Να ΄μαστε καλά, ν΄ ανταμώνουμε.

Η δύναμη του διαδικτύου, ή μήπως η ανάγκη για πραγματική επικοινωνία μπορεί να παραμερίσει τις δικαιολογίες που θέτουν οι καθημερινές μας υποχρεώσεις και να άρει τα εμπόδια για να εκτεθούν στη δημόσια θέα και τα συναισθήματα μας;

            Η ουσία είναι πως μια ηλεκτρονική σελίδα, «Κοζάνη- Μνήμες, αναμνήσεις & εικόνες», κατάφερε να ανοίξει μια νέα σελίδα στο παρόν της πόλης μας, την οποία συνέθεσαν μικρές αλλά όχι ασήμαντες ιστορίες ανθρώπων. Ιστορίες που μεταφέρθηκαν απ΄ τους ίδιους ή τους απογόνους, φίλους ή απλώς γνωστούς. Ιστορίες που αναδύθηκαν μέσα από ασπρόμαυρες και κιτρινισμένες φωτογραφίες, εικόνες που ανασύρθηκαν από προσωπικά και οικογενειακά άλμπουμ, για να γίνει το εγώ εμείς και να σκιαγραφηθεί ό,τι έμενε για καιρό στα αζήτητα, παλεύοντας με τη λήθη και τη διαγραφή. Ιστορίες που «μίλησαν» για «αυτόν τον κόσμο, το μικρό, το Μέγα», όπως εύστοχα τον ονόμασε ο Ελύτης (Άξιον Εστί). Τον κόσμο που η επίσημη επιστημονική ιστορική έρευνα συνηθίζει να αγνοεί, όχι γιατί δεν καταλαβαίνει ή δεν αναγνωρίζει την αξία και τη συνεισφορά του στο ρου και την εξέλιξη της ανθρωπότητας, αλλά γιατί είναι αντικειμενικά δύσκολο να συγκεντρώσει και να αξιολογήσει τόσες πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 27 Απρίλη 2015, φιλοξενούμενος ο ποιητής Θανάσης Μαρκόπουλος

https://www.youtube.com/watch?v=AT29uVyLRjc&feature=youtu.be

Η αυτοκριτική και το όραμα του Μήτσου Κασόλα στο νέο του μυθιστόρημα «Το μέλλον είναι πίσω μας».

Μετά από έξη χρόνια «σιωπής» (σ. σ. τελευταία του εμφάνιση το 2009 με τη βιογραφία “Νίκος Καββαδίας: Ο δαίμονας χόρευε μέσα του”, εκδόσεις Καστανιώτης) ο Μήτσος Κασόλας επανακάμπτει συγγραφικά όχι απλώς για να προσθέσει ένα ακόμα μυθιστόρημα στην ήδη πλούσια βιβλιογραφία  του, αλλά για να καταθέσει τη δική του άποψη- πρόταση για το μέλλον όλων μας. Μια άποψη- πρόταση που μάλλον θα ήθελε να λειτουργήσει λυτρωτικά και για τον ίδιο το δημιουργό, καθώς είναι εμφανές σε πολλά σημεία του κειμένου πως πασχίζει να ξορκίσει και το δικό του… δαίμονα, αυτόν που χρόνια τώρα «χορεύει μέσα του».

Οι άνθρωποι των εστιατορίων και των ταβερνών της Κοζάνης.

 Εκδήλωση μνήμης. “Γιορτή της Κοζανίτικης παρέας και γαστρονομίας”.  

