Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς.

            Τους φοβάμαι. Όσους φουσκώνουν και υποτίθεται πως θωρακίζουν τα κορμιά τους με τα γυμναστήρια και τις διάφορες ουσίες, την ίδια ώρα που επιτρέπουν σε άλλους να τους χειραγωγούν και να φουσκώνουν τα μυαλά τους με ιδεολογίες και θεωρίες που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ακριβώς πρεσβεύουν και πού οδηγεί η εφαρμογή τους.

            Τους φοβάμαι. Όσους φορούν με καμάρι μια μαύρη μπλούζα, που φέρει πάνω της σύμβολα, τη σημασία και την ιστορία των οποίων αγνοούν, και αναζητούν την παλληκαριά τους σε ιδιωτικούς στρατούς, περιμένοντας ένα παράγγελμα για να επιτεθούν σε όποιον δεν θα τολμούσαν ποτέ να το κάνουν μόνοι.

            Τους φοβάμαι. Όσους σηκώνουν τη σφιγμένη τους γροθιά και κραυγάζουν πως είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα, τα ιερά και όσια της φυλής, όταν με τις πράξεις αλλά και τα λεγόμενα τους κάνουν αυτή την πατρίδα να φαίνεται μικρή και ασήμαντη.

            Τους φοβάμαι. Όσους αποφεύγουν να ρίξουν μια ματιά στον καθρέπτη για να μη δουν πως παραμορφώνει το πρόσωπο τους το μίσος, περισσότερο απ΄ όσο παραμορφώνει ο πόνος τα πρόσωπα των θυμάτων της βίας τους.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Του συνταγματικού, ή δημοκρατικού τόξου, της νομιμότητας και των θεσμών, που αποδεικνύετε καθημερινά πως είστε μικροί για τα μεγάλα και μεγάλοι για τα μικρά.

«Τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή…»

            Το ασθενοφόρο κόστισε 5.000 ευρώ! Όχι λόγω της μεγάλης διαδρομής, που διήρκησε λίγο πάνω από μια ώρα, αλλά επειδή ήταν πλήρως εξοπλισμένο και στελεχωμένο. Ο ίδιος δεν αντιλήφθηκε τίποτα. Ευρισκόμενος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με την καρδιά του έτοιμη να σταματήσει για πάντα, δεν είδε αν υπήρχε γιατρός δίπλα του, μία ή δύο νοσοκόμες και αν τα σωληνάκια και τα καλώδια που κόλλησαν στο σώμα του ήταν πρώτης ή δεύτερης ποιότητας. Δεν το σχολίασαν ούτε και οι δικοί του, όταν του ανέφεραν, με πολύ δισταγμό είναι η αλήθεια, το ποσό που αναγκάστηκαν να πληρώσουν για να μεταφερθεί απ΄ το δημόσιο νοσοκομείο στην ιδιωτική κλινική. Εστίασαν μόνο στο ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. Αν έμενε στο νοσοκομείο, όπου προσέφυγε μόλις ένιωσε το βάρος στο στήθος του να γίνεται ασήκωτο και ανυπόφορο, τώρα δεν θα μιλούσαν για τα έξοδα νοσηλείας, αλλά για της κηδείας.

