Το τελευταίο οχυρό.

            Αν το δούμε ψύχραιμα και λογικά κανένα σπίτι, αυτοκίνητο, ή οποιαδήποτε άλλο αντικείμενο δεν αξίζει όσο η ίδια η ζωή μας. Η οποία εκτός από μία και μοναδική είναι και μικρή, όσα χρόνια και αν ζήσει κανείς.

            Με την έννοια αυτή όσοι χρωστούν στις τράπεζες τα σπίτια, τα αυτοκίνητα τους και οτιδήποτε άλλο δεν θα πρέπει να τα βάψουν μαύρα αν τελικά τους τα πάρουν, αρκεί να είναι αυτοί καλά και να ζουν πραγματικά απολαμβάνοντας την κάθε τους στιγμή. Και για να το πετύχουν αυτό όλοι ξέρουν πως μπορούν να το κάνουν και χωρίς πολλά απ΄ τα υλικά αγαθά που, συνήθως, κατέχουν.

            Όλα τα παραπάνω, όμως, είναι εντελώς θεωρητικά και ωραία για τις χαλαρές συζητήσεις που κάνουμε όταν απολαμβάνουμε έναν καφέ ή ένα ποτό, σχολιάζοντας την επικαιρότητα και όσα μας μαυρίζουν την ψυχή, για να καταλήξουμε λέγοντας: «Βρε δεν βαριέσαι. Ας μας τα πάρουν όλα. Στο κάτω, κάτω της γραφής ντουβάρια και λαμαρίνες θα πάρουν. Δεν θα μας πάρουν και την ψυχή. Εμείς να ΄μαστε καλά».

            Και είμαστε. Τουλάχιστον όσο κρατάει η κουβέντα ή η επήρεια του ποτού που την προκάλεσε. Αλλά αν, ο μη γένοιτο, έρθει η ώρα που θα βρεθούμε μπροστά στο ενδεχόμενο του πλειστηριασμού ακίνητης ή κινητής περιουσίας μας, πώς θα το αντιμετωπίσουμε;

            Εξωτερικά μπορεί να δείχνουμε ψύχραιμοι, ή να εκφράζουμε με διάφορους τρόπους την ενόχληση μας, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Εσωτερικά, όμως, είναι απολύτως βέβαιο πως θα ενοχληθούμε. Αν όχι όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία σίγουρα. Ακόμα και οι ψαγμένοι και όσοι το έχουν πραγματικά φιλοσοφήσει και κατέληξαν στο συμπέρασμα και την απόφαση, πρώτα η ζωή. Γιατί δεν είναι θέμα πνευματικής αντιμετώπισης η  απώλεια ενός περιουσιακού στοιχείου, ειδικά αν αυτό είναι η πρώτη κατοικία, αλλά ζήτημα του τρόπου με τον οποίο γαλουχείται εδώ και χρόνια ο Έλληνας.

            Τίποτα το ιδιαίτερο να μην κάνει σ΄ όλο του το βίο, η απόκτηση ενός σπιτιού- πρώτης κατοικίας, είναι γραμμένη στο γενετικό του υλικό ως όνειρο και στόχος ζωής. Όταν δε επιτευχθεί λειτουργεί πλέον ως το προσωπικό οχυρό του, το οποίο εκτός απ΄ την ιδιαίτερη σφραγίδα του ιδιοκτήτη, είναι και ο χώρος όπου «αποθηκεύονται» και «αρχειοθετούνται» οι εικόνες των μικρών και των μεγάλων στιγμών που έχει ζήσει, αλλά και των ονείρων που κάνει για το οικογενειακό μέλλον.

            Όλα αυτά, βέβαια, τα γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά όσοι εισηγούνται και προωθούν την άρση της απαγόρευσης για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, λόγω χρεών στις τράπεζες, την εφορία, ή οπουδήποτε αλλού. Όπως ξέρουν, επίσης, πως αν το πετύχουν δεν υπάρχει περίπτωση να ισοφαρίσουν τις όποιες ζημιές τους (σ. σ. ειδικά οι τράπεζες), εντάσσοντας στα περιουσιακά τους στοιχεία ακίνητα χαμηλής αξίας και ελάχιστης ζήτησης.

            Οπότε, τι επιδιώκουν; Να γκρεμίσουν αυτό το τελευταίο οχυρό του νεοέλληνα;