Η προφητεία του Μότσαρτ

Η τσιγγάνικη ορχήστρα έπαιζε συνεχώς τον ίδιο σκοπό. Στους ήχους της, η μοναδικά ωραία στροβιλιζόταν σ’ έναν δαιμονικό χορό, αναδίνοντας γύρω της την ευωδία του ρόδου. Η ομορφιά της, αποτυπωμένη κοντά στα άλλα και σ’ ένα πορτρέτο Φαγιούμ, μάγευε όλους τους αρσενικούς της γηραιάς ηπείρου.

Ποια ήταν η εκλεκτή που ταξίδευε από τόπο σε τόπο μες στις δεκαετίες και τους αιώνες, αλώβητη από τον χρόνο; Τι τη συνέδεε με την προφητεία που κρυβόταν στην όπερα Μαγικός Αυλός, ένα από τα τελευταία έργα του Μότσαρτ;

Mία σαγηνευτική διείσδυση σε αιώνιους μύθους και δοξασίες, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα.

Νύχτες κωμωδίας απ΄ το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης

Οι «Νύχτες κωμωδίας» του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης ξανάρχονται μαζί με τα χιόνια…
Μόνο που αυτές υπόσχονται να είναι ζεστές, γεμάτες γέλιο και τραγούδι.
Στα μπαρ, με πρώτο το Gallery της Κοζάνης (Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου, εκεί γύρω στις 10 το βράδυ…) θα ηχήσει το πιάνο του Νίκου Παυλίδη για να εμφανιστούν οι Γιώργος Κοντορίκος, Τάκης Συνδουκάς, Δώρα Σιαλβέρα και Αναστασία Δαδαμόγια, να ερμηνεύσουν και να τραγουδήσουν (σ. σ. τραγούδια αμφιβόλου ποιότητας καθώς δεν έβαλαν στο πρόγραμμα ούτε ένα Νταλάρα…). Το αν οι ηθοποιοί θα είναι όλοι… συνεπείς και θα δώσουν το παρόν στην παράσταση δεν παίρνουμε και όρκο. Πάντως ειδοποιήθηκαν και είπαν πως θα έρθουν. Εσείς πάντως φροντίστε να είστε εκεί.
Τα κείμενα που θα παίξουν, όσο τέλος πάντων θα τα θυμούνται και δεν θα πουν ό,τι να ΄ναι και ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, είναι τα εξής: «Ο υποψήφιος», «Ο καληνυχτάκιας», «Ο παντρεμένος» και «Η ξεματιάστρα» του Μιχάλη Πιτένη, «Η Δημητρούλα» και «Το gallop» της Άννας Παναγιωτοπούλου, «Η σωφερίνα» της Δώρας Σιαλβέρα και «Το ραντεβού» του Μιχάλη Ρέππα.

Πόσο μας προβληματίζει η εικόνα αυτή;

Του Μιχάλη Πιτένη

Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Η χθεσινή μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην πολιτική της Κυβέρνησης, θα περάσει στους πολλούς, μέσω των μέσων ενημέρωσης, με αυτή την εικόνα. Την εικόνα ενός αιμόφυρτου πρώην Υπουργού και σημερινού βουλευτή.
Φυσικά θα συνοδεύεται από ανάλογα επικριτικά σχόλια για την ενέργεια κάποιων, λίγων, που τη δημιούργησαν. Τους φυσικούς αυτουργούς. Υπάρχουν όμως και ηθικοί αυτουργοί;
Χρόνια τώρα, τα μέσα ενημέρωσης επενδύουν σ΄ αυτό που πουλάει.