            Παρότι καλωδιωμένος ακόμα, οι γιατροί ήταν απόλυτοι λέγοντας πως θα έπρεπε να ανασαίνει πια χωρίς το παραμικρό βάρος στο στήθος, καθώς η επέμβαση ήταν απολύτως επιτυχής. Δεν συμφωνούσε μαζί τους, αλλά δεν είπε και τίποτα υποθέτοντας πως δεν θα είχαν κάποια αποτελεσματική θεραπεία για το βάρος που αισθανόταν, όχι εξ αιτίας κάποιας διαταραχής στην καρδιά του, αλλά επειδή δεν μπορούσε να χωνέψει αυτά τα πέντε χιλιάρικα του ασθενοφόρου! Δεν είχε έρθει μόλις σ΄ αυτό τον κόσμο και γι΄ αυτό ήταν σε θέση να εκτιμήσει πως τα έξοδα θεραπείας και νοσηλείας θα ήταν πολλαπλάσια, αλλά να που κόλλησε στα πέντε χιλιάρικα και όλο αυτά σκεφτόταν… Κι όσα τα σκεφτόταν τόσο σιγοψιθύριζε το στίχο «σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή» (σ. σ. «Τίποτα δεν πάει χαμένο», στίχοι Μ. Ρασούλης, μουσική Μ.  Λοΐζος), μόνο που ενώ έλεγε, λόγω συνήθειας, τη λέξη «βάσανα» στο μυαλό του είχε τη λέξη «ασφάλιση» και αντί για τη λέξη «διωγμοί», τη λέξη «ένσημα». Γιατί μπορεί ο ίδιος να μην ανήκει στη γενιά για την οποία μιλά το τραγούδι, αλλά είναι μέλος αυτής που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα απ΄ τα χρόνια των τελευταίων τάξεων της βασικής εκπαίδευσης και πλάκα, πλάκα κοντεύει να συμπληρώσει πενήντα χρόνια ασφάλιση και ένσημα.

Θα υπάρξει επιτέλους σχέδιο;

Κάποια πράγματα φαίνεται να μην αλλάζουν ποτέ στο δημόσιο βίο μας. Μετά τη στυγερή δολοφονία του 34χρονου άπαντες έκαναν ό,τι κάνουν συνήθως. Ομοβροντία καταδίκης του αποτρόπαιου γεγονότος, πλειοδοσία δηλώσεων για το ποιος αγαπάει και προστατεύει περισσότερο τη Δημοκρατία, άμεση κινητοποίηση των αρμοδίων για τη διερεύνηση, τον καταλογισμό ευθυνών και τον αδιαπραγμάτευτο, έστω και… καθυστερημένο, κολασμό των παρανομούντων (σ. σ. αλήθεια, θα μας απαντήσει κανείς σ΄ ένα απλό ερώτημα; Πώς βρέθηκε τρόπος και Νόμος για να σταλούν στον εισαγγελέα ένα πρωί όλες οι υποθέσεις που αφορούν τη Χρυσή Αυγή; Γιατί επί μήνες τώρα, αν δεν κάνουμε λάθος, λογομαχούσαν για το αν πρέπει να ψηφιστεί νέος Νόμος ή όχι, για το αν είναι μεγάλη, μεσαία, ή μικρή απειλή, για το αν πρέπει ή όχι να την ταυτίζουμε με το άλλο άκρο, όποιο και αν είναι αυτό, και πάει λέγοντας, χωρίς να κάνουν το αυτονόητο και τη δουλειά που ανέλαβαν. Θα απαντήσει κανείς, άραγε…).

Όταν η «σοβαρή» γίνεται δολοφονική…

            Το θέμα Χρυσή Αυγή φαίνεται να μπαίνει, επιτέλους, στο δρόμο της λογικής. Με την τέλεση εγκλημάτων αποκτάς αυτοδίκαια και το χαρακτηρισμό «εγκληματική». Ελπίζουμε εκτός απ΄ το χαρακτηρισμό να εισπράξει και την ανάλογη τιμωρία των πράξεων της.

            Το τραγικό είναι πως αυτό έρχεται να συμβεί με αφορμή το θάνατο ενός νέου ανθρώπου, όταν αιτίες προϋπήρχαν και ήταν πολλές. Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή καθώς δεν ισοφαρίζεται η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής όταν η δημοκρατική Πολιτεία κάνει μεν το αυτονόητο, αλλά αρκετά καθυστερημένα.

            Φυσικά, το στυγερό έγκλημα λειτουργεί εκτός από αφορμή για κολασμό και για αποκαλύψεις. Υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας δημοσιογράφοι που κάνουν έρευνα και δεν περνούν την ώρα τους σχολιάζοντας την επικαιρότητα στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, ή χαριεντιζόμενοι στα καφέ και τα μπαρ με πολιτικούς. Τι φέρνουν στο φως αυτές οι αποκαλύψεις; Κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανένα. Υπάρχει σαπίλα στο… Βασίλειο και πολλά που πρέπει να διερευνηθούν και να φωτιστούν επαρκώς. Το απόστημα πρέπει να σπάσει και αν κάποιοι φοβούνται τη… μπόχα, οι υπόλοιποι οφείλουμε να το απαιτήσουμε και να επιμείνουμε μέχρι τέλους.

Είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας.

          Ο κάθε θάνατος έχει τη δική του τραγικότητα και τη δική του μοναδικότητα. Σε όποιο σύνολο και αν ανήκε ο άτυχος Παύλος Φύσσας εν ζωή, το μαχαίρι που του την αφαίρεσε τον κατέταξε στη μακριά λίστα των ανθρώπων που έφυγαν άδικα, άδοξα, αναίτια… Και εκεί βρίσκονται άνθρωποι που δεν έχει σημασία τι πίστευαν, τι ήθελαν και τι έκαναν όσο ζούσαν. Σημασία έχει πως ήταν άνθρωποι που ΄χαν τη δική τους μοναδικότητα και δεν αντικαταστάθηκαν, ούτε θα αντικατασταθούν ποτέ.

            Φυσικά, αυτή τη μοναδικότητα την αισθάνονται και την κατανοούν περισσότερο οι κοντινοί του ανθρώπου που φεύγει, με τους γονείς να είναι οι πλέον τραγικές φιγούρες. Θα ξεχάσουν άραγε ποτέ το κουδούνισμα του τηλεφώνου που τους γνωστοποίησε το χειρότερο νέο; Ή αυτό το κουδούνισμα θα στοιχειώνει πλέον τα μερόνυχτα τους, μαζί με τα άλλα φαντάσματα που θα φέρουν στη ζωή τους τα αναπάντητα ερωτήματα;

            Ερωτήματα που δεν απαντώνται βέβαια ούτε απ΄ τις βαρύγδουπες και πομπώδεις ανακοινώσεις καταδίκης του συμβάντος απ΄ το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ούτε απ΄ τις εκδηλώσεις συμπαράστασης των ομοίων τους. Αυτών, των απλών ανθρώπων, γνωστών από παλιά ή γνωριμίες των τελευταίων ωρών που τις προκάλεσε το τραγικό και αναπάντεχο, το αδιανόητο και ανεπανόρθωτο.

Η εθνική μας εμμονή για τον καλό και τον κακό ξένο.

«Μην περιμένετε ότι, αν εκλεγεί το SPD (το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα), θα αρχίσει να βρέχει χρήμα πάνω από την Ελλάδα». Τάδε έφη ο  Χάνες Σβόμποντα, σοσιαλδημοκράτης Αυστριακός πολιτικός, επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και η δήλωση του υπάρχει σε ρεπορτάζ της εφημερίδας Καθημερινή της Κυριακής (15/9/2013).

Όπως και αν δει κανείς αυτή τη φράση του Αυστριακού πολιτικού, είτε, δηλαδή, ως κυνική, είτε ως χιουμοριστική, η ουσία παραμένει η ίδια. Οι ξένοι γνωρίζουν άριστα ορισμένα βασικά στοιχεία του τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. Ξέρουν πως ένα απ΄ αυτά είναι και η εμμονή μας να δημιουργούμε το δίπολο «καλού και κακού» σε κάθε περίπτωση, παρότι έχει αποδειχθεί και ιστορικά πως αυτό ισχύει μόνο στα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή όμως, οι έννοιες «καλός», ή «κακός» είναι σχετικές και το περιεχόμενο τους προσδιορίζεται τόσο από τον τρόπο με τον οποίο βλέπει κανείς τα πράγματα, όσο και από το τι επιδιώκει ή στοχεύει.

Το ποτάμι της οργής.

          Η απεργία των εκπαιδευτικών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με το ποσοστό συμμετοχής 90%+ να αποτελεί πραγματικό ρεκόρ. Λογικό καθώς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια απειλείται σοβαρά η θέση τους στην εργασία. Αναμενόμενο όμως όχι, αν λάβουμε υπ΄ όψιν μας πως η ελληνική κοινωνία δεν αντέδρασε μέχρι τώρα ουσιαστικά και καθολικά, παρά τα όσα υπέστη. Να βρισκόμαστε άραγε στην αρχή ενός νέου κύκλου, με το ποτάμι της οργής να φουσκώνει και να σπάζει τα φράγματα της υπομονής και της εγκαρτέρησης; Θα φανεί καθώς και σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι βιάστηκαν να δουν το ποτάμι να ξεκινά και να μην γυρίζει πίσω, αλλά πολύ γρήγορα απεδείχθη πως ήταν ρυάκι που εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.

