Ο γαλλικός Αύγουστος.

         Η κυβερνητική αναταραχή στη Γαλλία έφερε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο με πιο εμφαντικό τρόπο τη διαπίστωση που ακούσαμε από πολλούς και πολλές φορές και στη χώρα μας. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει»!

            Η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, η εκτεταμένη λιτότητα και ο «οικονομικός στραγγαλισμός» των πολλών για τη μείωση των ελλειμμάτων δεν είναι απλώς ένα αποτυχημένο πρόγραμμα, αλλά μια αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική. Προς τι λοιπόν η εμμονή στην τήρηση του;

Είναι ξεκάθαρο πλέον τι συμβαίνει, και, μάλλον, δικαιώνεται και ο Πολωνός επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ο οποίος σε συνέντευξη του την περασμένη Άνοιξη είχε τονίσει πως «οι κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων». Αλλά μέχρι πού και μέχρι πότε;

Ζει ο Μεγαλέξανδρος; (ή αλλιώς, βρέθηκε, επιτέλους, ο τάφος του;)

Με κομμένη την ανάσα (σ. σ. που λέει ο λόγος) παρακολουθούμε την εξέλιξη της αρχαιολογικής ανασκαφής στην Αμφίπολη. Οι αρχαιολόγοι συνιστούν ψυχραιμία και υπομονή, αλλά ποιος κρατιέται; Το να βρεθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είναι απλώς το όνειρο ζωής πολλών αρχαιολόγων, που θεωρείται κάτι σαν το «άγιο δισκοπότηρο» της αρχαιολογίας, αλλά και ο κρυφός πόθος πολλών συνελλήνων. Γιατί; Ο καθένας ξέρει, ή μάλλον μπορείς να πεις και ότι φαντάζεται. Οι προσωπικοί μας μύθοι χρειάζονται και τους συλλογικούς για να καλλιεργούνται και να επιβιώνουν. Κατά το, «μόνος δεν είναι καλά ούτε στον Παράδεισο», πώς να απολαύσεις έναν μύθο χωρίς παρέα…
Η ουσία παραμένει βεβαίως και η ιστορία επίσης. Είτε βρεθεί τώρα (σ. σ. κάτι που τα διαρρέοντα στοιχεία δείχνουν πως όχι, παρά τους ευσεβείς και καλλιεργημένους εντέχνως πόθους) είτε δεν βρεθεί ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου, δεν αλλάζει τίποτα σε ό,τι αφορά το ιστορικό πρόσωπο και την αξία του. Όπως δεν αλλάζει και σχετικά με το μύθο, ο οποίος σε κάθε περίπτωση, απ΄ το να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί, είναι καλύτερα να υπάρχει και να διαιωνίζεται… Διαφορετικά, πώς θα ζήσουμε χωρίς μύθους;

THE HABER RULE

Summary

Is the economic crisis Germany’s chance to achieve what it didn’t through World War II, that is, to dominate Europe? Is the economy the “battlefield” and the banking system the main weapon? Germany is Europe’s most powerful country today; but how is it going to take advantage of it?
“The Haber Rule” is a novel based on a simple but important discovery by German-Jewish chemist Fritz Haber (1918 Nobel Prize winner), the father of the “Zyklon B” poisonous gas, through which the Nazis exterminated millions of people sharing his own religion. It tells a story starting in 1945 in half-destroyed Munich and ending in 2012 in Thessaloniki, Greece, stopping along the way in Barcelona, Zurich, Brussels, Krumpendorf, and Rome.
The plot, relying on both historical facts and legends, comprises a multitude of elements: still-gaping World War II wounds, such as the “Wehrmacht Children” and babies born in the notorious “Lebensborn” communities, where the SS were striving to create their Aryan race; the role of the occultist beliefs of Hitler’s followers as well as of symbols like the Spear of Longinus, their leader’s Holy Grail, which still enchant and inspire their modern successors or imitators: the heads of various extreme rightist groups becoming more and more influential in today’s Europe, where the number of official pro-German organizations founded in crisis-hit countries is constantly growing…
A novel with characters living in our time, but forced to return to the past, in search of evidence that interprets the present, and maybe predicts the future as well. 

Where you can find it in this link:
http://www.amazon.com/HABER-RULE-Michael-Pitenis-ebook/dp/B00M23E9SW/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1406200772&sr=8-1&keywords=THE+HABER+RULE

Μαύρο άσπρο.

Λιοπύρι, κατακαλόκαιρο. Το κατάμαυρο του φουστανιού της έσπαγε το λευκό των χεριών και του λαιμού της. Τα πόδια της περιτυλιγμένα και αυτά στο χρώμα του πένθους και τη νάιλον ύφανση του καλτσόν της. Ευτυχώς είχε προνοήσει να ανασαίνουν, τουλάχιστον, δάχτυλα και φτέρνες με τα μαύρα πέδιλα που ΄χε φορεμένα.

Βγήκε απ΄ την εκκλησία, με ένα μικρό κομμάτι αντίδωρο στο δεξί χέρι, απ΄ το βραχίονα του οποίου κρεμόταν η γυαλιστερή τσάντα που συμπλήρωνε αρμονικά και τόσο ταιριαστά την όλη εικόνα, και κοντοστάθηκε. Τον εντόπισε στο κέντρο μιας μικρής ομήγυρης ανδρών να δέχεται, κουνώντας το κεφάλι και αναστενάζοντας, τα συλλυπητήρια για την απώλεια.

Είδε το δεύτερο νεύμα της και άρχισε να περπατά δίπλα της, αφήνοντας ένα μικρό αλλά ικανό να τους κρατά σε απόσταση κενό μεταξύ τους.

Αμίλητοι προχώρησαν, με το κενό να μεγαλώνει, λίγο κάθε φορά, αλλά όλο και περισσότερο, για να αποφεύγονται οι τυχαίες επαφές των χεριών τους, όταν το βήμα λοξοδρομούσε χάνοντας έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου τη νοητή γραμμή που ακολουθούσε.

Κόντευαν να φτάσουν, όταν η Ελένη έφραξε το δρόμο σ΄ εκείνη.

-         Γιατί μαύρα; Ποιος…

Απάντησε αμέσως, απευθύνοντας το λόγο προς την Ελένη και το βλέμμα προς εκείνον που ΄χε ξεμακρύνει.

-         Η πεθερά μου…

Η Ελένη έμεινε προς στιγμήν αμήχανη, ανάμεσα στη δική της ολόμαυρη εικόνα και στη δική του άσπρη. Δεν όμως και εντελώς άσπρη. Παντελόνι και παπούτσια κάτασπρα, αλλά το πουκάμισο ανοιχτό γκρι. Από μακριά έδειχνε άσπρο, αλλά από κοντά δεν ήταν. Και η Ελένη ήταν τόσο κοντά, όσο έπρεπε για να το ξεχωρίσει.

Τους συλλυπήθηκε και τους δύο και αποχώρησε. Πιο θερμά εκείνον. Τι στο καλό. Μάνα είχε χάσει, δεν το δικαιούνταν περισσότερο;