Ποιος θα φέρει πλούτο στις τοπικές κοινωνίες;

      Μια απ΄ τις πρώτες δηλώσεις του κ. Γιάννη Μπουτάρη όταν εξελέγη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν πως απ΄ τις βασικές προτεραιότητες της νέας Δημοτικής αρχής θα ήταν να φέρει πλούτο στην πόλη. Το αν υλοποίησε και σε ποιο βαθμό αυτή τη δέσμευση θα το κρίνουν οι Θεσσαλονικείς. Η δήλωση του αυτή, όμως, αποκαλύπτει έναν απ΄ τους βασικούς λόγους ύπαρξης της αυτοδιοίκησης. Να φέρνει πλούτο. Δύσκολη έως… επικίνδυνη κουβέντα σε μια χώρα που παλιότερα ενοχοποίησε το κέρδος, καθιστώντας το μέχρι και συνώνυμο της απατεωνιάς, και φυσικά γαλουχήθηκε με την πεποίθηση πως για όλα και για όλους φροντίζει το κράτος. Λογική απ΄ την οποία δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει η αυτοδιοίκηση, παρότι είχε πολλές ευκαιρίες και εξαιρετικές δυνατότητες για να το κάνει.

            Σημασία όμως δεν έχει πια το τι έγινε, αλλά τι πρέπει και μπορεί να γίνει απ΄ εδώ και πέρα. Είναι σε θέση η αυτοδιοίκηση να φέρει ή να παράξει πλούτο για την κάθε κοινωνία που εκπροσωπεί;

Ευρωεκλογές: Από απαξιωμένες, καθοριστικές.

     Ποιο είναι το δίλημμα των ευρωεκλογών του ερχόμενου Μαΐου; Η κυβέρνηση, φαίνεται να, επιθυμεί διακαώς να περιοριστεί στο ναι ή όχι στην Ευρώπη και η αντιπολίτευση να λειτουργήσει ως δημοψήφισμα της ακολουθούμενης πολιτικής.

            Υπάρχει διαφορά; Επί της ουσίας όχι, καθώς από την ώρα που άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης η έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ακολουθούμενης πολιτικής είναι, περίπου, ταυτόσημες στη χώρα μας. Σ΄ αυτό συνέβαλαν όλοι, τόσο αυτοί που προσπάθησαν να αποσείσουν από πάνω τους μέρος ή και ολόκληρη την ευθύνη για τα δύσκολα και αντιλαϊκά μέτρα, όσο και οι άλλοι που την ενοχοποίησαν για τα πάντα.

Η χαμένη τιμή του βιβλίου.

          Να καταργηθεί ή όχι η ενιαία τιμή βιβλίου; Προς το παρόν καταργήθηκε πρόσφατα το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.). Τυπικά, γιατί ουσιαστικά είχε καταργηθεί εδώ και καιρό.

            Τι ήταν το Ε.ΚΕ.ΒΙ.; «Οργανισμός που υπάγεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού επιδιώκει, μέσα από πολλές πρωτοβουλίες, θεσμικές παρεμβάσεις και ειδικά προγράμματα, να ενισχύσει συνολικά το βιβλίο και ειδικότερα όλους εκείνους τους απαραίτητους κρίκους της αλυσίδας που συμβάλλουν στη δημιουργία του: συγγραφείς, μεταφραστές, εικονογράφους, επιμελητές, εκδότες, τυπογράφους, βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκονόμους, λογοτεχνικούς πράκτορες, κριτικούς και βεβαίως, τους αναγνώστες», σύμφωνα με το σκεπτικό της ίδρυσης του.

            Τι έκανε το Ε.ΚΕ.ΒΙ.; Για άλλους πολλά, για άλλους ελάχιστα. Το σίγουρο είναι πως έκανε αισθητή την παρουσία του όταν το διεύθυνε η κ. Μυρσίνη Ζορμπά, στα πρώτα βήματα του, χάρη στην οποία επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πως οι άνθρωποι καταξιώνουν τους θεσμούς και όχι το αντίθετο.  

AΠOΨH : Η ελπίδα της διάσωσης σε έναν ωκεανό βιβλίων

«Η απαισιοδοξία ματαιώνει την προθυμία μας για δράση» (Χαουαρντ Ζιν)

Zώντας σε μια Ελλάδα όπου τα πάντα δείχνουν να συμβαίνουν στην Αθήνα (και να πεθαίνουν μήπως;) με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν πως είμαστε πλέον μια χώρα μ’ ένα υπερτροφικό κέντρο και μια περιφέρεια που λειτουργεί ως ένα καχεκτικό φυτώριο πάσης φύσεως ταλέντων, μερικά εκ των οποίων ίσως κάποτε επιλεγούν για να συμπεριληφθούν ως ορεκτικά στο τραπέζι του, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά πράγματα.