Πλασάρουν το κουτσομπολιό ως είδηση, τον αφορισμό, το μηδενισμό και την ισοπέδωση ως εμπεριστατωμένη άποψη. Δικαιώνουν όποιον φωνάζει περισσότερο ή απειλεί αντί να επιχειρηματολογεί. Χορεύουν γύρω από έναν κύκλο αίματος, αλαλάζοντας κάθε φορά που η ακτίνα του διευρύνεται.
«Ο κόσμος των επικοινωνιών είναι γεμάτος από κανίβαλους…» σημείωνε σε μια ομιλία του ο ιταλός διανοούμενος Umberto Eco το 1967 και αν και έχουν περάσει 43 (!) χρόνια ο λόγος του παραμένει τραγικά επίκαιρος.
«Κανίβαλους» που αξιοποιώντας, κυρίως, την ελευθερία του διαδικτύου τη μετέτρεψαν σε ασυδοσία για να στοχοποιήσουν, να κατασκοπεύσουν, να λοιδορήσουν, να ευτελίσουν ανθρώπους. Κι όλα αυτά στο όνομα, υποτίθεται, της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών. Αν ποτέ μπορεί να θεωρηθεί ως «ιδέα» η λογική εξοντώνω κάποιον, φροντίζοντας να τον παραδώσω στο μαινόμενο πλήθος, αφού πρώτα τον έχω ονοματίσει και τον έχω δείξει με το δάχτυλο, βάζοντας επί της ουσίας έναν στόχο πάνω του, ως υπεύθυνο για όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας…
«Κανίβαλοι» που δεν είναι απλώς κάποιοι που επωμίστηκαν ένα ρόλο, ασύμβατο με τα προσωπικά τους μέτρα και το περιεχόμενο τους, αλλά και άνθρωποι που φέρουν την ετικέτα του διανοούμενου, οι οποίοι χτυπούν κατά καιρούς με κείμενα που αν και στολίζονται και διανθίζονται με λόγια-δάνεια πραγματικά σπουδαίων ανθρώπων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μολότοφ που στοχεύουν να σπείρουν τον πανικό και τη σύγχυση, πριν οι ίδιοι επιστρέψουν στο ημίφως που μονίμως διαβιούν και όπου πραγματικά ανήκουν.
Η εικόνα του αιμόφυρτου πολιτικού (Χατζηδάκη) είναι φυσικά μια εικόνα ντροπής. Μήπως όμως είναι και μια εικόνα απ΄ το μέλλον μας;
Ένα μέλλον όπου αντί να καταδικάζουμε μέσω της ψήφου μας, της δημοκρατικής αντίδρασης, της διαδήλωσης, της απεργίας ένα πολιτικό σύστημα που έχει τις ευθύνες του και πρέπει να το αλλάξουμε, θα το δέρνουμε; Έτσι, μάλλον θα καταλήξουμε να το υπερασπιζόμαστε, γιατί αυτό μας επιβάλει ο πολιτισμός μας και τα όσα κατακτήσαμε. Και όταν κάτι το υπερασπίζεσαι στην ουσία το διατηρείς…
Μήπως τελικά σ΄ αυτό στοχεύουν οι διάφοροι «κανίβαλοι» γιατί έτσι θα επιβιώσουν και οι ίδιοι;

Η πρόταση που δεν ακούσαμε.

Του Μιχάλη Πιτένη
Το καταλάβαμε πλέον πολύ καλά. Το εμπεδώσαμε. Για να σωθεί το ελληνικό κράτος θα πρέπει να θυσιαστεί ένας αριθμός των σημερινών πολιτών του. Ο ακριβής αριθμός αυτών των σύγχρονων Ιφιγένειων, χάρη στη θυσία των οποίων θα φυσήξει ούριος άνεμος που θα ξαναφουσκώσει τα πανιά της ελληνικής οικονομίας, δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα. Όπως δεν υπάρχει και πρόβλεψη των μετεωρολόγων- οικονομολόγων για το πότε περιμένουμε να ξεκινήσει ο άνεμος αυτός. Εικάζουμε όμως βάσιμα πως η ένταση του θα είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των θυσιασθέντων. Όσο περισσότεροι, τόσο δυνατότερος ο άνεμος.

