Οι καυγάδες του διαδικτύου.

            Σύμπτωμα και ασθένεια της εποχής. Τα πάντα… συζητιούνται και (υποτίθεται πως)… λύνονται στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media). Facebook, twitter κ.α. είναι ο τόπος που βρίσκει χώρο η άποψη, η εξυπνάδα, η οργή… Τα πάντα. Αρκεί να είσαι εθισμένος και ικανός να εκφραστείς με 140 χαρακτήρες, ή και λιγότερους. Ακόμα καλύτερα και γρηγορότερα βεβαίως…

            Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να ξεφύγει απ΄ αυτό που είναι πλέον κανόνας και ο θανάσιμος τραυματισμός του 19χρονου που πήδηξε απ΄ το τρόλλεϋ;  Δεν θα μπορούσε και δεν ξέφυγε. Πλειοδοσία συμπαράστασης, όση ποτέ, πιθανότατα, δεν θα απολάμβανε ο άτυχος νέος αν κατάφερνε να ζήσει ακόμα και μέχρι τα 90 του. Λογικό. Το διαδίκτυο πολλαπλασιάζει και εκτοξεύει σε απίθανα νούμερα θετικά και αρνητικά (κυρίως αυτά). Η συμπαράσταση κατατάσσεται βεβαίως στα θετικά, αλλά θα είχε μεγαλύτερη αξία αν σταματούσε εκεί. Δυστυχώς, σχεδόν ποτέ δεν σταματά. Μετακυλά πολύ εύκολα σε έκφραση άποψης για ό,τι συγκλονίζει, αλλά ελάχιστα γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον στις βασικές του λεπτομέρειες. Αυτές που και την διαφορά κάνουν και το γεγονός, ίσως, να φωτίζουν.

            Και το πράγμα σταματάει κάπου εδώ, επιβεβαιώνοντας αυτό που οι Βρετανοί έχουν αναρτήσει με ευμεγέθεις πινακίδες στις εισόδους δημοσιογραφικών σχολών τους. «Η χθεσινή είδηση είναι πιο παλιά απ΄ τον Παρθενώνα». Μόνο που στην εποχή του διαδικτύου ούτε και το χθεσινή θα πρέπει να πάρει κανείς κυριολεκτικά, γιατί πολύ απλά μπορεί να αφορά την είδηση της προηγούμενης ώρας. Όχι γιατί έχουμε πλέον μεγαλύτερη παραγωγή γεγονότων, μερικά απ΄ τα οποία είναι και τραγικά και αιματοβαμμένα, αλλά επειδή αποκτήσαμε τη δυνατότητα να τα μαθαίνουμε σχεδόν ταυτόχρονα μ΄ αυτούς που τα ζουν.

            Δεν σταματάει, όμως, αλλά διευρύνεται και ανακυκλώνεται εφόσον στο παιχνίδι μπουν γνωστοί (διάσημοι) και μη εξαιρετέοι. Και τέτοιοι λογίζονται άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, κυρίως μέλη του εγχώριου star system, που με μια δύο τους φράσεις (σ.σ. άντε τρεις το πολύ εφόσον γράφουν μικρές φράσεις) βάζουν φωτιά στα τόπια και στο διαδίκτυο. Οι απαντήσεις δεν αργούν να έρθουν, κάποτε και με τη μορφή βαρυσήμαντου άρθρου, για να μετρήσουν οι αντιμαχόμενοι «επώνυμοι» στα μαρμαρένια αλώνια του  Facebook ή του twitter, τα likes και τις επιβραβεύσεις, που συνήθως διατυπώνονται με… βαρύγδουπες φράσεις της μιας σειράς και των λίγων λέξεων, του τύπου «η τάδε ξεσπαθώνει και δίνει πληρωμένη απάντηση», ή «ο δείνα βάζει στη θέση του/της τον/την που τόλμησε να γράψει ότι…».

            Και ενώ η μάχη ανάβει και τα likes καλά κρατούν, σιγά, σιγά ξεχνιέται ο λόγος για τον οποίο, υποτίθεται πως, άναψε και επικρατεί κατά κράτος ο πραγματικός λόγος. Για το θεαθήναι. Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει σ΄ αυτή τη μάχη. Όλοι κερδισμένοι είναι. Και οι γνωστοί- διάσημοι- «επώνυμοι» που κρατιούνται στην επικαιρότητα χωρίς να υπάρχει κανείς απολύτως σοβαρός, ή υπαρκτός λόγος. Και οι άλλοι, οι πολλοί. Που έστω και μ΄ ένα like «παρεμβαίνουν» ξεφεύγοντας για λίγο απ΄ το σωρό της ανωνυμίας.

            Ειλικρινά, δεν έχω τίποτα με τους πολλούς. Εξοργίζομαι όμως με τους λίγους. Τους γνωστούς- διάσημους- «επώνυμους». Ειδικά μ΄ όσους φέρουν επαξίως, ή κατ΄ ανάθεση, τον τίτλο «άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών». Είναι δυνατόν να σκυλεύουν με αφορμή τον πόνο κάποιων άλλων, είτε αφορά απώλεια εργασίας, είτε- ακόμα χειρότερα- απώλεια ζωής, για να γράψουν στο διαδίκτυο τη σοφιστεία τους, στα πλαίσια των 140 χαρακτήρων του twitter ή των περισσότερων γραμμών του facebook; Είναι δυνατόν; Δεν αναφέρομαι σε άποψη τεκμηριωμένη. Αναφέρομαι στα σχόλια και τις εξυπνάδες που πετούν.  

            Κι όμως είναι, αποδεικνύοντας πως αυτοί που πρέπει πρώτοι να ξανακαθίσουν στα θρανία είναι όσοι βαυκαλίζονται παριστάνοντας τον διανοούμενο, κρίνοντας καθημερινά με βαρβαρότητα αυτόν που οι ίδιοι θεωρούν «αμόρφωτο λαό». Αυτοί που αντί να σκύψουν στοργικά πάνω του επισημαίνοντας του πως ειδικά στις μέρες που ζούμε πρέπει πρώτα να σκεφτεί και έπειτα να αντιδράσει, συμμετέχουν σ΄ ένα αλισβερίσι επίκαιρης και απόλυτα μάταιας δημοσιότητας, δηλώνοντας παρόντες με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

            Όλες οι κοινωνίες, όλες τις εποχές, είχαν την ανάγκη ανθρώπων που η άποψη τους θα ξεχωρίζει. Όχι μόνο γιατί ήταν νηφάλια, αλλά επειδή ξέφευγε απ΄ το μερικό και αναδείκνυε το όλον. Τέτοιες απόψεις χρειαζόμαστε και σήμερα, αλλά πιστεύει σοβαρά κανείς πως θα τις βρούμε στους καυγάδες του διαδικτύου;