Σούλα Παλέντζα: Η φωτογράφος της αθέατης καθημερινότητας.

Στα μικρά, τα καθημερινά, υπάρχει πολλές φορές αξία. Σε ό,τι προσπερνάμε. Άλλοτε λόγω συνήθειας. Φορές εξ αιτίας απερισκεψίας.

Ευτυχώς που υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που λειτουργούν ως τη στερνή μας γνώση που δεν είχαμε πρώτα και προνοούν να μαζέψουν τις στιγμές που αφήνουμε να χαθούν, για να μας τις προσφέρουν έπειτα, σε μέλλοντα και ανύποπτο χρόνο, σαν κάτι πολύτιμο, ξεχωριστό, που συνειδητοποιούμε πως πάντα το αγαπούσαμε αλλά μάθαμε εκ των υστέρων να εκτιμάμε. Άνθρωποι- συλλέκτες της αθέατης καθημερινότητας μας, θεματοφύλακες μιας μνήμης που υπάρχει αλλά βρίσκει το χώρο στο άλμπουμ των αναμνήσεων του καθενός μας, επειδή αυτοί φρόντισαν να την τοποθετήσουν εκεί.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Σούλα Παλέντζα, ερασιτέχνης φωτογράφος κατά δήλωση της, με τη συνέπεια, όμως, και την εντιμότητα ενός καλού επαγγελματία που δεν απαθανατίζει με το φακό της απλώς τα βήματα της συλλογικής μας διαδρομής, μα αποθησαυρίζει τις ψηφίδες της εξέλιξης μας, μέσα στο πραγματικό τοπίο που κινούμαστε.

 Πολλά και ποικίλα τα θέματα που επιλέγει, κάποτε παρασυρμένη απ΄ την επικαιρότητα και τις περισσότερες φορές καθηγούμενη απ΄ το συναίσθημα, στοχεύει με το φακό της οικείους κυρίως χώρους, μη διστάζοντας πολλές φορές να αποκαλύψει, και έτσι να αποκαλυφθεί, όλα αυτά που συνθέτουν το δικό της κόσμο.

Φιλότιμη και εργασιομανής, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, πέτυχε να γίνει η φωτογραφική μηχανή προέκταση του χεριού της και οι εικόνες της να μην απέχουν απ΄ την πραγματικότητα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα λεπτομέρειες και αποχρώσεις που διαφορετικά θα περνούσαν απαρατήρητες.

 Η Σούλα δε φωτογραφίζει απλά. Συνομιλεί με πρόσωπα και τόπους, ονειρεύεται και πασχίζει να συμπεριλάβει στη δική της εικόνα του κόσμου ό,τι βλέπει γύρω της και το σπουδαίο είναι πως τα καταφέρνει. Γι΄ αυτό πείθει και κερδίζει το θαυμασμό και τον έπαινο, που όσο και αν αυξάνονται και μεγεθύνονται δεν αρκούν για να απομακρύνουν την έμφυτη ανασφάλεια της. Μια ανασφάλεια, όμως, δημιουργική και καρποφόρα καθώς τα κλικ της μηχανής δεν σταματούν ποτέ, όχι γιατί η ψηφιακή τεχνολογία προσφέρει πια την ευχέρεια και την ευρυχωρία της αποτύπωσης πολλών περισσότερων στιγμιότυπων, αλλά επειδή η φωτογράφος δεν ησυχάζει με τίποτα και εξακολουθεί να καταδιώκει με το φακό της κάθε επόμενη στιγμή της καθημερινότητας, καταφέρνοντας να την κάνει αιώνια, δίνοντας μας παράλληλα τη δυνατότητα να την εκτιμήσουμε, έστω και σε μεταγενέστερο χρόνο.

Δίκαια νομίζω λοιπόν πως της αξίζει ο τίτλος της φωτογράφου της αθέατης καθημερινότητας και μαζί με τα εύσημα και τα μπράβο ένα ευχαριστώ για όσα απλόχερα μας προσφέρει.