Στην παραπάνω διαπίστωση οδηγηθήκαμε διαβάζοντας σχεδόν καθημερινά (σ. σ. λόγω επαγγελματικής… διαστροφής βεβαίως και όχι επειδή αναζητούμε την προσωπική ευχαρίστηση) τα διάφορα άρθρα, κυρίως, περιώνυμων δημοσιογράφων- αρθρογράφων που φέρουν και την ετικέτα του εμβριθούς γνώστη της ελληνικής ιστορίας αλλά και του σχολιαστή της σημερινής πραγματικότητας.

Τι προτείνουν οι αρθρογράφοι; Τα γνωστά… Λιγότερο κράτος, πώληση δημόσιων επιχειρήσεων, απολύσεις και άλλα παρεμφερή. Επιστρατεύουν δε μύρια όσα επιχειρήματα απ΄ το πρόσφατο αλλά και το πιο μακρινό παρελθόν μας για να μας πείσουν πως η ζημιά μπορεί να ξεκίνησε από πολύ παλιά (σ. σ. για να μη ρίξουν όλο το βάρος πάνω μας), αλλά εμείς σήμερα το παρακάναμε, οπότε καλά θα κάνουμε να πληρώσουμε για τα λάθη μας.
Χλευάζουν δε οποιαδήποτε ενάντια φωνή τολμήσει και ακουστεί, καθώς έχοντας κατοχυρώσει (σ. σ. με ποιο τρόπο άραγε και τη σφραγίδα ποιανού) το αλάθητο και δεν δέχονται κουβέντα.
Πρόκειται για τους αρθρογράφους που όταν πριν λίγα χρόνια ζούσαμε τον «ψεύτικο παράδεισο», όπως αποδείχτηκε, δεν βρήκαν να πουν κουβέντα που στη ζωή μας είχαν κυριαρχήσει λέξεις- μηνύματα όπως «αγοράστε, αγοράστε, αγοράστε», «καταναλώστε, καταναλώστε, καταναλώστε». Ήταν προφανώς εκστασιασμένοι απ΄ τον επιχειρούμενο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, την επανίδρυση του κράτους κ.τ.λ. και δεν πρόσεξαν πως το οικοδόμημα έτριζε από μέσα. Προφανώς δεν το πρόσεξαν διότι ήταν απασχολημένοι με το να βάζουν και το δικό τους «λιθαράκι» σ΄ αυτό το οικοδόμημα.
Σήμερα βεβαίως πρώτοι και καλύτεροι φωνάζουν λέξεις- μηνύματα όπως «απολύστε, απολύστε, απολύστε», και «περικόψτε, περικόψτε, περικόψτε», αλλά αποφεύγουν να μας πουν το κυριότερο. Πού θα παν όλοι αυτοί οι απολυμένοι και οι κομμένοι της κοινωνίας μας; Έχουν μήπως καμιά ιδέα στο μυαλό τους ή κάποια «τελική λύση»; Ενδεχομένως να σκέφτονται κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο μέγιστος Σαρκοζί που έδωσε στους Ρομ της Γαλλίας από 300 ευρώ στο χέρι και στους έστειλε στο καλό… Σ΄ εμάς μπορεί να δώσουν κάτι παραπάνω.
Δυστυχώς για ό,τι βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει τις ευθύνες της. Δεν είναι περισσότερες όμως απ΄ τις ευθύνες όλων των κοινωνιών του αναπτυγμένου κόσμου. Όπως εξηγούν, συμφωνώντας σ΄ αυτό, οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί, το μεγαλύτερο κομμάτι των κοινωνιών μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πορεύτηκε χωρίς μεγάλα ιδεολογήματα. Ακολουθώντας απλώς τις ανάγκες της, αναγκαίο και αναπόφευκτο βεβαίως λόγω των συνθηκών, επένδυσε μόνο σε έννοιες όπως αυτές του ατομισμού, της οικονομικής ευμάρειας, της απόκτησης περιουσιακών στοιχείων, της διασκέδασης, της κατανάλωσης. Αποτέλεσμα; Η δημιουργία κοινωνιών με πάρα πολλά αγαθά, αλλά με χαλαρή συνοχή, ευάλωτες στη γέννηση φοβικών συνδρόμων και έτοιμες να δείξουν τα νύχια τους ακόμα και στο διπλανό τους, μόλις αισθανθούν πως απειλείται ό,τι αποθησαύριζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτή λοιπόν η κοινωνία θα μπορέσει όχι απλώς να σηκώσει το βάρος των βίαιων αλλαγών που ευαγγελίζονται πολλοί και διάφοροι αλλά και να το διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην βρεθεί αλληλοσπαρασσόμενη, απ΄ τη μια μέρα στην άλλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Γι΄ αυτό το ερώτημα δεν είδαμε μέχρι τώρα κάποια πρόταση. Λογικά θα ήταν η πρώτη που έπρεπε να ακούσουμε, όχι βέβαια απ΄ όσους διαφημίζουν την εξυγίανση (σ. σ. τη δουλειά τους κάνουν σε τελική ανάλυση…), αλλά απ΄ όσους παίρνουν τις αποφάσεις.
Και δυστυχώς δεν είναι ένα απλό φιλολογικό ερώτημα αλλά ένα ερώτημα ουσίας.