Τότε γιατί επιμένεις; Ελπίζεις πως το βιβλίο που έγραψες και ένας εκδοτικός οίκος της Αθήνας εξέδωσε (μήπως για να συμπληρώσει έναν κρίσιμο και απαραίτητο ετήσιο αριθμό τίτλων;) θα πάψει να είναι κάποτε η βάση μιας διαρκώς υπερυψούμενης στοίβας σ’ ένα δημοσιογραφικό γραφείο και θα βρει λίγο χώρο, όσο μια ανάσα, στην ειδική στήλη;

Οχι. Γράφεις για σένα και για τους λίγους που επιμένουν να σε διαβάζουν, έστω και αν χρειαστεί να ψάξουν πολύ για να σε ανακαλύψουν, εκτός και αν πέσουν τυχαία πάνω σου.

Γι’ αυτούς που βαρέθηκαν να διαβάζουν το ίδιο θέμα, γραμμένο από τόσο πολλούς, τόσο πολλές φορές.

Γράφεις για έναν κόσμο που ανασαίνει δίπλα σου και σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθήματα, ικανά να γεμίσουν σελίδες και σφίγγουν το χέρι σου την ώρα που βλέμμα και χείλη εκφράζουν τις ίδιες λέξεις. «Μ’ άρεσε. Να ’σαι καλά…».

Και είσαι καλά. Καλύτερα απ’ οποιονδήποτε ανοίγει με έκδηλη αγωνία την κυριακάτικη εφημερίδα για να δει σε ποια θέση της λίστας των ευπώλητων τον έχουν κατατάξει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως ό,τι είναι σήμερα στην πρώτη σελίδα, σε μια βδομάδα μπορεί να μην είναι καν στην τελευταία, αλλά σε κάποια εσωτερική με μικρή γραμματοσειρά.

Τελικά όμως, όλες οι σελίδες της εφημερίδας την ίδια κατάληξη έχουν, ίσως γιατί οι περισσότερες, αν όχι όλες, τα ίδια νέα γράφουν.

Θα υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι που πριν τις πετάξουν, θα εντοπίζουν και θα κόβουν μικρές ειδήσεις, στις οποίες αν μπεις έστω και μια φορά, δεν θα αισθανθείς πως πέτυχες δα και κάτι το σπουδαίο.

Απλώς έριξες λίγο νερό στο μύλο της αισιοδοξίας σου.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 28 Ιουνίου 2011 με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου μου "Η προφητεία του Μότσαρτ". 

Το λάθος της τρόϊκας και τα ¨θύματα ειρήνης¨.

           Η ταμπέλα που υπήρχε παλιότερα μπροστά από πολλά ταμεία έγραφε: «Μετά την απομάκρυνση απ΄ το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Προφανώς την ίδια ταμπέλα θα πρέπει πλέον να κρεμάσει και η τρόϊκα, αν επιβεβαιωθούν τα όσα αναφέρει η αυστριακή εφημερίδα  "Βίρτσαφτσμπλατ", επικαλούμενη σχέδιο έκθεσης που πρόκειται να κατατεθεί στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου προς διαβούλευση, σύμφωνα με την οποία «εκτίμησε λανθασμένα, σε διαφορετικό βαθμό, την κατάσταση κατά τη διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου, με το ΔΝΤ να έχει παραδεχθεί εδώ και πολύ καιρό πως οι συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στην οικονομική ανάπτυξη υποτιμήθηκαν».

            Βέβαια, στο ίδιο δημοσίευμα, η εφημερίδα εκτιμά πως «Η υψηλή ανεργία, κυρίως νέων ανθρώπων, οι μεγάλες απώλειες εισοδήματος και η μαζική συρρίκνωση της οικονομίας καταγράφονται στα αρνητικά των πεπραγμένων της τρόικας, ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμα εμφανίζεται θετικό για την τρόικα, καθώς οι συνέπειες χωρίς τη δράση της θα ήταν πολύ χειρότερες».

Έχασε την ευκαιρία ο Τατσόπουλος;

            Τι δεν ισχύει απ΄ όσα είπε ο βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος για την τρομοκρατία, το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, εξ αφορμής των οποίων βρέθηκε εκτός του κόμματος με το οποίο εξελέγη; Όποια και αν είναι η απάντηση η ουσία παραμένει η ίδια. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τα πάει καλά με την αλήθεια, παρότι όλα χρησιμοποιούν τη λέξη πάρα πολλές φορές, αλλά την εννοούν ελάχιστες. 

