση, ακόμα και απ΄ τα αριστερά σχήματα έστω και αν συγκυβέρνησαν σποραδικά και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, κυρίως στο χώρο της αυτοδιοίκησης, μπορεί να καταγγέλθηκε κατά καιρούς από πολλούς, αλλά λίγοι φώναξαν με όλες τους τις δυνάμεις το προφανές. Πως γύριζε τη χώρα πίσω και την κρατούσε καθηλωμένη στο παρελθόν την ώρα που ο κόσμος πήγαινε μπροστά και άλλαζε αφήνοντας πίσω του εσφαλμένες και ξεπερασμένες αντιλήψεις.

Ο εμφύλιος τελείωσε. Η ανοησία θα τελειώσει ποτέ;

Όλα, ή σχεδόν όλα, έχουν τα όρια τους. Κάτι που μάλλον δεν ισχύει για την ανοησία στη χώρα μας. Πώς να εξηγήσει διαφορετικά κανείς το γεγονός πως πριν καν συνέλθουμε απ΄ το σοκ της εν ψυχρώ δολοφονίας δύο νέων ανθρώπων, οι οποίες ακολούθησαν, ενάμιση περίπου μήνα μετά, αυτή ενός άλλου νέου ανθρώπου, ακούσαμε πως «μπήκαμε», «μπορεί να μπούμε», ή «αποκλείεται να μπούμε σε εμφύλιο πόλεμο».

Γιατί άραγε; Υπάρχει πράγματι τέτοιο θέμα και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

 Δολοφονικές πράξεις σαν αυτές τις τρεις δεν είναι συνηθισμένα γεγονότα, ούτε φυσικά μπορούν να περάσουν απαρατήρητα απ΄ την κοινωνία. Από πού και ως πού όμως μπορεί να οδηγήσουν σε εμφύλιο πόλεμο;

Τις μέρες που ζούμε, εκτός των άλλων δεινών έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την ελαφρότητα με την οποία ορισμένοι τοποθετούνται, σχολιάζουν ή παρεμβαίνουν στα όσα μας συμβαίνουν. Όλα αυτά όμως είναι αποδεκτά μέχρι κάποιο σημείο, γιατί από εκεί και πέρα δεν γίνονται εντελώς φαιδρά, αλλά άκρως επικίνδυνα.

Αίμα χαμένο και κερδισμένο*.

           Για το χυμένο αίμα δεν υπάρχει, ποτέ, καμιά δικαιολογία. Εξήγηση ναι. Δικαιολογία όχι.

            Όπως δεν υπάρχει και δικαίωση. Όσα και αν ειπωθούν, η απώλεια ενός ανθρώπου δεν δικαιώνεται μέσω καμιάς ιδεολογίας, κανενός στόχου, κανενός συλλογικού αποτελέσματος.

            Η δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών προκαλεί την ίδια θλίψη με την προηγηθείσα του 34χρονου αντιφασίστα μουσικού. Δημιουργεί τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα. Οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο.

            Ποιος διαφωνεί μ΄ όλα αυτά; Προφανώς κανείς. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε στην πράξη;

            Η χώρα φαίνεται να βρίσκεται, δυστυχώς, στον αστερισμό του μίσους. Οι δολοφονίες απλώς το επιβεβαιώνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο. Λόγια και συμπεριφορές, διασήμων και ανθρώπων καθημερινών, γνωστών και αγνώστων, έδειχναν εδώ και καιρό πως μπαίναμε σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Το κράτος- τοκογλύφος θα μας στείλει φυλακή.

           Στην Ελλάδα ποτέ κανένας φόρος δεν χαρακτηρίστηκε δίκαιος για έναν απλό λόγο. Τον πλήρωναν πάντα όσοι δεν μπορούσαν να ξεφύγουν κι ας μην είχαν τα μεγαλύτερα εισοδήματα. Έτσι, ακόμα και άνθρωποι που αμείβονταν απ΄ το κράτος, δυσανασχετούσαν για τους φόρους που πλήρωναν σ΄ αυτό, εκτιμώντας πάντοτε πως αυτοί είναι και τα κορόιδα. Λογικό και επόμενο ήταν η σχέση κράτους- πολιτών να γίνει μια σχέση που μόνο ως φιλική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

            Όσοι είδαν στα μνημόνια των τελευταίων χρόνων εκτός απ΄ το μονόδρομο για να γλιτώσουμε τη χρεοκοπία και την ευκαιρία για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος προκειμένου να γίνει, επιτέλους, σύγχρονο και αποτελεσματικό, ίσως να ήλπιζαν πως αυτές θα οδηγούσαν, σ΄ ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και στη βελτίωση της σχέσης κράτους- πολιτών. Κάτι τέτοιο θα συνέβαλε καθοριστικά στο να προχωρήσουμε με καλύτερες προϋποθέσεις την εποχή που θα ακολουθούσε μετά την κρίση.