Άνευ λόγου...Μικροί άνθρωποι…

Του Μιχάλη Πιτένη

Η φράση «καζάνι που βράζει η ελληνική κοινωνία» είναι πλέον απ΄ αυτές που συναντά κανείς πάρα πολλές φορές σε τίτλους μέσων μαζικής ενημέρωσης, στην προσπάθεια τους να καταγράψουν αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας και στην κοινωνία της.Με τη συζήτηση να περιστρέφεται διαρκώς γύρω από «νέα μέτρα», «περικοπές εισοδημάτων», «απολύσεις» κ.α.

είναι λογικό και επόμενο η θερμοκρασία στο καζάνι να ανεβαίνει συνεχώς, καθώς η Κυβέρνηση φροντίζει να ρίχνει, σχεδόν κάθε μέρα, και ένα καινούργιο ξύλο στη φωτιά που καίει από κάτω.

Ποιο είναι όμως εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που φαίνεται να βρίσκεται στο πάνω μέρος του καζανιού και απειλεί, από ώρα σε ώρα, να τινάξει το καπάκι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Αν προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε αυτό το κομμάτι αντλώντας στοιχεία απ΄ την καθημερινή ειδησεογραφία (έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου) καθώς και από την ανεξέλεγκτη δημοσίευση στο διαδίκτυο των πάσης φύσεως απόψεων, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως, μάλλον, πρόκειται για το κομμάτι εκείνο που, χωρίς καμιά διάθεση αφορισμού του, θα το χαρακτηρίζαμε «οι βολεμένοι της κοινωνίας μας».

Δεν είναι μικρό, ούτε αμελητέο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είναι και η πλειοψηφία. Είναι όμως εκείνο το κομμάτι στο οποίο ανήκουν πολλές γενιές, ανάμεσα στις οποίες και η δική μου, χωρίς φυσικά να εξαιρώ τον εαυτό μου, που κατάφεραν να φάνε όσα οι προηγούμενοι δημιούργησαν, όσα οι ίδιοι παρήγαγαν και να βάλουν χέρι και σε όσα, υποτίθεται πως, θα έπρεπε να είχαν αποταμιεύσει για τους επόμενους.

Πρόκειται για τις γενιές που αν δεν παρακάθισαν στα μεγάλα λουκούλλεια γεύματα που στήθηκαν επί χρόνια στις πλάτες της χώρας, μερικοί το έκαναν, συνήργησαν με την ψήφο και τη στήριξη, απροκάλυπτη ή απλώς… διακριτική, που παρείχαν αφειδώς στα κόμματα εξουσίας, στο να μην αφήσουν ούτε κοκαλάκι. Οι άνθρωποι αυτών των γενεών τι πήραν; Μην ανησυχείτε, όλο και κάποιο ψαχνό γεύτηκαν… Σίγουρα όχι μόνο τα κόκαλα.

