Η θεωρία του… λίπους.

             Επίσημα, δεν υφίσταται ως τεκμηριωμένη και αποδεκτή θεωρία. Ανεπίσημα είναι γνωστή ουσιαστικά από τότε που άρχισε η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρόκειται για την οικονομική, αλλά κατά βάση πολιτική, θεωρία του… λίπους, το οποίο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και άρα θα μπορούσε να αντέξει πολλά επώδυνα μέτρα και για μεγάλο χρονικό διάστημα.

            Η αλήθεια είναι πως αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν του τα όσα μεσολάβησαν απ΄ το πρώτο μνημόνιο (Μάης του 2010) μέχρι και σήμερα, τον κάνει να αναρωτιέται αν όσοι υποστήριζαν τα περί λίπους είχαν πράγματι δίκιο, καθώς οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας ήταν πολύ λίγες και ήπιες σε σχέση με όσα της επιβλήθηκαν, ορισμένα εκ των οποίων ήταν και παράλογα, ή εντελώς άστοχα.

            Δείγμα ωριμότητας καθώς η πλειοψηφία συνειδητοποίησε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος;

            Απόλυτος αιφνιδιασμός καθώς πέρασε πολύ γρήγορα και σχεδόν ανυποψίαστη απ΄ την κατάσταση της απόλυτης ευδαιμονίας σ΄ αυτή της ανέχειας και της φτώχειας;

            Πίστη στην ελπίδα πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένα κακό όνειρο, το οποίο δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ ακόμα;

            Προφανώς θα υπάρχουν και άλλα ανάλογα ερωτήματα που θα οδηγούν σε ενδιαφέρουσες απαντήσεις, αλλά η ουσία θα παραμείνει η ίδια. Όσοι διατύπωσαν τη θεωρία του… λίπους, γνώριζαν, τελικά, πολύ καλά τι έλεγαν και, κυρίως, τι έκαναν. Όχι βέβαια τα τελευταία πέντε, έξη χρόνια της ύφεσης και της κρίσης, αλλά και τα προηγούμενα όταν, υποτίθεται πως, η χώρα δεν έκανε απλώς «βήματα προόδου», αλλά «αναπτυσσόταν αλματωδώς» για να φτάσει να γίνει η «ισχυρή Ελλάδα», ο χειρότερος και αισχρότερος απ΄ τους διάφορους σύγχρονους μύθους που δημιούργησαν οι κατά καιρούς Κυβερνήτες της. Διότι πολύ απλά αυτός ο μύθος αποκοίμισε πλέον τους πάντες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν δημιουργηθεί από πριν οι προϋποθέσεις, όταν για χρόνια ολόκληρα η κοινωνία είχε στραφεί, σχεδόν, αποκλειστικά στη συσσώρευση λίπους. Και το λίπος συσσωρεύεται εξ αιτίας του φαγητού, ο οποίος, συνήθως, συνοδεύεται από έναν καλό ύπνο. Και τι καλύτερο απ΄ το να κοιμάσαι χορτάτος, υπό το νανούρισμα παραμυθιών (μύθων);

            Ο ελληνικός λαός, όπως και αν δει κανείς την ιστορική διαδρομή του ειδικά κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα, υπέφερε πολλά και διάφορα και σίγουρα δικαιούνταν μιαν καλύτερη τύχη. Η ευημερία που έζησε για τρεις, περίπου, δεκαετίες μπορεί να χαρακτηρίστηκαν, σε πολλές περιπτώσεις, απ΄ το στοιχείο της υπερβολής, αλλά μπορεί να τις δει κανείς και ως ένα ξέσπασμα, εξ αιτίας όλων αυτών των δεινών που είχαν εγγραφεί στο DNA των γενεών που γνώριζαν τι σημαίνει ανέχεια και φτώχεια και διεκδίκησαν το προφανές. Μια καλύτερη ζωή για τις ίδιες, αλλά κυρίως για τα παιδιά τους.

Κανένας πολίτης δεν απαλλάσσεται απ΄ τις ευθύνες των επιλογών του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μεγαλύτερες ευθύνες έχουν όσοι κουμαντάρουν τις τύχες του συνόλου και λαμβάνουν την εντολή να πάρουν τις αποφάσεις που θα τις κρίνουν. Και για να μη γελιόμαστε, όλα αυτά τα χρόνια οι αποφάσεις οδηγούσαν σε μια και ξεκάθαρη επιλογή. Περισσότερο λίπος παντού. Γιατί το λίπος δεν δυσχεραίνει μόνο τις κινήσεις του κορμιού, αλλά, δυστυχώς, δυσχεραίνει και αυτές του μυαλού.

            Άρα είχαν δίκιο όσοι υποστήριζαν (σ. σ. και, δυστυχώς, υποστηρίζουν ακόμα) τη θεωρία του λίπους. Και φυσικά την υποστηρίζουν όχι γιατί διαθέτουν το κατάλληλο μηχάνημα… λιπομέτρησης, αλλά μάλλον επειδή όσοι μας ωθούσαν να συσσωρεύσουμε λίπος είναι οι ίδιοι με αυτούς που διατείνονται πως υπάρχει ακόμα για… κάψιμο. Το άσχημο είναι πως εμείς δεν το είχαμε καταλάβει από τότε…