Δεν αρκεί να δηλώνεις άνθρωπος του πολιτισμού.

Η εκλογή εκπροσώπων του πολιτισμού στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι σύμπτωμα μόνο των τελευταίων καιρών. Η αύξηση του αριθμού τους οφείλεται κατά μείζονα λόγο στο γεγονός πως πολλοί απ΄ αυτούς κυκλοφορούν καθημερινά ανάμεσα μας ελέω τηλεόρασης και είναι οι "εύκολοι ψήφοι" που κάθε κόμμα θα ΄θελε να δει στη δεξαμενή του.

Συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κατά κύριο λόγο, πέρασαν και θα περάσουν το κατώφλι της Βουλής, και ενίοτε και κάποιου υπουργικού γραφείου, με το βασικό ερώτημα να είναι ένα. Χάρη σ΄ αυτούς η πολιτική συναντιέται πραγματικά με τον πολιτισμό;

Αν κρίνουμε απ΄ τα έργα και τις ημέρες αρκετών, με πλείστα όσα παραδείγματα να μπορεί εύκολα να θυμηθεί ο καθένας μας, όχι. Οι ταμπέλες και οι ετικέτες δεν αρκούν. Ο πολιτισμός δε βρίσκεται στον τίτλο της όποιας εφημερίδας που την επομένη των εκλογών αραδιάζει έναν αριθμό ονομάτων που πέτυχαν να αποκτήσουν τη βουλευτική ιδιότητα, έχοντας στο πλάι μια άλλη που πιστοποιεί τη σχέση τους μ΄ αυτόν.

Ο πολιτισμός είναι στάση ζωής και συμπεριφοράς. Ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να αποτελέσεις τόσο με το έργο όσο και με την εν γένει κοινωνική σου δράση "το καλό παράδειγμα". Το παράδειγμα που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας τις δύσκολες μέρες που ζούμε.

Είναι ανθρώπινο, λογικό και αποδεκτό ως ένα σημείο να ξεφεύγεις απ΄ τα όρια και να υπερβαίνεις ορισμένες γραμμές. Ο άνθρωπος του πολιτισμού φυσικά δεν εξαιρείται. Εκείνο όμως που τον κάνει πραγματικά πολιτισμένο είναι το να προσπαθεί να μειώσει όσο μπορεί περισσότερο ενέργειες που δημιουργούν ένα άσχημο πρότυπο και διαμορφώνουν την κατάλληλη δικαιολογία για τους επίδοξους μιμητές.

Πολιτισμένος είναι εκείνος που θέλει πραγματικά να κάνει ένα βήμα πίσω απ΄ τον εγωισμό του και την εφήμερη δόξα κι ας μην τα καταφέρει τόσο καλά. Ακόμα και η προσπάθεια θα μετρήσει.

Τα χρόνια της κρίσης, δυστυχώς, άνθρωποι του πολιτισμού αντί να συνεισφέρουν στο να βρούμε όλα εκείνα που μας ενώνουν μήπως και τραβώντας ο ένας τον άλλο φύγουμε μπροστά, λειτούργησαν και λειτουργούν ως θρυαλλίδα διχαστικών και ακραίων συμπεριφορών.

Κρίμα. Δεν αρκεί να δηλώνεις άνθρωπος του πολιτισμού. Το αποδεικνύεις βέβαια με το έργο που παράγεις, αλλά το κατοχυρώνεις με το πώς λειτουργείς ως μέλος και ενίοτε ως εκπρόσωπος της κοινωνίας στην οποία ανήκεις.