Μετέωρη Γυναίκα

Είναι δυνατόν να ξεφύγεις οριστικά από το παρελθόν αν δεν κλείσεις όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχεις μαζί του;

Η Δομνίκη αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή στη ζωή της πως, όσο παραμένουν ανοιχτοί αυτοί οι λογαριασμοί, δεν θα πάψει ποτέ να είναι μια μετέωρη γυναίκα. Και η Δομνίκη θέλει όσο τίποτε άλλο να περπατάει με σταθερό και σίγουρο βήμα. Κάτι που πετυχαίνει μόλις συνειδητοποιήσει πως από τις αυταπάτες της και ό,τι την πληγώνει δεν μπορεί να την απαλλάξει κανένας άλλος παρά μόνο ο ίδιος της ο εαυτός.

Ένα μυθιστόρημα για την ενηλικίωση μιας σύγχρονης γυναίκας που από την εφηβεία της κιόλας αναγκάζεται να κουβαλάει και να συμβιώνει με τις πράξεις των άλλων, θύμα ξένων επιλογών και συμπεριφορών. Μέχρι που αποφασίζει, όχι μόνη της μα αναγκασμένη από τα γεγονότα, να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και τότε θα διαπιστώσει πόσο εύκολο είναι να πατήσεις ακόμα και τη σκανδάλη ενός όπλου που σημαδεύει ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο, αν έχεις ξεπεράσει τα όριά σου…

«Είναι οι άνθρωποι ερημιά κι ο τόπος κρύος»

ΔΕΥΤΕΡΑ, 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 00:00

Για την ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Τασιόπουλου «Αχερουσία η θάλασσα» (εκδ. Γκοβόστη).

Του Μιχάλη Πιτένη

Απ’ άκρη σ’ άκρη μια γριούλα το νυφικό της περιφέρει, 

κρατά τα ξεφτισμένα στέφανα

τα δίνει δώρο, λέει, ψάχνει για κάποια

ανύπαντρη φτωχιά να το προσφέρει.

«Η λευκή της ιστορία»
(Αχερουσία η θάλασσα)

Το απόσπασμα που παραθέτουμε από τη νέα ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Τασιόπουλου Αχερουσία η θάλασσα είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του προβληματισμού και της ανησυχίας που κατακλύζουν τον ποιητή για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας, στις δικές μας θάλασσες, στις δικές μας ακτές, με πρωταγωνιστές χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ την όποια κακή τους μοίρα. Ενός προβληματισμού που ξετυλίγεται και εκφράζεται μέσα από τα τριάντα οκτώ ποιήματα της συλλογής που είναι εικόνες τού σήμερα, οι οποίες, όμως, συνδέονται με το χθες και το πιθανότερο είναι πως θα τις δούμε και αύριο.

Η ποίηση του Τασιόπουλου γεμάτη σωσίβια επιπλέοντα, απομεινάρια από τσακισμένες βάρκες, άδειες βαλίτσες, σώματα χωρίς ζωή κι ελπίδα, υγρά και σκληρά χώματα που από πάνω τους πασχίζουν να γαντζωθούν τρυφερά χέρια παιδιών ή ροζιασμένα δάχτυλα γερόντων. Ποίηση που εμπνέεται από ειδήσεις της σημερινής μέρας, αλλά τροφοδοτείται και από τις ειδήσεις της χθεσινής προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα και εκείνες της επόμενης.

Ένα επιτυχημένο εγχείρημα από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 00:00

Για το μιούζικαλ «Χριστούγεννα ξανά» των Μιχάλη Πιτένη και Παναγιώτη Δημόπουλου σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου, το οποίο παρουσιάστηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.

