Το τελευταίο… επιχείρημα!

          Σε προηγούμενο άρθρο (2/8/2013) σημείωνα πως η πρώτη κατοικία θεωρείται και είναι για το νεοέλληνα «το τελευταίο οχυρό» του, το οποίο πάνε να το αλώσουν μέσω της άρσης της απαγόρευσης του πλειστηριασμού του για διάφορα χρέη (σ. σ. προς τράπεζες, ταμεία, εφορία κ.τ.λ.). Ρίχνοντας μια ματιά στις κυριακάτικες εφημερίδες (4/8/2013) διαπίστωσα πως εκτός από τελευταίο οχυρό υπάρχει και τελευταίο… επιχείρημα για τους δημοσίους υπαλλήλους που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο λόγω διαθεσιμότητας. Και το τελευταίο επιχείρημα δεν είναι άλλο απ΄ το εικονικό διαζύγιο!

            Σύμφωνα με ρεπορτάζ κυριακάτικων εφημερίδων το τελευταίο διάστημα έχουμε κατακόρυφη αύξηση των διαζυγίων ζευγαριών, στα οποία ο ένας εκ των δύο ή και δύο είναι δημόσιοι υπάλληλοι και φυσικά υπάρχουν παιδιά. Ποιο είναι το… επιχείρημα, ή το… κόλπο, αν προτιμάτε; Πώς με την έκδοση του διαζυγίου η επιμέλεια και η ευθύνη των παιδιών περνά εξ ολοκλήρου στον/ην πρώην σύζυγο που κινδυνεύει με απόλυση, έτσι ώστε να περιχαρακωθεί πίσω απ΄ το χαρακτηρισμό «προστάτης μονογονεϊκής οικογένειας» και να σωθεί!

            Αυτό όμως ίσχυε μέχρι τώρα διότι σύμφωνα με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε ήδη δεν είναι απολύτως βέβαιο πως εξαιρούνται οι μονογονεϊκές οικογένειες απ΄ την κινητικότητα- διαθεσιμότητα- απόλυση. Οπότε καταρρίπτεται και με το Νόμο αυτό το τελευταίο επιχείρημα και δεν είναι που αφήνει εκτεθειμένους όσους το αποτόλμησαν, τους αφήνει και με λογαριασμό στο χέρι καθώς τα διαζύγια κοστίζουν.

            Η έκδοση εικονικών διαζυγίων (σ. σ. όπως και η τέλεση εικονικών γάμων) δεν είναι φυσικά κάτι πρωτόγνωρο και καινοφανές ακόμα και για μια κατά βάση συντηρητική κοινωνία όπως είναι η ελληνική. Έκπληξη δεν θα πρέπει να προκαλεί ούτε ο αριθμός τους, ο οποίος ειδικά το τελευταίο διάστημα εκτοξεύτηκε, όπως παραδέχονται πολλοί δικηγόροι. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια κίνηση πανικού από ανθρώπους που κάνουν το αυτονόητο και λογικό. Προσπαθούν να αποφύγουν μια απόλυση που θα τους πετάξει στο δρόμο μια περίοδο βαθύτατης κρίσης και με την ανεργία να καλπάζει.

            Θα πρέπει, όμως, να μας προβληματίσει πως μια κοινωνία στην οποία η οικογένεια έχει πάντα δεσπόζουσα θέση δεν σκέφτεται απλώς αλλά καταφεύγει κιόλας σε τέτοιου είδους λύσεις. Ένα εικονικό διαζύγιο μπορεί να μην οδηγεί απαραιτήτως και σε διάλυση της οικογένειας, αλλά αν η κατάσταση γίνει δραματική, τότε δεν θα υπάρχει ούτε καν το τελευταίο, τυπικό, ανάχωμα που κράτησε και κρατάει μαζί πολλές ελληνικές οικογένειες.

            Η λογική λέει πως όταν τελειώνει, οριστικά και αμετάκλητα,  η σχέση ανάμεσα σ΄ ένα ζευγάρι, ο γάμος δεν θα πρέπει να το εμποδίζει να αναζητήσει όσα δικαιούται απ΄ τη ζωή. Ακόμα και αν υπάρχουν παιδιά, το διαζύγιο δεν είναι απλώς μια λύση αλλά η μοναδική έντιμη και πρέπουσα για όλους λύση. Είναι όμως γεγονός πως στην ελληνική κοινωνία πολλά ζευγάρια έμειναν μαζί και γηροκόμησαν ο ένας τον άλλο, παρότι ευχαρίστως θα τον έβαζαν σε μια βάρκα και θα τον αμολούσαν στον ωκεανό με ούριο άνεμο, επειδή ο ένας απ΄ τους δύο, κατά βάση η γυναίκα, δεν εργαζόταν και άρα δεν είχε εισοδήματα. Επρόκειτο δηλαδή για μια καθαρά ηθική επιλογή του ενός, του έχοντος εισοδήματα, η οποία όταν άρχισε να εκλείπει, όσο οι γυναίκες κατακτούσαν τη δική τους θέση στην αγορά εργασίας, ήταν και ένας απ΄ τους λόγους που άρχισαν να αυξάνονται τα διαζύγια.

            Απ΄ εδώ και πέρα όμως τι θα συμβεί; Πώς θα κρατηθεί η ελληνική οικογένεια όταν θα αυξάνονται και θα πληθύνονται οι περιπτώσεις που θα έχουμε και τους δύο απολυμένους από το δημόσιο τομέα;

            Στον ιδιωτικό τομέα βέβαια υπάρχουν ήδη πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις και οι πληροφορίες κάνουν λόγο για οικογένειες που κάνουν πραγματικό αγώνα, σε καθημερινή βάση, για να κρατηθούν ενωμένες. Για πόσο όμως; Η ανέχεια, η έλλειψη και η φτώχεια δεν παλεύονται και αντί να έχουμε ισχύ εν τη ενώσει, η παραμονή όλων μαζί μάλλον περισσότερα προβλήματα δημιουργεί και μειώνει τις αντοχές και τις ανοχές όλων.

            Γι΄ αυτό κάτι πρέπει να γίνει. Αν κάτι κράτησε ενωμένη και σχετικά ψύχραιμη την ελληνική κοινωνία την τετραετή λεηλασία των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων του μεγάλου μέρους των πολιτών, αυτή ήταν η οικογένεια. Αν αρχίσει να διαλύεται, φαντάζεστε τι πρόκειται να συμβεί.