            Αυτό πλήρωσε τελικά ο Τατσόπουλος; Το ότι επέλεξε να είναι ειλικρινής συμμετέχοντας σ΄ ένα σύστημα που μάλλον για το αντίθετο χαρακτηρίζεται;

            Δύσκολο ν΄ απαντήσεις μ΄ ένα ναι ή ένα όχι καθώς το στιγμιαίο παράπτωμα μπορεί να προκαλέσει μέχρι και «πολιτικό σεισμό», αλλά σε κάθε περίπτωση μετράει και ο πρότερος βίος. Και ο πρότερος πολιτικός βίος του βουλευτή Τατσόπουλου σηκώνει πολύ συζήτηση και πολλές ενστάσεις. Όχι επειδή αναλώθηκε συχνά πυκνά σε καυγάδες μέσω τηλεοπτικών εκπομπών ή του διαδικτύου, «άθλημα» στο οποίο σήμερα επιδίδονται πολλοί συνάδελφοι του… χτίζοντας έτσι την πολιτική τους καριέρα, ούτε λόγω διάφορων δηλώσεων του. Σηκώνει πολύ συζήτηση διότι μπήκε στην πολιτική σκηνή έχοντας διαμορφώσει ένα όνομα σ΄ έναν απ΄ τους σημαντικότερους χώρους κάθε κοινωνίας, το χώρο των γραμμάτων.

Σκοντάφτοντας πάνω στο δάχτυλο μας.

 «Διακόσια χρόνια τώρα η εμφυλιοπολεμική μας ιστορία δεν μας έμαθε τίποτε. Και εβδομήντα χρόνια τώρα καλλιεργούμε την εμφυλιοπολεμική μας νοοτροπία. Οι φιλόδοξοι δημαγωγοί, δεξιοί και αριστεροί, την εκμεταλλεύονται σαν να μην τελείωσε ποτέ ο Εμφύλιος». Η άποψη αυτή είναι του ιστορικού κ. Γιώργου Β. Δερτιλή, απ΄ τη συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (15/12/2013). Θα μπορούσε, όμως, να είναι και το σχόλιο ενός ανθρώπου που σκέφτεται ψύχραιμα και χωρίς παρωπίδες για τα όσα λέγονται τις τελευταίες μέρες και ώρες από Κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση, σχετικά με την εξαφάνιση του ευρισκόμενου σε άδεια απ΄ τις φυλακές Χρ. Ξηρού.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι σήμερα στην Κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Η ουσία είναι πως όποιος και αν παίζει τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο, το κάνει με τον ίδιο πάντα τρόπο και ας πρόκειται για άλλο έργο. Έχουν αλλάξει τα πάντα και κυρίως οι ανάγκες μας, αλλά όχι οι μέθοδοι και τα μέσα με τα οποία οι μεν ή οι δε πασχίζουν να υλοποιήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες μπορεί να είναι θεμιτές αλλά ως ένα βαθμό και μέσα σε κάποια όρια.

Βουλευτικά καμώματα και μασκαρέματα.

            Βουλευτές που ντύνονται καρναβάλια, σκαρφαλώνουν σε κάγκελα, αλληλοϋβρίζονται μέσω facebook και twitter (σ. σ. δραστηριότητα την οποία ασκούν ακόμα και αρχηγοί κομμάτων και υπουργοί). Πράξεις που λόγω αξίας και σημασίας θα έπρεπε να καταχωρούνται μόνο στις παραπολιτικές στήλες, αλλά δυστυχώς και ατυχώς εξελίσσονται και αναδεικνύονται ως πρώτα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας.

            Άλλες εποχές, ίσως γελούσαμε και τις προσπερνούσαμε, αλλά και πάλι δεν θα είχαμε κανένα σοβαρό επιχείρημα για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας αν είχε κάνει τέτοιες επιλογές με την ψήφο του. Όχι πως δεν κάναμε. Πολλές και κατ΄ επανάληψη. Απόδειξη οι απόστρατοι αλλά και εν ενεργεία πολιτικοί που είτε πασχίζουν να καθαρίσουν μ΄ ένα συγγνώμη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα, όταν αποκαλυφθεί πως χρησιμοποίησαν με ιδιοτέλεια τις θέσεις και τα αξιώματα που κατείχαν, οι οποίοι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία από τους προαναφερόμενους. Επί της ουσίας, βέβαια, όλοι τους, και οι μεν και οι δε, το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα παρήγαγαν και παράγουν για το κοινωνικό σύνολο.