Αυτοί λοιπόν «οι βολεμένοι της κοινωνίας μας» αντιδρούν, κυρίως, σήμερα και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια αντίδραση από εκείνους, τους νέους ανθρώπους, που θα έπρεπε όχι απλώς να αντιδρούν αλλά να μας λιθοβολούν κιόλας…

Γιατί είναι όντως τραγελαφικό να βλέπεις ασφαλισμένους της ΔΕΗ να διαπληκτίζονται μεταξύ τους (όπως έγραφε η εφημερίδα ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ σε πρωτοσέλιδο άρθρο της στις 2/12, περιγράφοντας ιστορίες καθημερινής τρέλας σε Κοζάνη Πτολεμαίδα) όχι γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά γιατί καθυστερούν να τα πάρουν. Τι να πουν και οι νέοι που την πόρτα της ΔΕΗ δεν θα την περάσουν ποτέ και δεν θα αποκτήσουν σε καμιά περίπτωση τραπεζικό λογαριασμό που θα γεμίζει κάθε μήνα, ανελλιπώς, με ένα σημαντικό ποσό; Και αυτό θα συμβεί όχι γιατί μπορεί να μην υπάρχει η ΔΕΗ, η οποιαδήποτε άλλη δημόσια επιχείρηση, με τη μορφή που την ξέρουμε, αλλά επειδή «προσλήψεις τέλος» για να σώσουμε τη χώρα. Δηλαδή, να σώσουμε όσους είναι μέσα φράζοντας οριστικά το δρόμο σε όσους, λογικά, θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να μπουν και να εργαστούν, όχι μόνο στη ΔΕΗ, αλλά σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία…

Θα μου πείτε, το θέμα είναι αν οι νέοι θα μπορούν να εργαστούν στη ΔΕΗ, ή σε οποιαδήποτε άλλη δημόσια επιχείρηση; Όχι βέβαια. Το πρόβλημα είναι πως έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση δεν μπορούν, ή θα δυσκολευτούν πάρα πολύ, στο να στήσουν και τη δική τους ιδιωτική επιχείρηση.

Δεν μ΄ αρέσει να μηδενίζω τα πράγματα, ούτε να ρίχνω με περισσή ευκολία το ανάθεμα σε όποιον θεωρείται εύκολος στόχος. Και σήμερα οι πολιτικοί μας, είτε μας κυβερνούν, είτε αντιπολιτεύονται, είναι ο εύκολος στόχος.

Κρατάω μόνο τη ρήση του σημαντικού Έλληνα συγγραφέα και Ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού: «Έχουμε μέτριους πολιτικούς, αυτή είναι η δυστυχία μας. Δεν υπάρχουν μορφές, που μπορούν να εμπνεύσουν ή να συναρπάσουν ένα λαό. Να τον οδηγήσουν. Μικροί άνθρωποι…».

Αναρωτιέμαι όμως. Εμείς, οι εκπρόσωποι αυτών των γενεών, πόσο μεγάλοι είμαστε; Πού μπορούμε, αλήθεια, να οδηγήσουμε τα νέα παιδιά σήμερα;

Και πώς, άραγε; Με το να μιλάμε διαρκώς για όσα εμείς χάσαμε ή θα χάσουμε, χωρίς να βλέπουμε πως άλλοι δεν θα χάσουν τίποτα γιατί δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα;

Εύχομαι μόνο ένα πράγμα. Η νέα γενιά να κρύβει μέσα της πραγματικά μεγάλους ανθρώπους. Για να μας θέσουν μια ώρα αρχύτερα στο περιθώριο, όπου θα μπορούμε με την ησυχία μας να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα πάρει τελικά μεγαλύτερο κομμάτι απ΄ τη δυστυχία μας.

Η προφητεία του Μότσαρτ

Κυκλοφορεί σύντομα στα βιβλιοπωλεία

Μιχάλης Πιτένης: Οι κόρες της Αφροδίτης

"Οι κόρες της Αφροδίτης" (εκδόσεις 'Μεταίχμιο') του Μιχάλη Πιτένη, είναι ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, το οποίο διαδραματίζεται σε κάποια επαρχιακή, ελληνική πόλη της δεκαετίας του '60.

