Πόσο μας προβληματίζει η εικόνα αυτή;

Του Μιχάλη Πιτένη

Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Η χθεσινή μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην πολιτική της Κυβέρνησης, θα περάσει στους πολλούς, μέσω των μέσων ενημέρωσης, με αυτή την εικόνα. Την εικόνα ενός αιμόφυρτου πρώην Υπουργού και σημερινού βουλευτή.
Φυσικά θα συνοδεύεται από ανάλογα επικριτικά σχόλια για την ενέργεια κάποιων, λίγων, που τη δημιούργησαν. Τους φυσικούς αυτουργούς. Υπάρχουν όμως και ηθικοί αυτουργοί;
Χρόνια τώρα, τα μέσα ενημέρωσης επενδύουν σ΄ αυτό που πουλάει.

Πλασάρουν το κουτσομπολιό ως είδηση, τον αφορισμό, το μηδενισμό και την ισοπέδωση ως εμπεριστατωμένη άποψη. Δικαιώνουν όποιον φωνάζει περισσότερο ή απειλεί αντί να επιχειρηματολογεί. Χορεύουν γύρω από έναν κύκλο αίματος, αλαλάζοντας κάθε φορά που η ακτίνα του διευρύνεται.
«Ο κόσμος των επικοινωνιών είναι γεμάτος από κανίβαλους…» σημείωνε σε μια ομιλία του ο ιταλός διανοούμενος Umberto Eco το 1967 και αν και έχουν περάσει 43 (!) χρόνια ο λόγος του παραμένει τραγικά επίκαιρος.
«Κανίβαλους» που αξιοποιώντας, κυρίως, την ελευθερία του διαδικτύου τη μετέτρεψαν σε ασυδοσία για να στοχοποιήσουν, να κατασκοπεύσουν, να λοιδορήσουν, να ευτελίσουν ανθρώπους. Κι όλα αυτά στο όνομα, υποτίθεται, της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών. Αν ποτέ μπορεί να θεωρηθεί ως «ιδέα» η λογική εξοντώνω κάποιον, φροντίζοντας να τον παραδώσω στο μαινόμενο πλήθος, αφού πρώτα τον έχω ονοματίσει και τον έχω δείξει με το δάχτυλο, βάζοντας επί της ουσίας έναν στόχο πάνω του, ως υπεύθυνο για όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας…
«Κανίβαλοι» που δεν είναι απλώς κάποιοι που επωμίστηκαν ένα ρόλο, ασύμβατο με τα προσωπικά τους μέτρα και το περιεχόμενο τους, αλλά και άνθρωποι που φέρουν την ετικέτα του διανοούμενου, οι οποίοι χτυπούν κατά καιρούς με κείμενα που αν και στολίζονται και διανθίζονται με λόγια-δάνεια πραγματικά σπουδαίων ανθρώπων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μολότοφ που στοχεύουν να σπείρουν τον πανικό και τη σύγχυση, πριν οι ίδιοι επιστρέψουν στο ημίφως που μονίμως διαβιούν και όπου πραγματικά ανήκουν.
Η εικόνα του αιμόφυρτου πολιτικού (Χατζηδάκη) είναι φυσικά μια εικόνα ντροπής. Μήπως όμως είναι και μια εικόνα απ΄ το μέλλον μας;
Ένα μέλλον όπου αντί να καταδικάζουμε μέσω της ψήφου μας, της δημοκρατικής αντίδρασης, της διαδήλωσης, της απεργίας ένα πολιτικό σύστημα που έχει τις ευθύνες του και πρέπει να το αλλάξουμε, θα το δέρνουμε; Έτσι, μάλλον θα καταλήξουμε να το υπερασπιζόμαστε, γιατί αυτό μας επιβάλει ο πολιτισμός μας και τα όσα κατακτήσαμε. Και όταν κάτι το υπερασπίζεσαι στην ουσία το διατηρείς…
Μήπως τελικά σ΄ αυτό στοχεύουν οι διάφοροι «κανίβαλοι» γιατί έτσι θα επιβιώσουν και οι ίδιοι;