            Αν όχι τότε, τώρα γιατί; Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της απόλυσης που φαίνεται να κινητοποιεί, οδηγώντας ίσως και μέχρι την εξέγερση, τον πολίτη. Ναι, τον αναστατώνει και τον τρομοκρατεί δικαιολογημένα, ακόμα και αν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας, το να βρεθεί στα –άντα ή τα -ήντα του να αναζητεί κάποια ίδια, παρεμφερή ή εντελώς διαφορετική δουλειά. Εκείνο όμως που πραγματικά τον πανικοβάλει είναι ότι εφόσον αναγκαστεί να το κάνει θα το κάνει υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες.

Γερμανική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Ή όταν η πραγματικότητα ξεπερνά το μύθο.

Η εβδομαδιαία εφημερίδα «Το χωνί» (15/9/2013) φιλοξενεί ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Απόβαση γερμανικής προπαγάνδας στη Θεσσαλονίκη», το οποίο αναφέρεται στην πρόταση που συζητήθηκε πρόσφατα, και απορρίφθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, στο Δ.Σ. της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ. σχετικά με τη διοργάνωση σεμιναρίου για την κατανόηση της γερμανικής οικονομικής πολιτικής! Στο σεμινάριο αυτό θα συμμετείχαν δημοσιογράφοι της Βόρειας Ελλάδας και θα οργανώνονταν από το Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE) και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία του Βερολίνου! Στόχος δε το σεμιναρίου είναι «να δώσει την ευκαιρία στους δημοσιογράφους να ενημερωθούν αξιόπιστα σχετικά με τη γερμανική οικονομική πολιτική (φιλοσοφία, διαδικασία λήψης αποφάσεων κ.α.). Μ΄ αυτό τον τρόπο θα επιτευχθεί μια καλύτερη κατανόηση της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα που θα συμβάλει στην καταπολέμηση παρανοήσεων και παρενεργειών…»!     

Τα όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το χωνί» δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν κανένα επειδή απλούστατα οι Γερμανοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο, ή άλλο, απ΄ το να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους! Πώς και γιατί; Το λένε οι ίδιοι, ή κάποιοι απ΄ αυτούς.  

Ο Γερμανός ιστορικός Χάινριχ Α. Βίνκλερ στο βιβλίο του με τίτλο «Βαϊμάρη, η ανάπηρη δημοκρατία, 1918-1933», εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, αναφέρει στη σελίδα 346 τα εξής: «Μια δραστήρια γερμανική εθνική πολιτική συνδέθηκε στενά με την καλλιέργεια της ιδέας του Ράιχ. Οι γερμανικοί πληθυσμοί που ζούσαν εκτός των συνόρων του Ράιχ, στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και την υπόλοιπη Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη, ενισχύθηκαν σημαντικά από ενώσεις όπως ο Σύλλογος Απόδημων Γερμανών και κρατικές υπηρεσίες, με επικεφαλής το υπουργείο Εξωτερικών. Η στήριξη είχε δύο πλευρές, μια αμυντική και μια επιθετική. Αμυντική ήταν η αντίσταση στις προσπάθειες αφομοίωσης από τα νέα εθνικά κράτη, δηλαδή στην αποεθνοποίηση των γερμανικών μειονοτήτων. Επιθετική, η προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν τους Γερμανούς του εξωτερικού για τους σκοπούς της γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής».

Ο… ανθέλληνας κ. Μάλαμας.

            Όσοι αναζητούν εναγωνίως εκείνους που φταίνε για το σημερινό μας χάλι, μπορούν να προσθέσουν στη σχετική λίστα και τον τραγουδοποιό/τραγουδιστή Σωκράτη Μάλαμα.

            Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης το περασμένο Σάββατο αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιτρέψει σε ομάδα εκπαιδευτικών να ανέβουν στην εξέδρα απ΄ όπου θα έδινε τη συναυλία του, προκειμένου να σηκώσουν προς τους θεατές το πανό τους, λίγο πριν αρχίσει, και να τους ενημερώσουν για τα προβλήματα τους. Γι΄ αυτό και δεν εισέπραξε απλώς κάποιες αποδοκιμασίες με το πού τέλειωσε η συναυλία του, αλλά τον «στόλισαν» κανονικά και με διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Μεταξύ των όσων του έγραψαν οι χθεσινοί θαυμαστές του και σημερινοί, αλλά και νυν και αεί υποθέτουμε, επικριτές του, ήταν πως δεν τον αναγνωρίζουν πλέον ως καλλιτέχνη και δεν θα ΄θελαν να ξανακούσουν τραγούδια του! Και καλά του έκαναν!

            Δεν γνωρίζουμε αν τον ονόμασαν και «ανθέλληνα», αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μας εξέπληττε. Του αξίζει τέτοιος χαρακτηρισμός και με το παραπάνω καθώς ο κ. Μάλαμας με την πράξη του παραβίασε ένα από τα σημαντικότερα έθιμα του νεοελλήνων. Το προσωπικό τους πρόβλημα είναι πρόβλημα όλων και θα πρέπει να λυθεί με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και εις βάρος των άλλων.

Βρε που φτάσαμε; Να επαινούμε τον Άδωνη!

          Οι ευχές για καλή χρονιά αυτή τη φορά ξεφεύγουν απ΄ τη λογική «πες την καλή κουβέντα και ας πέσει κάτω», καθώς από μέσα τους ξεπηδούν τα αγωνιώδη ερωτήματα για το πώς θα κυλήσει το σχολικό έτος που μόλις ξεκίνησε. Ερωτήματα που δικαιολογημένα προκαλούν τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν και στις δύο βαθμίδες της εκπαίδευσης μας, τα οποία δεν είναι τα γνωστά και συνηθισμένα των τελευταίων χρόνων, αλλά τα πρόσθετα, όσα δηλαδή η κρίση και η παρατεταμένη ύφεση δημιούργησαν.  

            Καθηγητές και δάσκαλοι που λείπουν, καθηγητές και δάσκαλοι που δηλώνουν παρόντες όχι μόνο στις τάξεις αλλά και στο κλίμα αμφιβολίας και ανασφάλειας που έχει ενσπείρει ανάμεσα τους η σοβαρή πιθανότητα της απόλυσης, καθηγητές και δάσκαλοι που είδαν το εργασιακό τους μέλλον να μπαίνει σε… διαθεσιμότητα, ειδικότητες και τομείς που καταργήθηκαν εν μία νυκτί, ή εν μέσω ενός νομοσχεδίου, έστω και αν έφερε τον τίτλο ¨πολυνομοσχέδιο¨, οι άφαντοι πλέον εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων που δεν συνεισφέρουν στη μάθηση αλλά στη διατήρηση ενός επιπέδου πολιτισμού, όπως είναι οι καθαρίστριες, και άλλα και άλλα, συνθέτουν το σκηνικό των σχολείων της κρίσης.

Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην παιδεία!

          Μια γενναία και ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση στην παιδεία, έτσι ώστε να αποκτήσουμε σύγχρονο, προοδευτικό και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι η μεταρρύθμιση που χρειαζόμαστε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σ΄ αυτή τη χώρα.

            Με τη θέση αυτή συμφωνούν οι περισσότεροι. Δεν φαίνεται όμως να συμφωνεί το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, χρόνια τώρα. Γι΄ αυτό και όποιοι βρισκόταν στην Κυβέρνηση επέλεγαν και προωθούσαν προτάσεις που αφορούσαν μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος (σ. σ. κυρίως της τρίτης βαθμίδας του), οι οποίες, κατά κανόνα, ήταν αποσπασματικές και επιδερμικές εξ αιτίας του φόβου του πολιτικού κόστους, χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστική διαβούλευση και διάλογος με όλους όσοι πραγματικά είχαν λόγο και θέση για να εκφραστούν σχετικά. Όσοι δε αντιπολιτεύονταν, αντιδρούσαν ρίχνοντας στο τραπέζι προτάσεις για μια «άλλη παιδεία» και ένα «άλλο σχολείο» που ήταν απλώς ένας τίτλος χωρίς περιεχόμενο, καθώς επί της ουσίας παρέμεναν στρατευμένοι στη λογική «να μην αλλάξει τίποτα» και, κυρίως, να μη θιγούν οι διάφορες συντεχνίες απ΄ τις οποίες αποκόμιζαν εκλογικά οφέλη.