Βασικός ήρωας είναι ένα παιδί που μπαίνει στην εφηβεία κι ανδρώνεται μέσα από την επαφή του με ένα οίκο ανοχής και τον έρωτα-φιλία που αναπτύσσει για μια από τις κοπέλες. Παρά την τριτοπρόσωπη αφήγηση, βλέπουμε καθ' όλη τη διάρκεια του έργου όλα τα συμβάντα και το σκηνικό της ιστορίας να ξεδιπλώνονται μέσα από τα μάτια του. Κι είναι αυτή η επιλογή του συγγραφέα που λύνει μεγάλο μέρος των προβλημάτων που του θέτει το υλικό του. Η νοσταλγική διάθεση για εκείνη την εποχή φιλτράρεται μέσα από την αθωότητα του εφήβου, η κλειστή, συντηρητική κι αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, ο αυταρχικός γυμνασιάρχης, το άγρυπνο βλέμμα των γειτόνων, είναι τα πρώτα του εμπόδια κατά την είσοδό του στον κόσμο των μεγάλων. Το βλέμμα του παιδιού, τα συναισθήματα κι οι αντιδράσεις του, γίνονται η μη ηθική, μη πολιτική, σχεδόν μη προσωπική αφήγηση ενός προσώπου που βρίσκεται στην καρδιά μιας εποχής. Ο οίκος ανοχής, οι κοπέλες και οι πελάτες του, είναι επίσης ένα ναρκοθετημένο θέμα, το οποίο ο συγγραφέας προσεγγίζει με τρυφερότητα κι ακρίβεια περιγραφής, συνδυάζοντας τη συμπάθεια με τη σκληρότητα της πραγματικότητας, τις μικρές τραγωδίες με κωμικά πινελιές, την υποκρισία και τις ενήλικες παρεκτροπές με τα πρώτα αγνά, ρομαντικά συναισθήματα του εφηβικού πόθου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το γεμάτο εγγενείς αντιφάσεις, ο βασικός ήρωας ενηλικιώνεται χωρίς να ενηλικιωθεί, καθώς ο κόσμος της εφηβείας σημαδεύει τον ενήλικα κι έτσι η επιστροφή του μετά από χρόνια στην κοπέλα που αποτέλεσε τον πρώτο του έρωτα, δεν είναι απλά ένας φόρος τιμής στο παρελθόν, αλλά κι η ουσιαστική επικύρωσή του, η επιβεβαίωση της αέναης επίδρασης του στο παρόν. "Οι κόρες της Αφροδίτης" δεν είναι μια απλώς άλλη μια 'ματιά στον κόσμο του '60' - μια εποχή που πέρασε όπως περνά κάθε εποχή - κι ο κάπως υπερβολικά συναισθηματικά μερικές φορές τόνος του, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε οι περισσότεροι τις αναμνήσεις της δικής μας εφηβείας.

Η γραφή του Πιτένη είναι νοσταλγική, καθαρή, προσπαθώντας διαρκώς να ισορροπήσει ανάμεσα σε μικροσυμβάντα που σχεδόν αναγκαστικά ρέπουν προς το μελό και γενικότερες κοινωνικές όψεις μιας ιστορικής περιόδου αρκετά πρόσφατης, επιτυγχάνοντας κατά κανόνα να τιθασεύσει ένα υλικό του οποίου η κάθε όψη απαιτεί το δικό της μερίδιο εκπροσώπησης. Η δομή είναι σχετικά χαλαρή αλλά συνεπής, δομή αποσπασματικής μνήμης που συγκρατεί μόνο τα συμβάντα που κάνουν έχουν σημασία ή καθορίζουν τον κεντρικό ήρωα. Η ροή του βιβλίου είναι ομαλή, οδηγώντας τον αναγνώστη απρόσκοπτα ως το τέλος, ένα τέλος όπου οι δύο πρωταγωνιστές, το αγόρι που έγινε πια νέος κι η κοπέλα που γέρασε, μπορούν να είναι αυτοί που ήταν, έχοντας πλέον πλήρη συνείδηση τόσο του εαυτού τους, όσο και της θέσης τους στον κόσμο.

Μπάικας Ποθητός για το www.elogos.gr

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.elogos.gr

Παραμυθάδες Δημοσιογράφοι

Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι; Σας έχω ένα άλλο σύνθημα: παραμυθάδες, ερωτύλοι δημοσιογράφοι. Μόνο που δεν το λέω για κακό. Κι όχι επειδή κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, αλλά διότι υπάρχουν- ευτυχώς- συνάδελφοί μου παραμυθάδες και ερωτύλοι στα γραφτά τους, αλλά όχι στα προς δημοσιογραφικήν χρήσιν. Στα άλλα, αυτά στα οποία αφοσιώνονται στο περίσσευμα του χρόνου τους (αν σε αυτό το επάγγελμα που ο Χρόνος σε κυνηγά αμείλικτα έχεις περίσσευμα... Τέλος πάντων.)
Αρκετοί δημοσιογράφοι γράφουν βιβλία, λοιπόν. Οι περισσότεροι λογοτεχνικά. Σε μερικά από αυτά θα αναφερθούμε σήμερα. Θα ακολουθήσουν, βέβαια, και άλλα. Όχι επειδή είναι συνάδελφοί μου, αλλά επειδή γράφουν όμορφα και έχουν ήδη «μετρηθεί» και σ' αυτό.

Ο Μιχάλης Πιτένης περιστρέφει τις «Κόρες της Αφροδίτης» γύρω από έναν «οίκο της χαράς» στη γενέτειρα του ήρωά του. Εκείνος είναι σχεδόν παιδί και ο οίκος δεν είναι μόνο της χαράς αλλά και της θλίψης. Ο ήρωας σιγά- σιγά ενηλικιώνεται σε μόνιμη σχεδόν επαφή με τα «κορίτσια» τα οποία παρουσιάζει με γλυκό, τρυφερό τρόπο, μιλά για τις προσωπικότητες, τις ιστορίες τους, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους.
Ωστόσο, δείχνει να έχει τη δύναμη να πάει και βαθύτερα, να ανατάμει περισσότερο την ανθρώπινη ψυχή. Η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος είναι τέτοια, επίσης, που δείχνει ότι εάν το επιχειρήσει, θα καταφέρει να γράψει κάτι πιο σύνθετο και πιο ολοκληρωμένο. Το θέμα και το ύφος που επέλεξε δίνουν χάρη στο βιβλίο του, αλλά αφήνουν και κενά τόσο στους χαρακτήρες όσο και στην αφήγηση. Οχι μεγάλα κενά, πάντως, για να είμαστε δίκαιοι.
Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τρίτη, 28 Νοεμβρίου 2006, ώρα 9μμ στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Σταδίου 24, Αθήνα). Θα μιλήσουν ο Μηνάς Βιντιάδης, συγγραφέας-δημοσιογράφος, ο Κώστας Κουτσομύτης, σκηνοθέτης, η Συλβάνα Ράπτη, Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α΄Αθηνών
και ο Βασίλης Χατζηιακώβου, εκδότης.

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

“Πριν από λίγες μέρες διάβασα το καινούριο βιβλίο ενός νέου (εκδοτικά) συγγραφέα, του Μιχάλη Πιτένη “Οι κόρες της Αφροδίτης”. Στο βιβλίο αυτό μετά από καιρό διάβασα κομμάτια που ανέδυαν ερωτισμό. Η ιστορία έχει να κάνει με τον ερωτισμό που ξυπνά σε ένα μικρό αγόρι σε μια κωμόπολη της βορείου Ελλάδας λίγο πριν τη χούντα. Δεν πρόκειται να κάνω κριτική, απλά να πω ότι πέρα από την όποια λογοτεχνική του αξία, ευχαριστήθηκα διαβάζοντάς το”.