Η μνήμη έχει και αυτή την ανάγκη των εκδηλώσεων για ν΄ ανασύρει απ΄ τα δικά της αρχεία πρωτίστως εκείνα που σήμερα φαντάζουν ως λεπτομέρειες, αλλά κάποτε ήταν η καθημερινότητα, πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Λεπτομέρειες που αντικειμενικά δεν βρίσκουν το χώρο και το χρόνο τους σε καμιά εκδήλωση, χωρίς να αποτελεί αυτό ασυγχώρητη παράλειψη των διοργανωτών, αλλά που, θέλοντας και μη, θα στριφογυρνούν διαρκώς στο μυαλό όλων εκείνων που διάβηκαν ένα μέρος της ζωής τους, άλλοι το μεγαλύτερο και άλλοι ένα μικρό, συμπράττοντας και συμμετέχοντας σ΄ αυτό το κομμάτι της ιστορίας που λέγεται εστιατόρια και ταβέρνες μιας Κοζάνης που δεν υπάρχει πια.

Γιατί αν οι άνδρες, και ορισμένες γυναίκες, λειτούργησαν ως πρωταγωνιστές αυτού του κομματιού της ιστορίας, με τον καπνό απ΄ τις παλιές μαγειρικές μασίνες να κολλά πάνω στο πετσί τους, το νερό απ΄ τις πατάτες και τα πιάτα να μουλιάζει τα δάχτυλα τους και να πέφτουν σαν κούτσουρα στο κρεβάτι μη ορίζοντας χέρια και πόδια, υπήρξαν και πολλοί περισσότεροι που ως δευτεραγωνιστές βιώσαν το δικό τους ψυχικό κάματο μετρώντας ατελείωτες ώρες απουσίας.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη" West Channel, Δευτέρα 20 Απρίλη 2015, φιλοξενούμενη η συγγραφέας Σόφη Θεοδωρίδου.

https://www.youtube.com/watch?v=pZQDP3R58OY

Χατισέ: Κυρά και αρχόντισσα των ονείρων (Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Νίκου Γούλια) Σ΄ ανάμνηση του…

Το Νίκο Γούλια τον συνάντησα μόλις μια φορά. Στις 20 του Νοέμβρη του 2013 στην Κοζάνη, όταν κλήθηκα να μιλήσω για το βιβλίο του “Χατισέ”, που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ήταν μια γλυκιά βραδιά του Νοέμβρη και τον αποχαιρέτισα μετά από μερικές ώρες, τον ίδιο και τη σύζυγο του, έχοντας πάρει μια μικρή γεύση από έναν άνθρωπο που σε κέρδιζε με την ευαισθησία και την ευγένεια του. Γλυκός, ήρεμος, μου έδωσε την εντύπωση πως απόλαυσε την κουβέντα μας στην ταβέρνα που καθίσαμε εκείνο το βράδυ με ανοιχτά αυτιά, αλλά πάνω απ΄ όλα ανοιχτή καρδιά. Δε νομίζω πως έπεσα έξω.

Αυτό μ΄ έκανε να τον εκτιμήσω, άποψη που εδραιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, αν και οι ευκαιρίες επικοινωνίας μας ήταν λίγες. Ήταν, όμως, ουσιαστικές και δεν είναι υπερβολή να πω πως κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου.

Στην καρδιά μου που σφίχτηκε σήμερα μαθαίνοντας την απώλεια του, λίγες μέρες πριν κλείσει τα εξήντα του. Κρίμα η ζωή να χάνει τόσο γρήγορα όσους την αγαπούν πραγματικά και την υμνούν με τον τρόπο τους.

Κρίμα γιατί ο Νίκος Γούλιας που γνώρισα, ήταν άνθρωπος που ξεχώριζε χωρίς να το επιδιώκει.

Κρίμα… Δεν ξέρω αν φεύγοντας από τούτο τον κόσμο ξεκινάμε ένα ταξίδι κάπου άλλου. Μακάρι… Ξέρω πως ο Νίκος Γούλιας χάραξε δρόμους και με τη συγγραφή του για να ταξιδέψουν όσοι τον διάβασαν και θα τον διαβάζουν.

Αποτέλεσμα εκείνης της σύντομης συνάντησης μας στις 20 Νοέμβρη 2013 ήταν το παρακάτω κείμενο που ΄χα στείλει στον ίδιο για να το αναρτήσει και αναδημοσιεύω σήμερα ως ένα κεράκι στη μνήμη του.