Ποιος πληρώνει το βαρκάρη;

«Πληρώσαμε τις φαντασιώσεις μας με το πετσί μας αλλά τις πλήρωσε και ο ελληνικός λαός, πράγμα πολύ χειρότερο». Η φράση αυτή ανήκει στον τέως Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και υπήρχε στην ομιλία που εκφώνησε στο πρόσφατο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ (3-4 Σεπτέμβρη). Είναι δε απ΄ τις φράσεις που αν δεν ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ ώστε να ξεσπάσουν σε κλάματα τους πολίτες, κινητοποίησαν σίγουρα εκείνο το κομμάτι του μιντιακού συστήματος της χώρας που ασχολείται διαχρονικά με την προβολή του συγκεκριμένου πολιτικού για να προσθέσει ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ αγιοποίησης του. Το ίδιο θα συνέβαινε αν έλεγαν κάτι ανάλογο ο διάδοχος του στην Πρωθυπουργία Κώστας Καραμανλής και ο αντικαταστάτης εκείνου Γιώργος Παπανδρέου. Διότι έτσι λειτουργούν τα μιντιακά συστήματα. Προωθούν και προβάλουν φράσεις, υποτίθεται βαρύνουσας σημασίας και αξίας, για να μην ασχολούμαστε με την ουσία.

Ποια όμως είναι η ουσία; Τόσο οι τρεις προαναφερθέντες πολιτικοί, αλλά και μια σειρά άλλοι που διετέλεσαν είτε επικεφαλής των Κυβερνήσεων, είτε μέλη τους, από τη μεταπολίτευση και μέχρι τώρα, έχουν συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, πλέον, ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Το θέμα δεν είναι αν την Κυβέρνησαν παρασυρόμενοι από τις φαντασιώσεις τους, βασιζόμενοι στα πιστεύω τους, ή κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους και τη λογική να αποφύγουν το πολιτικό κόστος για να μακροημερεύσουν. Το θέμα είναι πως ο τρόπος που την κυβέρνησαν επέφερε και συγκεκριμένα, δραματικά δυστυχώς, αποτελέσματα. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι, σε καμιά περίπτωση.

Η Σοφία Καλμανίδου για την "Απόγονο"

Οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται μέσα στους μύθους γιατί μόνον έτσι μπορεί να τις αντέξει ο ανθρώπινος νους…
Η λόγχη του πεπρωμένου κρυμμένη στο άψυχο σώμα μιας κούκλας, κι η πριγκίπισσα των Ναζί μέσα στο Σάββατο των μαγισσών ξαναζωντανεύουν μύθους και θρύλους συνθέτοντας την μυθιστορηματική πλοκή του νέου βιβλίο του Μιχάλη Πιτένη.
Με την ευχέρεια της δημοσιογραφικής οπτικής του αφουγκράζεται τον σφυγμό της πολιτικής πραγματικότητας έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας σήμερα και εκφράζει τους φόβους του για την αναβίωση ενός νέου ολοκληρωτισμού σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Μ. Πιτένης διακρίνει τις σκιές του παρελθόντος και σωστά φωτίζει τα επαναλαμβανόμενα εκείνα σημεία της ιστορίας που καθηλώνουν τους ανθρώπους και τα κράτη σε παλιούς δοκιμασμένους ρόλους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από το δίπολο του Θύτη και του θύματος σε ένα ανίερο παιχνίδι εξουσίας και επιβολής.
Όμως τι είναι αυτό που αποκαλούμε ιστορία; Είναι η ιστορία ένα απολίθωμα όπου έχουν καταγραφεί κωδικοποιημένα όλα τα γεγονότα ή μήπως είναι κάτι παραπάνω μήπως είναι όλο αυτό το υλικό που μεταβιβάζεται συνειδητά και ασυνείδητα μέσα από τον άνθρωπο και το περιβάλλον του στους αιώνες. 
Η ρήση του Βολταίρου πως «ολόκληρη η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευρέως αποδεκτή φαντασίωση» επαναλαμβάνεται στο βιβλίο ως γνώση που εμπερικλείει μέσα της και μια δυναμική ελέγχου της ιστορίας και της εξέλιξης γενικότερα.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την ανάγνωση του βιβλίου του Πιτένη είναι πόσο μακριά και πόσο αποκομμένοι είναι οι ρόλοι του θύτη και του θύματος; Πόσο γρήγορα μπορεί το θύμα να γίνει θύτης και το αντίστροφο; Πως το κοινό συναίσθημα τους ο θυμός μετατρέπεται σε μίσος και βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος μεταλλάσσεται σε ιδέα; Αυτήν την ιδέα ενός Δ΄Ράιχ προσπαθεί να φωτίσει και γιατί όχι να εμποδίσει ο συγγραφέας στήνοντας ένα μαύρο σκηνικό πάνω στον ξεχασμένο Κανόνα του Χάμπερ. Έναν κανόνα που δουλεύει με μαθηματική ακρίβεια δηλητηριάζοντας αργά και μεθοδικά. Κι ενώ πάντα μιλάμε για μυθιστορία δεν παύουμε να την συσχετίζουμε με την βιωμένη αίσθηση της ρέουσας πραγματικότητας.

Μηδενίζουμε, ξαναγυρνάμε στο 1961!

           Λέγεται ότι, η γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, λίγο πάνω, λίγο κάτω απ΄ τα πενήντα, είναι αυτή που πληρώνει ακριβότερα απ΄ όλους τους άλλους την κρίση, αφού έχει και τα περισσότερα προσωπικά της ζητήματα ανοικτά (βλέπε δάνεια, διαφόρων ειδών, παιδιά που σπουδάζουν, ανεργία, ή εργασιακή αβεβαιότητα κ.τ.λ.).

            Αυτή ήταν μέχρι τώρα η δυσάρεστη εξέλιξη για αυτή τη γενιά. Επειδή όμως, ισχύει πάντοτε το ουδέν κακόν αμιγές καλού, ήρθε η ώρα να υπάρξει και ευχάριστη. Όπως εκτιμά το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του για την ελληνική οικονομία μέχρι το τέλος του έτους θα έχουμε ξαναγυρίσει στο 1961!

            Το φαντάζεστε; Στο 1961, τη χρονιά που άλλοι σημερινοί πενηντάρηδες έπαιζαν ήδη στις αλάνες έξω απ΄ το σπίτι τους, έκαναν τα πρώτα τους βήματα ή μπουσουλούσαν, άλλοι γεννιόταν, ή περίμεναν στον προθάλαμο αναμονής να επιλεγούν ως σπερματοζωάρια!

            Βέβαια, όταν το ΙΝΕ λέει πως θα ξαναγυρίσουμε στο 1961 δεν το εννοεί ακριβώς έτσι, καθώς αναφέρεται στο ποσοστό της ανεργίας που θα ξαναγυρίσει στα επίπεδα εκείνης της χρονιάς.

            Εμείς, όμως, γιατί να μην το δούμε διαφορετικά και να μην θεωρήσουμε πως δεν θα εξομοιωθεί απλώς κάποιο ποσοστό αλλά ότι θα μηδενίσουμε! Σε όλα. Το κοντέρ θα ξαναγυρίσει πάλι στο μηδέν και θα μπορούμε να ξεκινήσουμε και πάλι…

Το ιστορικό λάθος του ΠΑΣΟΚ.

              Το να κρίνει κάποιος σήμερα και να αποτιμήσει την 39χρονη ιστορία του ΠΑΣΟΚ, είναι αρκετά δύσκολο. Όχι τόσο επειδή παραμένει ένα ενεργό κόμμα στην ελληνική πολιτική σκηνή, όσο γιατί λόγω των αποφάσεων της τελευταίας Κυβέρνησης του (σ.σ. υπό τον Γ. Παπανδρέου) που επισημοποίησαν και προσέδωσαν δραματική, πλέον, μορφή στην πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία βεβαίως είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, υπάρχει ένα γενικότερο αρνητικό κλίμα που στρέφεται κυρίως εναντίον του, που αναπόφευκτα επηρεάζει την όποια αξιολόγηση του.

