Για το μιούζικαλ «Χριστούγεννα ξανά» των Μιχάλη Πιτένη και Παναγιώτη Δημόπουλου σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου, το οποίο παρουσιάστηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.
Της Ιωάννας Κωσταρέλλα
Έχει γίνει –και εξακολουθεί να γίνεται– πολύς λόγος για το αν τα ΔΗΠΕΘΕ καταφέρνουν να υπηρετούν το όραμα της Μελίνας που, σε γενικές γραμμές, στόχευε στην πολιτιστική αποκέντρωση, με την ίδρυση κυττάρων δημιουργίας και παραγωγής πολιτισμού στην ελληνική περιφέρεια. Ένα όραμα που φαίνεται να υπηρετεί το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης χρόνια τώρα, και που επιβεβαίωσε με εμφατικό τρόπο με την παράσταση που ετοίμασε και παρουσίασε αυτά τα Χριστούγεννα. Την παράσταση παρακολούθησαν 1.200 περίπου θεατές σε διάστημα τεσσάρων μόλις ημερών (26-29/12). Μια παράσταση πρωτότυπη κατόπιν παραγγελίας του ίδιου του θεάτρου, που θέλησε να μας προσφέρει αυτή τη χρονιά κάτι διαφορετικό, και το πέτυχε, με το μιούζικαλ «Χριστούγεννα ξανά», σε λιμπρέτο του Μιχάλη Πιτένη και το μουσική του Παναγιώτη Δημόπουλου.
Ο μεν Μιχάλης Πιτένης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, έχει ήδη στο ενεργητικό του το ανέβασμα έντεκα θεατρικών και οκτώ λογοτεχνικών έργων. Ο δε Παναγιώτης Δημόπουλος, μέλος μιας μουσικής οικογένειας, είναι ένας διακεκριμένος πιανίστας με εξαιρετικές κλασικές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ολοκλήρωσε τρεις κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και μια διδακτορική διατριβή.
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάρτη, όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης Λευτέρης Γιοβανίδης (σ.σ. του οποίου η σύμβαση δεν ανανεώθηκε παρά το πολύ αξιόλογο έργο που παρήγαγε κατά τη διάρκεια της μόλις διετούς θητείας του, προσφορά που αναγνωρίστηκε από πολλούς στην περιοχή), ανέθεσε στον συγγραφέα και τον μουσικό να ετοιμάσουν ένα μιούζικαλ για τα Χριστούγεννα, στο οποίο θα συνέπρατταν και θα συνεργάζονταν όλες οι πολιτιστικές δομές του δήμου.
Φυσικά ήξερε σε ποιους ανέθετε ένα τέτοιο δύσκολο και τολμηρό εγχείρημα. Ο μεν Μιχάλης Πιτένης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, έχει ήδη στο ενεργητικό του το ανέβασμα έντεκα θεατρικών και οκτώ λογοτεχνικών έργων. Τα δύο τελευταία θεατρικά έργα του, μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία και ένας θεατρικός μονόλογος μιας τραγουδίστριας, παραγωγές και αυτά του ΔΗΠΕΘΕ, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και έτυχαν ευρείας αποδοχής από το θεατρόφιλο κοινό της περιοχής. Ο δε Παναγιώτης Δημόπουλος, μέλος μιας μουσικής οικογένειας, είναι ένας διακεκριμένος πιανίστας με εξαιρετικές κλασικές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ολοκλήρωσε τρεις κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και μια διδακτορική διατριβή, και διδάσκει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Οι διάφορες ηχογραφήσεις του έχουν λάβει πολύ θετικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο (Gramophοne, Tempo, International Record Review κ.ά.) και τα περισσότερα από 70 πρωτότυπα έργα του έχουν πάρει τις πρώτες εκτελέσεις τους σε διεθνή Φεστιβάλ.
Το έργο γράφτηκε, έγινε η σύνθεση της μουσικής και το απαιτητικό μέρος του στησίματός του επί σκηνής ανέλαβε ένας νεαρός αλλά ταλαντούχος σκηνοθέτης, ο Ευθύμης Χρήστου, που αυτό το διάστημα διαμένει στην Κοζάνη καθώς συνεργάζεται με το ΔΗΠΕΘΕ έχοντας την ευθύνη των θεατρικών του εργαστηρίων. Εγχείρημα που μόνο απλό δεν ήταν, καθώς έπρεπε να συνταιριάσει πάνω στο σανίδι έντεκα ηθοποιούς που ερμήνευαν ζωντανά όλα τα τραγούδια, δώδεκα μέλη της χορωδίας του Δημοτικού Ωδείου Κοζάνης που συμμετείχαν στο έργο και τους τρεις μουσικούς, με επικεφαλής τον κ. Δημόπουλο, που θα απέδιδαν ζωντανά τη μουσική του μιούζικαλ. Πολύτιμοι συμπαραστάτες του αποδείχθηκαν η χορογράφος Φαίδρα Σούτου που κλήθηκε από την Αθήνα και οι σταθερές συνεργάτιδες του ΔΗΠΕΘΕ το τελευταίο διάστημα Βενετία Νάση, που δημιούργησε το ευφάνταστο σκηνικό, και Εύη Παπαμάρκου, που ανέλαβε τους φωτισμούς.
