Λόγω διαδικασίας...

Σύμπτωμα των καιρών ή μακροχρόνια ανίατη ασθένεια; Επί, και όπισθεν, της διαδικασίας κρυπτόμενοι, αναβάλουμε διαρκώς το επόμενο βήμα, παρότι λεονταρίζουμε πως είμαστε έτοιμοι για το άλμα.

Οι πράξεις παράγουν ένα κάποιο αποτέλεσμα. Λάθος ή κακό, διορθώνεται. Τα λόγια απλώς περιγράφουν την αδυναμία μας να λειτουργήσουμε. Οι ατέρμονες διαδικασίες επί της ουσίας δεν προωθούν ούτε συνθέτουν τις διαφορές απόψεις επ΄ ωφελεία του βέλτιστου, τις αποδυναμώνουν, αν δεν τις ευτελίζουν κιόλας.

Δυστυχώς, όσοι οφείλουν να αξιολογούν τον εαυτό τους με τα αυστηρότερα κριτήρια και να τον ελέγχουν προστατεύοντας εαυτόν και αλλήλους και πρωτίστως εμάς, τον υμνολογούν και τον αποθεώνουν, συντρίβοντας τον αντίπαλο και την κοινή λογική σ΄ έναν ανούσιο και αναίτιο στίβο μάχης, όπου αντί να παράγεται πολιτική αναμοχλεύεται το κατακάθι των ταπεινότερων ανθρώπινων συμπεριφορών και ενστίκτων.

Λόγω διαδικασίας γίνονται όλα και οδηγούν όχι στο τίποτα, που θα ΄ταν εντέλει προτιμότερο, αλλά στην επανάληψη σκηνών απ΄ ένα παρελθόν που θαρρείς και έχει γαντζωθεί πάνω μας και μας ακολουθεί σαν τη σκιά μας.

Τι μέλλον να ΄χουμε επαναλαμβάνοντας συνεχώς το παρελθόν; Καλό ερώτημα αλλά χρήζει ενδελεχούς, εμπεριστατωμένης και εξαντλητικής συζήτησης, αρκεί πρώτα να ορίσουμε σαφώς τη διαδικασία...

Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…

“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.

Φράση ειπωμένη από διαφορετικά χείλη που μοιάζει σαν να τη δανείστηκαν από άλλα, κι ας είναι ξένα και άγνωστα. Φράση δανεική αλλά και ιδιόκτητη, εμπεριέχει και ενώνει την κοινή μας αγωνία. Φράση που περικλείει την αδράνεια που μας ακινητοποιεί σ΄ ένα ανεξερεύνητο παρόν και ένα άδηλο μέλλον.

Όσο και αν θέλουμε να προσπεράσουμε τη βασανιστική ροή των ημερών, να βγούμε μπροστά ελπίζοντας πως το αύριο δεν θα μας διαψεύσει και αυτό, σκοντάφτουμε πάνω στη φράση και γκρεμοτσακιζόμαστε. Δεν ματώνουν τα γόνατα, δε γδέρνονται οι αγκώνες, ούτε ματώνουν οι παλάμες μας. Χειρότερα. Απογοητευόμαστε.

Τσαλαβουτάμε στα απόνερα θολών ονείρων που θολώνουν όλο και περισσότερο καθώς σκύβουμε και βουτάμε τα χέρια μας ψηλαφίζοντας, αναζητώντας εναγωνίως αν διασώθηκε κάτι απ΄ το παρελθόν που χτίστηκε με την άμμο σε κάποια ακρογιαλιά.  

“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.

Απλοί θεατές; Ξεχνάμε πως κανένα θέαμα δεν προσφέρεται δωρεάν και όσο και αν κάνουμε προσεκτικά την επιλογή μας, το αντίτιμο πληρώνεται πάντα από μας.

 Ξεχνάμε, απογοητευόμαστε, εξοργιζόμαστε. Τα υλικά απ΄ τα οποία φτιάχνονται τα αδιέξοδα μας και αντί να αφαιρούμε μέρες απ΄ το ημερολόγιο ξανακολλάμε τις περασμένες.