Στα χέρια των ακροδεξιών η χριστιανική Ευρώπη;

Η είδηση ήταν η εξής: “Βουλευτές του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, του αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας και του βουλγαρικού Ατάκα συναντήθηκαν στη Βιέννη με Ρώσους υπερεθνικιστές, σύμφωνα με πληροφορίες του αυστριακού Τύπου που επιβεβαιώθηκαν την Τετάρτη (4/6) από έναν εκ των συμμετεχόντων στη συνάντηση.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαΐου στο Μέγαρο Λιχτενστάιν της αυστριακής πρωτεύουσας και το θέμα της ήταν «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη, όπως της οικογένειας» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο γεωπολιτικός αναλυτής Εμερίκ Σοπράντ, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο”.

Δεν ήταν, όμως, η πρώτη φορά που είχαμε τέτοια συνάντηση καθώς κάτι ανάλογο συνέβη και το Νοέμβριο του 2013 πάλι στη Βιέννη (!), όταν και συναντήθηκαν έξη (6) ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, προκειμένου να συζητήσουν τη συνεργασία τους εν όψει των ευρωεκλογών.

Διαφορές μεταξύ των δύο συναντήσεων σίγουρα υπάρχουν, τόσο στη σύνθεση και τον αριθμό των συμμετεχόντων όσο και στο θέμα τους. Η δεύτερη, όμως,  φαίνεται να είναι πιο στοχευμένη καθώς συζητήθηκε «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη». Τι είδους συζήτηση άραγε να έγινε; Εντελώς φιλολογική ή εξετάστηκαν και οι λεπτομέρειες για το πώς θα συμβάλλουν τα ακροδεξιά κόμματα στη διασφάλιση αυτών των αξιών;

Ο αυτισμός του πολιτικού μας συστήματος.

            Το πολιτικό μας σύστημα εξακολουθεί, δυστυχώς, να πάσχει από αυτισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς πως μετά τις ευρωεκλογές και αν εξαιρέσουμε την κλασική και αναμενόμενη καθημερινή σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις αναταράξεις (σ. σ. εξ αιτίας του αποτελέσματος) σε ΔΗΜ.ΑΡ. και ΑΝ.ΕΛ., στην επικαιρότητα κυριαρχεί το θέμα του ανασχηματισμού.

            Όπως είναι φυσικό και επόμενο ο ανασχηματισμός συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, καθώς έχει όσα εξάπτουν και τροφοδοτούν τη δημοσιογραφική φαντασία. Ίντριγκα, αλληλοκαρφώματα, εσωκομματικές ισορροπίες, ισορροπίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων κ.α.

            Τι δεν έχει; Ουσία και νόημα για τους πολίτες. Γιατί ποιόν πολίτη αυτής της χώρας ενδιαφέρει πραγματικά αν οι αποτυχόντες στις αυτοδιοικητικές εκλογές Κουμουτσάκος, Σπηλιωτόπουλος και Καλαφάτης θα επιστρέψουν στην κυβέρνηση και ποιόν νοιάζει αν επανακάμψει ο Λοβέρδος ή κρατήσει το Υπουργείο της η Φώφη;

Πολιτικοί… γυρολόγοι!

            Το γεγονός είναι παλιό, αλλά έχει την αξία του. Βουλευτής δέχτηκε την επίσκεψη πολιτικού στελέχους με ισχυρή επιρροή σε μεγάλη μάζα ψηφοφόρων, που ανήκε στο γραφείο άλλου βουλευτή και εσωκομματικού του αντιπάλου, ο οποίος δηλώνοντας δυσαρεστημένος ζήτησε να ενταχθεί στο δικό του. Η αντίδραση του ήταν άμεση και… κεραυνοβόλα. Τον χαστούκισε και δείχνοντας του την πόρτα είπε: «Γύρνα εκεί απ΄ όπου ήρθες ή αλλιώς πήγαινε σπίτι σου».

            Η αξία του γεγονότος έγκειται στη σπανιότητα του καθότι η πολιτική μας ιστορία είναι γεμάτη ανάλογων περιστατικών, αλλά με διαφορετική κατάληξη. Την παρέλαση πολιτικών στελεχών (σ. σ. ή παραγόντων) απ΄ το ένα γραφείο στο άλλο, κυρίως του ιδίου πολιτικού χώρου ή κόμματος, χωρίς φυσικά να λείπουν οι υπερβάσεις και οι μεταπηδήσεις ακόμα και στους… προαιώνιους εχθρούς της αντίπαλης όχθης. Απλώς οι τελευταίες ήταν λιγότερες και αριθμητικά και στατιστικά.

            Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν καθώς από τότε που άλλαξε το πολιτικό τοπίο της χώρας εξ αιτίας της κρίσης, τα μάτια μας είδαν πολλά.

Το μαύρο τόξο πάνω απ΄ την Ευρώπη.

            Οι ευρωεκλογές πιστοποίησαν αυτό που ξέραμε ήδη. Ένα μαύρο τόξο έχει εμφανιστεί πάνω από την Ευρώπη. Το τόξο που συγκροτούν τα ακροδεξιά κόμματα και μορφώματα που άλλα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το ναζισμό και το φασισμό και άλλα δεν κρύβουν πως είναι λάτρεις τους. Κοινά στοιχεία όλων ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η στοχοποίηση των μεταναστών και ο αντισημιτισμός.

            Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συνέβη και τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, με τραγική κατάληξη το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

            Δεν είναι σίγουρο ούτε απαραίτητο, σύμφωνα με τους ιστορικούς, να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Όσο όμως δεν διδασκόμαστε απ΄ αυτή, είτε επειδή την αγνοούμε, είτε επειδή δεν την αξιολογούμε, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να πέσουμε σε σφάλματα που σίγουρα δεν θα οδηγήσουν στην επανάληψη των ίδιων καταστάσεων και γεγονότων, αλλά είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσουν στο να ζήσουμε το δικό μας, σύγχρονο, δράμα. Όπως συμβαίνει με τα αρχαία θεατρικά δράματα. Γράφτηκαν σε εποχές πολύ μακρινές απ΄ τη δική μας, για να εκφράσουν εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά όσο και αν αλλοιωθούν σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, σκηνογραφικά κ.τ.λ., διατηρούν πάντα στοιχεία που μπορούν να μας αγγίξουν, να μας προβληματίσουν ή να μας ψυχαγωγήσουν.