             Εκείνο, όμως, που μπορούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, να πούμε τώρα είναι πως το ΠΑΣΟΚ επηρέασε, όσο λίγοι πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα, την ελληνική κοινωνία και συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής της ταυτότητας. Αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να εξηγήσει σε μεγάλο βαθμό γιατί η κοινωνία αυτή εμφανίζεται όχι απλώς θυμωμένη, αλλά εξοργισμένη μαζί του. Γιατί είναι ουσιαστικά δημιούργημα του κόμματος αυτού, ως πολιτική φιλοσοφία, κουλτούρα, αντίληψη ζωής, αξιακό σύστημα κ.τ.λ., δηλαδή ένα δικό του παιδί. Και όπως συνήθως συμβαίνει, τα παιδιά πρώτα στους γονείς στρέφονται, είτε για να πάρουν βοήθεια, είτε για να τους κατηγορήσουν για πολλά και διάφορα.

            Όπως παραδέχονται όλοι, το ΠΑΣΟΚ με το που ανέλαβε την εξουσία το 1981, με τον ηγέτη και ιδρυτή του Α. Παπανδρέου στο τιμόνι της Κυβέρνησης, επέλεξε και πέτυχε κάτι που ήταν απολύτως απαραίτητο για την κοινωνία. Έθεσε τέρμα στο διαχωρισμό και τις ανισότητες που είχαν επιβάλει οι νικητές του εμφυλίου πολέμου και έδωσε τη δυνατότητα και στους υπόλοιπους Έλληνες να αρχίσουν να αισθάνονται πως ζουν σ΄ ένα κράτος ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων.

Ο ανιστόρητος κ. Τσίπρας και οι Βλάχοι.

             Ναι, είναι αλήθεια. Ο όρος «βλάχος» έχει επικρατήσει στη νεοελληνική διάλεκτο να χρησιμοποιείται, κακώς, για να χαρακτηρίσει κάποιον άξεστο ή αγροίκο. Χρησιμοποιούνταν δε κατά κόρον την περίοδο που ΄χε φουντώσει το κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης απ΄ την ελληνική επαρχία προς την Αθήνα, κυρίως, απ΄ τους προϋπάρχοντες κατοίκους του λεκανοπεδίου για να χαρακτηριστούν οι νεοαφιχθέντες, άσχετα αν αυτοί που το έκαναν είχαν την ίδια καταγωγή.

            Φυσικά τον όρο χρησιμοποιούν πολλοί και σήμερα, είτε λόγω άγνοιας και συνήθειας, είτε κάποιου υφέρποντα ρατσισμού (σ. σ. δεν μπορώ να δεχθώ πως άνθρωποι μορφωμένοι το κάνουν απλώς χάριν αστεϊσμού και μέχρι σήμερα είναι αλήθεια πως πολλοί απ΄ αυτούς το έχουν κάνει και προφορικά αλλά και γραπτά). Όταν αυτό συμβαίνει στις καθημερινές συναναστροφές των ανθρώπων, αν κάποιος δεν μπορεί να το συγχωρήσει, μπορεί απλώς να το προσπεράσει. Είναι δυνατόν όμως να κάνει το ίδιο όταν αυτό συμβαίνει δημοσίως και προσβάλλεται ένα μεγάλο και σημαντικό τμήμα του ελληνισμού απ΄ έναν θεσμικό εκπρόσωπο της ελληνικής δημοκρατίας, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

            Προχθές, ο εν αναμονή Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την εξής τοποθέτηση: «Να τα δώσουμε όλα ώστε ένα μεγάλο συμπαραταγμένο κίνημα ελευθερίας, δημοκρατίας και αντίστασης σε κάθε περιφέρεια, κάθε δήμο και κάθε γωνιά της χώρας να σαρώσει τους φθαρμένους βλαχοδήμαρχους της συμμαχίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ».