Μετά την Αντζελίνα ακολουθεί ο Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Αχιλλέα και λύνει το προσφυγικό;

Διαβάζοντας πως η χθεσινή συνάντηση του κ. Αλέξη Τσίπρα με την κ. Αντζελίνα Τζολί διήρκησε μιάμιση ώρα, ομολογώ πως μου φάνηκε λίγο καθώς αν ήμουν στη θέση του θα έκανα ό,τι μπορούσα για να κρατήσει μιάμιση μέρα, μιάμιση βδομάδα, ίσως και ενάμιση χρόνο, παρότι θα αντιμετώπιζα τον κίνδυνο να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή ως άλλος Αχιλλέας ο σύζυγος της, ο ερίτιμος και εξίσου διάσημος κ. Μπραντ Πιτ και γω τοξοβόλος Πάρις δεν είμαι...

Είμαι βέβαια ένας κοινός θνητός που οι αποφάσεις μου επηρεάζουν μόνο την οικογένεια μου, σε αντίθεση με τον κ. Τσίπρα που είναι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας που τυχαίνει να αντιμετωπίζει μια βαθύτατη, πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση. Οπότε τι λόγο είχε να ξοδέψει τόσο χρόνο με μια διάσημη ηθοποιό, η οποία ναι μεν έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως τη φιλανθρωπία της και μπράβο της (είναι Πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ για το προσφυγικό και έχει υιοθετήσει ορισμένα ορφανά παιδιά γλιτώνοντας τα απ΄ την εξαθλίωση και ίσως και το θάνατο), αλλά στην προκειμένη περίπτωση το μόνο που μπορεί να μας προσφέρει είναι συμπάθεια. Α, και ορισμένα λεπτά δημοσιότητας, βεβαίως, βεβαίως.

Όσο και αν σέβομαι και εκτιμώ τις ενέργειες ορισμένων διάσημων (σ. σ. όχι επώνυμων, γιατί επώνυμοι είμαστε όλοι) σαν την κ. Τζολί, όταν υπερπροβάλλονται και υπερτονίζονται μου θυμίζουν εκείνους τους "φιλανθρωπικούς" αγώνες που διοργανώνουν διάσημοι ποδοσφαιριστές που αμείβονται με εκατομμύρια μηνιαίως, με τη συμμετοχή ομότεχνων και με ανάλογη οικονομική επιφάνεια συναδέλφων τους, προκειμένου να συγκεντρώσουν ένα ποσό που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φτάσει μόλις ένα μικρό ποσό, σε σχέση με τις δικές τους μηνιαίες απολαβές. Ποσό που θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο και μάλλον χρησιμότερο αν αποφάσιζαν αντί να το συγκεντρώσουν απ΄ το εισιτήριο των πολλών που θα τραβήξουν με την παρουσία τους, να το βάλουν οι ίδιοι διαθέτοντας το ένα εικοστό των μηνιαίων εσόδων τους. Έστω για μια φορά το χρόνο. Αλλά βέβαια τότε δεν θα υπήρχε τηλεοπτικός χρόνος για να πουληθεί, προϊόντα να διαφημιστούν και μεγάλοι αστέρες και εταιρείες να δείξουν τη φιλευσπλαχνία τους.

Να δει ο κ. Πρωθυπουργός και την κ. Τζολί, και τον κ. Τζωρτζ Κλούνεϊ και την κ. Μέριλ Στριπ και την κ. Σαρλίζ Θερόν και όλο τον έναστρο ουρανό του Χόλυγουντ, χωρίς όμως να ξεχνάμε πως εκ της θέσης του οφείλει να επιλέγει την ουσία και όχι την προβολή και την τέρψι. Κακά τα ψέματα, αν και δεν μ΄ αρέσει που θα το γράψω αυτό καθώς μου θυμίζω λίγο λαϊκισμό, στο τέλος της ημέρας η Πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ επέστρεψε με το πολυτελές της αυτοκίνητο σε κάποια σουίτα ξενοδοχείου και οι χιλιάδες πρόσφυγες συνέχισαν να τσαλαβουτούν στις λάσπες της Ειδομένης και της κάθε Ειδομένης, όχι μόνο στην Ελλάδα μα σε πολλά σημεία του κόσμου...

Εκείνο που μετρά, τελικά, δεν είναι βέβαια η καλή θέληση. Είναι η απόφαση να λυθεί το πρόβλημα. Και λύση δε σημαίνει χαμόγελα, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, αναρτήσεων στο twitter και επικοινωνιακή αξιοποίηση της λάμψης του κάθε αστέρα. Εκτός και αν αυτή η μιάμιση ώρα αξιοποιήθηκε για να πειστεί η Αντζελίνα να ντύσει το σύζυγο της Μπράντ Πιτ με τη στολή του Αχιλλέα για να ιππεύσει το άσπρο άτι του και να σπεύσει στα μέρη μας προκειμένου να λύσει το προσφυγικό. Εδώ ολόκληρη Τροία κατέκτησε παρότι με βάση τον Όμηρο δεν... προβλέπονταν, στο προσφυγικό θα κολλήσει;

Καθαρή Δευτέρα

Το σουρούπωμα της Καθαρής Δευτέρας σέρνει μαζί του και μια μελαγχολία, σαν τις σερπαντίνες που φιδοσέρνονται στους έρημους δρόμους, έχοντας πάρει στο κατόπι το βοριαδάκι που φυσά.
Η ανάμνηση μιας αποκριάς που ανήκει πια στην προηγούμενη μέρα, κρεμασμένη απ΄ το σχοινί της μπουγάδας, ρούχο που στεγνώνει μ΄ έναν κυματισμό που σβήνει.
“Και του χρόνου”. Ευχή μακρινή ή κοντινή, ανάλογη με το τι γεννά τη μελαγχολία…
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Βρεττάκου.

Μια προκυμαία στο νερό.

 

Φεύγεις. Τα μαλλιά σου χορεύουν στους ώμους σου. Μόνο με τα δάχτυλα των ποδιών αγγίζεις το έδαφος. Ισορροπείς κινούμενη. Ακινητώ πασχίζοντας να ισορροπήσω.

Γαληνεύω με την εικόνα σου. Το καταφύγιο μου, ακόμα και όταν η απόσταση μεγαλώνει αποδυναμώνοντας τα χρώματα της, σβήνοντας τις γραμμές της. Αχνή, ποτέ ξεθωριασμένη. Μακρινή, ποτέ απούσα.

Λυπάμαι. Για όσα δε χώρεσαν στον κοινό μας χρόνο. Οι σιωπές μας τον επιμήκυναν. Το βλέμμα σου μου 'δειξε τη φωτογραφία. Μια προκυμαία στο νερό.

Τη νιώθω να δονείται απ' τα βήματα σου. Πού οδηγεί; Σε θάλασσα, σε λίμνη...

Κάνεις όλη τη διαδρομή. Δεν αφήνεις αχνάρια. Μόνο το απαλό θρόϊσμα του φουστανιού σου.

Θα 'ρθω. Δεν το λέω. Το 'χεις ακούσει αμέτρητες φορές. Το δεξί σου χέρι αιωρείται. Δεν προσκαλεί. Δείχνει. Το νερό κυματίζει ελαφριά. Ανεπαίσθητο ρίγος.

Τρέμω τυλιγμένος σε βαρύ παλτό. Τρέμω το τρίξιμο των σανίδων στο πρώτο βήμα. Οι μύτες των ποδιών μου κολλούν στην προκυμαία. Θα 'μαι εδώ. Για όταν θα 'ρθεις βρεγμένη. Για να υπάρχει ένα ζεστό παλτό.

Υ.Γ. Η εξαίσια αυτή φωτογραφία είναι του κ. Χρήστου Λαμπριανίδη.

Ο δικός μας Κώστας Κουτσομύτης- Ο λογοτέχνης της εικόνας.