Σχόλιο αναγνώστη που δημοσιεύτηκε στις 29/6/2006 στην ιστοσελίδα Book attack.

Οι κόρες της Αφροδίτης

 Δεκαετία του '60. Σε κάποια πόλη της επαρχίας. Ένας έφηβος νιώθει τα πρώτα σκιρτήματα του νου και της καρδιάς. Γύρω του το ζοφερό κλίμα μιας αστυνομοκρατούμενης κλειστής κοινωνίας και το ασφυκτικό περιβάλλον ενός μικροαστικού συντηρητισμού. Από τις πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα εδώ φτάνει μόνο ο απόηχός τους.

Μέσα σ' αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα ο νεαρός πρωταγωνιστής βρίσκει μια νησίδα ελευθερίας: το Σπίτι του Έρωτα, που οι νεαρές και όμορφες ένοικοί του θα σημασιοδοτήσουν με νέο τρόπο τη ζωή του. Κι ανάμεσά τους, ξεχωριστή και απαστράπτουσα, η γυναίκα που, για χρόνια πολλά, θα στοιχειώνει τα όνειρά του.
Στα πόδια της, ύστατος φόρος τιμής, αυτό το βιβλίο.

Τα υγρά ίχνη της μνήμης

Το παρελθόν με το παρόν αναμιγνύονται στο πολυπρόσωπο μυθιστόρημα «Τα υγρά ίχνη της μνήμης».

Ιστορίες της κατοχής και των μετέπειτα δύσκολων χρόνων, ο διωγμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ξανάρχονται στη επιφάνεια καθώς οι πρωταγωνιστές τους καλούνται στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους και να λογοδοτήσουν.

Και μέσα σ΄ όλα αυτά ένας μεγάλος αλλά αδόκιμος έρωτας δύο ανθρώπων που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο χρέος και την προσωπική επιθυμία.

Ένα μυθιστόρημα που κυλάει με τους ρυθμούς μιας κινηματογραφικής ταινίας και δημιουργεί ζωντανές και έντονες εικόνες.

Μην ενοχλείτε τον Πρίγκηπα

 Η περιπλάνηση, μέσα από τα διηγήματα της συλλογής «Μην ενοχλείτε τον Πρίγκιπα», ξεκινάει απʼ τα παγκάκια ενός πάρκου κι αφού περάσει μέσα από τα ανεκπλήρωτα πάθη και τις φαντασιώσεις ανθρώπων που συγκρούονται καθημερινά με τις ίδιες τις επιθυμίες τους, καταλήγει στο μέτρο της αξιοπρέπειας που ο καθένας έχει ορίσει για τον εαυτό του, προκειμένου να ζήσει τις μικρές ή τις μεγάλες του στιγμές.

Μια περιπλάνηση μέσα απ΄ τους δρόμους μιας σύγχρονης πόλης που θα μπορούσε να είναι ένα από τα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας ή μια μικρότερη αλλά δυναμική πόλη σαν τη γενέτειρα του συγγραφέα την Κοζάνη. 

Τα κουβάρια της σιωπής

 

Έντεκα διηγήματα συνυπάρχουν στη συλλογή "Τα κουβάρια της σιωπής". Η θεματολογία τους απλώνεται σε απροσδιόριστους χώρους της ανθρώπινης μοναξιάς, με πρωταγωνιστές που κινούνται στα χαμηλόφωνα τοπία της εσωτερικής αναζήτησης, με την αφήγηση να ξετυλίγεται πότε ασθμαίνουσα και πότε ήρεμη. Όλοι οι ήρωες συνηθισμένοι άνθρωποι, ηλικιωμένοι ή παιδιά που με το δικό τους τρόπο, δίνουν τον δικό τους αγώνα για να βγουν αλώβητοι από τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, μέσα σ’ ένα περιβάλλον που μόνο ευνοϊκό δεν είναι πολλές φορές.