Της Ιωάννας Κωσταρέλλα

Έχει γίνει –και εξακολουθεί να γίνεται– πολύς λόγος για το αν τα ΔΗΠΕΘΕ καταφέρνουν να υπηρετούν το όραμα της Μελίνας που, σε γενικές γραμμές, στόχευε στην πολιτιστική αποκέντρωση, με την ίδρυση κυττάρων δημιουργίας και παραγωγής πολιτισμού στην ελληνική περιφέρεια. Ένα όραμα που φαίνεται να υπηρετεί το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης χρόνια τώρα, και που επιβεβαίωσε με εμφατικό τρόπο με την παράσταση που ετοίμασε και παρουσίασε αυτά τα Χριστούγεννα. Την παράσταση παρακολούθησαν 1.200 περίπου θεατές σε διάστημα τεσσάρων μόλις ημερών (26-29/12). Μια παράσταση πρωτότυπη κατόπιν παραγγελίας του ίδιου του θεάτρου, που θέλησε να μας προσφέρει αυτή τη χρονιά κάτι διαφορετικό, και το πέτυχε, με το μιούζικαλ «Χριστούγεννα ξανά», σε λιμπρέτο του Μιχάλη Πιτένη και το μουσική του Παναγιώτη Δημόπουλου.

Ο μεν Μιχάλης Πιτένης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, έχει ήδη στο ενεργητικό του το ανέβασμα έντεκα θεατρικών και οκτώ λογοτεχνικών έργων. Ο δε Παναγιώτης Δημόπουλος, μέλος μιας μουσικής οικογένειας, είναι ένας διακεκριμένος πιανίστας με εξαιρετικές κλασικές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ολοκλήρωσε τρεις κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και μια διδακτορική διατριβή.

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάρτη, όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης Λευτέρης Γιοβανίδης (σ.σ. του οποίου η σύμβαση δεν ανανεώθηκε παρά το πολύ αξιόλογο έργο που παρήγαγε κατά τη διάρκεια της μόλις διετούς θητείας του, προσφορά που αναγνωρίστηκε από πολλούς στην περιοχή), ανέθεσε στον συγγραφέα και τον μουσικό να ετοιμάσουν ένα μιούζικαλ για τα Χριστούγεννα, στο οποίο θα συνέπρατταν και θα συνεργάζονταν όλες οι πολιτιστικές δομές του δήμου.

Φυσικά ήξερε σε ποιους ανέθετε ένα τέτοιο δύσκολο και τολμηρό εγχείρημα. Ο μεν Μιχάλης Πιτένης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, έχει ήδη στο ενεργητικό του το ανέβασμα έντεκα θεατρικών και οκτώ λογοτεχνικών έργων. Τα δύο τελευταία θεατρικά έργα του, μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία και ένας θεατρικός μονόλογος μιας τραγουδίστριας, παραγωγές και αυτά του ΔΗΠΕΘΕ, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και έτυχαν ευρείας αποδοχής από το θεατρόφιλο κοινό της περιοχής. Ο δε Παναγιώτης Δημόπουλος, μέλος μιας μουσικής οικογένειας, είναι ένας διακεκριμένος πιανίστας με εξαιρετικές κλασικές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ολοκλήρωσε τρεις κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και μια διδακτορική διατριβή, και διδάσκει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Οι διάφορες ηχογραφήσεις του έχουν λάβει πολύ θετικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο (Gramophοne, Tempo, International Record Review κ.ά.) και τα περισσότερα από 70 πρωτότυπα έργα του έχουν πάρει τις πρώτες εκτελέσεις τους σε διεθνή Φεστιβάλ.

Μιχάλης Πιτένης: «Μετέωρη γυναίκα» Γιάννης Παπαγιάννης - diastixo.gr- Δημοσιεύτηκε 15 Ιανουαρίου 2020

Το νέο μυθιστόρημα του Μιχάλη Πιτένη είναι ένα εγχείρημα που κερδίζει σταδιακά τον αναγνώστη με την εμβάθυνση στους χαρακτήρες, και ειδικά στον χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας, με τη γεμάτη ενσυναίσθηση προσέγγιση στις δυσκολίες και στον πόνο της ζωής της και με την απλότητα κι ακρίβεια της αφήγησης.

