Μετά την Αντζελίνα ακολουθεί ο Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Αχιλλέα και λύνει το προσφυγικό;

Διαβάζοντας πως η χθεσινή συνάντηση του κ. Αλέξη Τσίπρα με την κ. Αντζελίνα Τζολί διήρκησε μιάμιση ώρα, ομολογώ πως μου φάνηκε λίγο καθώς αν ήμουν στη θέση του θα έκανα ό,τι μπορούσα για να κρατήσει μιάμιση μέρα, μιάμιση βδομάδα, ίσως και ενάμιση χρόνο, παρότι θα αντιμετώπιζα τον κίνδυνο να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή ως άλλος Αχιλλέας ο σύζυγος της, ο ερίτιμος και εξίσου διάσημος κ. Μπραντ Πιτ και γω τοξοβόλος Πάρις δεν είμαι...

Είμαι βέβαια ένας κοινός θνητός που οι αποφάσεις μου επηρεάζουν μόνο την οικογένεια μου, σε αντίθεση με τον κ. Τσίπρα που είναι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας που τυχαίνει να αντιμετωπίζει μια βαθύτατη, πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση. Οπότε τι λόγο είχε να ξοδέψει τόσο χρόνο με μια διάσημη ηθοποιό, η οποία ναι μεν έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως τη φιλανθρωπία της και μπράβο της (είναι Πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ για το προσφυγικό και έχει υιοθετήσει ορισμένα ορφανά παιδιά γλιτώνοντας τα απ΄ την εξαθλίωση και ίσως και το θάνατο), αλλά στην προκειμένη περίπτωση το μόνο που μπορεί να μας προσφέρει είναι συμπάθεια. Α, και ορισμένα λεπτά δημοσιότητας, βεβαίως, βεβαίως.

Όσο και αν σέβομαι και εκτιμώ τις ενέργειες ορισμένων διάσημων (σ. σ. όχι επώνυμων, γιατί επώνυμοι είμαστε όλοι) σαν την κ. Τζολί, όταν υπερπροβάλλονται και υπερτονίζονται μου θυμίζουν εκείνους τους "φιλανθρωπικούς" αγώνες που διοργανώνουν διάσημοι ποδοσφαιριστές που αμείβονται με εκατομμύρια μηνιαίως, με τη συμμετοχή ομότεχνων και με ανάλογη οικονομική επιφάνεια συναδέλφων τους, προκειμένου να συγκεντρώσουν ένα ποσό που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φτάσει μόλις ένα μικρό ποσό, σε σχέση με τις δικές τους μηνιαίες απολαβές. Ποσό που θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο και μάλλον χρησιμότερο αν αποφάσιζαν αντί να το συγκεντρώσουν απ΄ το εισιτήριο των πολλών που θα τραβήξουν με την παρουσία τους, να το βάλουν οι ίδιοι διαθέτοντας το ένα εικοστό των μηνιαίων εσόδων τους. Έστω για μια φορά το χρόνο. Αλλά βέβαια τότε δεν θα υπήρχε τηλεοπτικός χρόνος για να πουληθεί, προϊόντα να διαφημιστούν και μεγάλοι αστέρες και εταιρείες να δείξουν τη φιλευσπλαχνία τους.

Να δει ο κ. Πρωθυπουργός και την κ. Τζολί, και τον κ. Τζωρτζ Κλούνεϊ και την κ. Μέριλ Στριπ και την κ. Σαρλίζ Θερόν και όλο τον έναστρο ουρανό του Χόλυγουντ, χωρίς όμως να ξεχνάμε πως εκ της θέσης του οφείλει να επιλέγει την ουσία και όχι την προβολή και την τέρψι. Κακά τα ψέματα, αν και δεν μ΄ αρέσει που θα το γράψω αυτό καθώς μου θυμίζω λίγο λαϊκισμό, στο τέλος της ημέρας η Πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ επέστρεψε με το πολυτελές της αυτοκίνητο σε κάποια σουίτα ξενοδοχείου και οι χιλιάδες πρόσφυγες συνέχισαν να τσαλαβουτούν στις λάσπες της Ειδομένης και της κάθε Ειδομένης, όχι μόνο στην Ελλάδα μα σε πολλά σημεία του κόσμου...

Εκείνο που μετρά, τελικά, δεν είναι βέβαια η καλή θέληση. Είναι η απόφαση να λυθεί το πρόβλημα. Και λύση δε σημαίνει χαμόγελα, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, αναρτήσεων στο twitter και επικοινωνιακή αξιοποίηση της λάμψης του κάθε αστέρα. Εκτός και αν αυτή η μιάμιση ώρα αξιοποιήθηκε για να πειστεί η Αντζελίνα να ντύσει το σύζυγο της Μπράντ Πιτ με τη στολή του Αχιλλέα για να ιππεύσει το άσπρο άτι του και να σπεύσει στα μέρη μας προκειμένου να λύσει το προσφυγικό. Εδώ ολόκληρη Τροία κατέκτησε παρότι με βάση τον Όμηρο δεν... προβλέπονταν, στο προσφυγικό θα κολλήσει;