Το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον» στην πολιτική μας ζωή.

            Στην εξαιρετική ταινία «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (αμερικάνικης παραγωγής του 2008, εμπνευσμένη απ΄ την ομώνυμη νουβέλα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ που γράφτηκε το 1921) ο πρωταγωνιστής της γεννιέται γέρος και ακολουθώντας αντίστροφη απ΄ τη φυσιολογική πορεία πεθαίνει βρέφος.

            Η ταινία προβλήθηκε στη χώρα μας το 2009, τη χρονιά που ξεκινούσε η κρίση που μας ταλαιπωρεί ακόμα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και προφητική αφού έκτοτε γεμίσαμε Έλληνες… Μπέντζαμιν Μπάτον!

            Γι΄ αυτό που μας συνέβη, με τις συνέπειες που είχε για όλους, για άλλους περισσότερες και οδυνηρότερες και για άλλους λιγότερες και ηπιότερες, δε βρέθηκε κανείς μέχρι σήμερα που να πει, και να το εννοεί βέβαια, πως «ναι, φταίω και ΄γω».

            Όλοι δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο και από το 2009 και μετά γεμίσαμε από ανθρώπους που πάσχουν πλέον από «το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον». Από ανθρώπους που παρότι μπορεί να διανύουν την 7^η, την 6^η, την 5^η κ.ο.κ. δεκαετία της ζωής τους, αλλά εμφανίζονται ως να είναι ορισμένοι μόλις τεσσάρων ετών, γεννημένοι δηλαδή στα τέλη του 2009 ή στα μέσα του 2010 και κάποιοι άλλοι ορισμένων μηνών, γεννημένοι είτε στα τέλη του 2013, είτε στις αρχές του 2014.

Το παλτό (Διήγημα)

Ξανάρθε πολλές φορές. Πάντα για κάποιο λόγο. Μόνο σήμερα δεν είχε κανέναν. 

Προψές την είδε στον ύπνο του. Χθες το αποφάσισε. Σήμερα έφτασε με το που άρχισε να ξημερώνει.

Την είδε… Που λέει ο λόγος. Μια εικόνα θολή. Όπως εκείνες οι παλιές κουνημένες έγχρωμες φωτογραφίες. Όσες απ΄ αυτές έβρισκαν θέση σε κάποιο οικογενειακό άλμπουμ, είχαν από κάτω γραμμένη, με μπλε στυλό συνήθως, και  την ημερομηνία που τραβήχτηκαν. Αυτήν την ημερομηνία που όταν την ψηλάφιζε το δάχτυλο και τα χείλη τη συλλάβιζαν χαμηλόφωνα, έδιναν το έναυσμα  στη μνήμη για να ανασύρει τα υπόλοιπα. Να ξαναβάλει στα πρόσωπα που απεικονίζονταν  όσα απ΄ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους δεν ξεχώριζαν στην κουνημένη φωτογραφία.

Το δικό του όνειρο δεν είχε από κάτω ημερομηνία. Ούτε στο πλάι, ούτε πάνω. Πουθενά. 

Πότε ήταν που έφυγε; Πριν τριάντα χρόνια; Λιγότερα, περισσότερα… Δεν φρόντισε να σημειώσει τότε την ημερομηνία ή την άφησε να ξεφτίσει μέχρι που χάθηκε;

Σαν κλέφτης έφυγε. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ίσως γιατί τον στοίχειωνε εκείνη η κουβέντα που ΄χε πει σ΄ ένα φίλο. «Αν φύγω ποτέ απ΄ τη Θεσσαλονίκη, αν αναγκαστώ να το κάνω, θα το κάνω με μισή καρδιά…». Με ολόκληρη την καρδιά έφυγε, με μισή γυρνούσε. Γι΄ αυτό άραγε δεν παρέμενε πολύ σε κάθε επιστροφή του;  Μήπως βρει κάπου την άλλη μισή του καρδιά και αναγκαστεί να ζει έπειτα έχοντας δύο;