Η Μετέωρη γυναίκα είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, γραμμένο για μια γυναίκα από την οπτική ενός άντρα. Ερωτικές-σεξουαλικές σκηνές που δεν θα υπήρχαν αν το κείμενο το υπέγραφε γυναίκα, μια απλή, καθημερινή πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μια γυναίκα που αισθάνεται διαρκώς προδομένη, που της συμβαίνουν μύρια όσα κακά, που την εκμεταλλεύονται σεξουαλικά ηλικιωμένοι άντρες, που της λένε ψέματα όσοι αγαπάει κ.λπ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσα περιγράφονται κι αποτελούν τον καμβά της αφήγησης είναι μανιχαϊστικά κι ίσως κοινότοπα. Κι ωστόσο, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Το μυθιστόρημα του Βορειοελλαδίτη συγγραφέα κερδίζει κατά τη διάρκεια της αφήγησης το στοίχημα. Τα πολλαπλά οικογενειακά μυστικά που επιδέξια χειρίζεται κι αποκαλύπτει σταδιακά, όχι μόνο δεν έχουν τη μηχανιστική επίδειξη ανατροπής που συναντάμε συχνά σε ανάλογες μυθοπλασίες, αλλά επεξηγούν σταδιακά τον χαρακτήρα της ηρωίδας και τον κάνουν κατανοητό στον αναγνώστη.

Η αγάπη μπορεί!

Δεν το περίμενα. Ή μάλλον δεν το φανταζόμουν. Να κερδίσω τόσα πολλά απ’ το τελευταίο θεατρικό μου κείμενο, το λιμπρέτο του μιούζικαλ “Χριστούγεννα ξανά”.

Το παρέδωσα 13 Αυγούστου. Μες το κατακαλόκαιρο. Ένα κείμενο πενήντα σελίδων, που εμπεριείχε και τους στίχους των δέκα επτά (17) τραγουδιών. Το άφησα στα χέρια του Παναγιώτη Δημόπουλου για να το ντύσει μουσικά. Αφοσιώθηκα στην τελική διόρθωση του μυθιστορήματος μου “Μετέωρη γυναίκα” που θα κυκλοφορούσε τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη.

Μίλησα λίγο, ελάχιστα, με τον σκηνοθέτη Ευθύμη Χρήστου που ανέλαβε να το στήσει επί σκηνής. Συναίνεσα όταν μου είπαν πως έπρεπε να κοπούν δύο τραγούδια και κάποιες φράσεις (ατάκες) των διαλόγων καθώς θα ξεπερνούσε τις δύο ώρες και θα κούραζε.  

Δεν είχα ιδέα ποιοι θα παίξουν τελικά, εκτός των δύο που ζήτησα να συμπεριληφθούν οπωσδήποτε. Δημήτρης (Τάκης) Συνδουκάς και Γιώργος Κοντορίκος δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Φορτωμένοι κι οι δύο από άλλες παραστάσεις ήταν ξεκάθαροι απέναντι μου. «Αφού μας το ζητάς, πώς να πούμε όχι;». Χάρηκα, πάρα πολύ, που για μια ακόμα φορά στα είκοσι έξη χρόνια της συνεργασίας μας μοιραστήκαμε κάτι που φάνηκε πως ο κόσμος το αγάπησε. Το στήριξε. Δεν είναι και λίγοι κοντά 1.200 θεατές σε τέσσερις (4) μόλις παραστάσεις!

Μάθαινα, μέσες άκρες, πώς εξελίσσονται τα πράγματα, αλλά σε πρόβα πήγα στο τέλος. Μόλις μια βδομάδα πριν την πρεμιέρα.

Κάθισα δίπλα στο Γιώργο (Κοντορίκο). Η μουσική του Παναγιώτη (Δημόπουλου) εξαίσια. Μέχρι κι οι στίχοι μου άρεσαν! «Εγώ τους έγραψα», ψιθύρισα με περηφάνια στο Γιώργο. Γέλασε.