“Ένα καλό βιβλίο θα είναι πάντα ένα καλό βιβλίο, ακόμα και αν εγώ κάνω ένα κακό σήριαλ”. Ήταν μια απ΄ τις αγαπημένες φράσεις του Κώστα Κουτσομύτη, που δυστυχώς έφυγε σήμερα από κοντά μας, του σκηνοθέτη που κατάφερε όσο λίγοι όχι απλώς να αντλήσει αξία απ΄ τη λογοτεχνία μεταφέροντας έργα της στην τηλεόραση, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις να προσθέσει αξία σε κάποια βιβλία δημιουργώντας σήριαλ που έμειναν στην ιστορία και θ΄ αποτελούν πάντα σημεία αναφοράς.

Τον γνώρισα στην Κοζάνη στα γυρίσματα ενός σήριαλ, την οποία δεν επέλεξε τυχαία. “Ποτέ δεν ξεχνάς τον τόπο όπου μάτωσες τα γόνατα σου”, συνήθιζε να λέει, καθώς εδώ, στην πόλη μας, έζησε για κάποια χρόνια μέχρι την ηλικία των 18 ετών, διαμένοντας με την οικογένεια του στο διατηρητέο πανέμορφο σπίτι που φιλοξενεί το Φιλοπρόοδο Σύλλογο Κοζάνης. Όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση να σπουδάσει σκηνοθέτης στη Βιέννη, όπως μας διηγούνταν, το ανακοίνωσε μεταξύ άλλων και στη γιαγιά του που έκπληκτη παρατήρησε: “Δηλαδή, θα γίνεις κοκοτάς;”, καθώς πολλοί την εποχή εκείνη δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον κινηματογράφο και δεν είχαν την καλύτερη γνώμη ειδικά για τις γυναίκες που έβλεπαν στο πανί.  

Τολμηρός, μα πάνω απ΄ όλα αποφασισμένος και κατασταλαγμένος για το πώς ήθελε να κτίσει το προσωπικό του όνειρο, άφησε πίσω του αγκυλώσεις και προκαταλήψεις της εποχής, εμπόδια υπαρκτά και πολλές φορές απροσπέλαστα για παιδιά της τότε ελληνικής επαρχίας, καταφέρνοντας όχι απλώς να γίνει ένας καλός σκηνοθέτης αλλά να ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο ειδικά στην τηλεόραση και το σήριαλ. Κάθε δουλειά του Κουτσομύτη συγκέντρωνε την αφρόκρεμα των απαραίτητων συνεργατών, με τον καθένα τους να προσθέτει και κάτι, εκείνα όμως που ξεχώριζαν ήταν η ιδιαίτερη ματιά και η εκλεπτυσμένη αισθητική του που χρωμάτιζαν και έβαζαν σε ό,τι καταπιανόταν μια μοναδική σφραγίδα ποιότητας.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στην Κοζάνη και να εκτιμήσω τον ακατάπαυστο δημιουργικό οίστρο του καθώς σου ΄δινε την εντύπωση πως μπορούσε να ξεκινήσει οτιδήποτε από μια απλή κουβέντα, μια εικόνα που σε άλλους δεν έλεγε τίποτα αλλά σ΄ εκείνον «μιλούσε» και θα τον οδηγούσε μακριά, να θαυμάσω το ιδιαίτερο χιούμορ του και την έντονη αυτοσαρκαστική του διάθεση και να αφεθώ ακόμα και για ώρες ακούγοντας τις ιστορίες που του άρεσε να διηγείται. Όποιος τον γνώριζε, έστω και για λίγο, σίγουρα θα καταλάβαινε γιατί όταν έπαιρνε στα χέρια του ένα λογοτεχνικό έργο, το έργο αυτό θα ΄χε πέσει σε καλά χέρια. Γιατί ο Κώστας, δημιουργός ο ίδιος, αγαπούσε τους δημιουργούς και έσκυβε με σεβασμό και αγάπη πάνω απ΄ το έργο τους.