Αυτά σε ό,τι αφορά το κομμάτι της προετοιμασίας. Στο θέατρο όμως μετρά το αποτέλεσμα και απ’ αυτό κρίνονται όλα. Το άνοιγμα της αυλαίας στην πρεμιέρα, στην κεντρική σκηνή της αίθουσας τέχνης, μας αποκάλυψε ένα παραμυθένιο σκηνικό, που το αναδείκνυαν ακόμα περισσότερο οι φωτισμοί. Τα μέλη της χορωδίας που απέδωσαν το πρώτο τραγούδι δεν μας έβαλαν απλώς στο θέμα αλλά, διασχίζοντας τους διαδρόμους της αίθουσας τραγουδώντας, καθώς πήγαιναν να πάρουν τη θέση τους επί σκηνής, αισθανθήκαμε σαν να μας έπαιρναν απ’ το χέρι, συμπαρασύροντάς μας σ’ αυτόν τον μυθικό κόσμο που ’χε μόλις εμφανιστεί μπροστά στα μάτια μας.
Σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, που κράτησε μιάμιση ώρα, μεταξύ των θεατών υπήρχε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ακόμα και μικρά παιδιά, που ήταν πολλά καθώς το μιούζικαλ απευθυνόταν σ’ όλη την οικογένεια, παρακολουθούσαν απόλυτα προσηλωμένα τη σκηνή.
Οι ηθοποιοί, προσαρμοσμένοι απόλυτα στους ρόλους τους, ρόλοι που ταίριαξαν πάνω τους σαν τα όμορφα κοστούμια που τους ετοίμασε η κα Νάση, μας συνεπήραν τόσο πολύ που συνέβη κάτι, ομολογουμένως, απίστευτο. Σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, που κράτησε μιάμιση ώρα, μεταξύ των θεατών υπήρχε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ακόμα και μικρά παιδιά, που ήταν πολλά καθώς το μιούζικαλ απευθυνόταν σ’ όλη την οικογένεια, παρακολουθούσαν απόλυτα προσηλωμένα τη σκηνή και με μεγάλο ενδιαφέρον την εξέλιξη του έργου, γελώντας στις κωμικές σκηνές και εκδηλώνοντας με τον δικό τους χαριτωμένο τρόπο την αγωνία τους εκεί όπου υπήρχαν ανατροπές. Το παρατεταμένο χειροκρότημα του τέλους και τα πολλά «μπράβο» που ακούστηκαν αυθόρμητα ήταν η ανταπόδοση του κόσμου γι’ αυτό που εισέπραξε απ’ την παράσταση.
Τι ήταν όμως τα Χριστούγεννα ξανά; Ένα έργο απλό στη σύλληψή του, που αξιοποίησε τον κλασικό ελληνικό μύθο των καλικάντζαρων, ντυμένο με δεκαπέντε τραγούδια, το οποίο κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτό που ονομάζουμε θέαμα για παιδιά και θέαμα για μεγάλους. Παραμύθι και συνάμα ιστορία που θα μπορούσε να θεωρηθεί αληθινή, με καλούς και κακούς, με ανατροπές και απρόοπτα, και με μια ερωτική ιστορία να το διατρέχει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα κείμενο που στεκόταν απέναντι στην ανθρώπινη ματαιοδοξία, την άμετρη και ανήθικη φιλοδοξία, τον αυταρχισμό και τις απαγορεύσεις, χωρίς όμως καθόλου διδακτισμό και υποδείξεις. Ένα κείμενο που έδειχνε τις ανθρώπινες αδυναμίες για να υμνήσει στο τέλος τις μεγάλες δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι, αρκεί να αφεθούν να τους παρασύρει και να τους οδηγήσει η αγάπη. Γιατί, όπως έλεγε και ένα απ’ τα τραγούδια του μιούζικαλ:
«Για θαύματα είπαν πολλά
κανένα όμως δεν είδα.
Μόνο η αγάπη μου ’δινε πάντοτε ελπίδα,
η αγάπη μπορεί…»
Βγαίνοντας απ’ την αίθουσα άκουσα κάποιους να σιγοψιθυρίζουν ό,τι συγκράτησαν απ’ τα τραγούδια. Κάτι τέτοιο για μένα σημαίνει πως πέτυχαν τον στόχο τους και μακάρι να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους.
Και αυτό ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε, ειδικά τις μέρες των εορτών, όχι μόνο σε μια θεατρική αίθουσα αλλά παντού.
Από όσο γνωρίζω ο Μιχάλης Πιτένης με τον Παναγιώτη Δημόπουλο συνεργάστηκαν πρώτη φορά. Κατάφεραν όμως οι στίχοι του πρώτου να συνδυαστούν αρμονικά με τις νότες του δεύτερου και να μας χαρίσουν ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα. Βγαίνοντας απ’ την αίθουσα άκουσα κάποιους να σιγοψιθυρίζουν ό,τι συγκράτησαν απ’ τα τραγούδια. Κάτι τέτοιο για μένα σημαίνει πως πέτυχαν τον στόχο τους και μακάρι να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους.
Μακάρι το ίδιο να συμβεί και με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Η παράσταση αυτή ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών του κοινού. Θα είναι κρίμα να μην παραμείνει ψηλά. Στην παράσταση πήραν μέρος οι ηθοποιοί: Σεβαστή Αϊβαζίδου, Παναγιώτης Αρέτης, Γεωργία Αλεξανδρίδη, Βαγγέλης Δισλάκης, Χαρούλα Ζτούπα, Δημήτρης Καρατζάς, Άνθη Καπέλα, Γιώργος Κοντορίκος, Γιώργος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Συνδουκάς, Βαγγέλης Ταχματζίδης και έπαιξαν οι μουσικοί Παναγιώτης Δημόπουλος (πιάνο), Ιορδάνης Λάτσκος (ντραμς), Μάρκος Καραπάτσιος (μπάσο).
* Η ΙΩΑΝΝΑ ΚΩΣΤΑΡΕΛΛΑ είναι επίκουρος καθηγήτρια στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου