Μια βαθιά υπόκλιση στην κ. Καίτη.

Θαυμάζω την Καίτη Τσιμπέρη ως τραγουδίστρια από τη μακρινή δεκαετία του ’80 όταν και την πρωτοάκουσα να τραγουδάει στη Bora Bora, κοσμικό κέντρο της εποχής.. Η ίδια φυσικά δε με θυμάται από τότε. Και πώς να με θυμάται; Μου λείπουν πλέον πολλά απ’ τα καστανά σγουρά μου μαλλιά και μου περισσεύουν αρκετά κιλά.

Εγώ όμως δεν έχω ξεχάσει πώς περιμέναμε να την ακούσουμε να ερμηνεύει το ¨Μια χαμένη Κυριακή¨, με τη φωνή της να αντιλαλεί σ’ όλο το κέντρο και να μας συνεπαίρνει.

Η θέση μας ήταν συνήθως στα ορεινά του μαγαζιού, εκεί όπου η φοιτητική τσέπη μας επέτρεπε να κλείσουμε τραπέζι, συνήθως τις μέρες των γιορτών που επιστρέφαμε στην Κοζάνη, καθώς παρά τα κοστούμια και τις λαχούρ γραβάτες της εποχής που φορούσαμε, μόνο ένα μπουκάλι μπορούσαμε να ανοίξουμε και αυτό το μοιραζόμασταν αρκετοί. Δεν μας ένοιαζε όμως κι ας χρειάστηκε κάποιες φορές να γυρίσουμε με τα πόδια στην Κοζάνη (κοντά 6 χλμ. απόσταση, ίσως και παραπάνω), επειδή το μικρό υπόλοιπο απ’ το χαρτζιλίκι μας το διαθέταμε για να πιούμε ένα ποτό παραπάνω, οπότε δεν υπήρχε φράγκο για ΤΑΞΙ.

Βραδιάζει κυρία Γαλάτεια… (το κείμενο της παράστασης)

 

(Η Γαλάτεια μπαίνει σ’ ένα χώρο όπου υπάρχουν τραπεζάκια και καρέκλες, κρατώντας ένα βαλιτσάκι στο δεξί της χέρι. Δεν υπάρχει ψυχή. Στα δεξιά κρεμασμένη μια παλιά ταμπέλα με τις ώρες αναχωρήσεων τρένων ή λεωφορείων.  Επιλέγει ένα τραπέζι και κάθεται. Στρέφεται προς το βάθος που είναι σκοτεινό και φωνάζει)

-          Πιάσε ένα χαμομήλι… Α, κι ένα σφηνάκι κονιάκ. Απ’ το καλό…

(Βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα απ’ την τσάντα της, το ανοίγει και ετοιμάζεται να πιάσει ένα τσιγάρο. Το κλείνει και το πετά ξανά μέσα μουρμουρίζοντας)

-          Με τέτοιο λαιμό και μου θες και τσιγάρο…

Βήχει.

-          Την άρπαξα κι άμα μέχρι το βράδυ κλείσει (πιάνει το λαιμό της) πάει το μεροκάματο. Άσε που πρέπει να πλακωθώ πάλι στις κορτιζόνες και δεν τις αντέχω. Την τελευταία φορά κόντεψα να ματώσω το δέρμα μου. Τέτοια φαγούρα… Κι από κάψιμο να πεις… Ναι, αλλά σου λέει ο γιατρός, αυτό είναι κι άμα θες. Αλλιώς μεροκάματο γιοκ. ¨Φουντώνω¨ γιατρέ του λέω. ¨Καίγομαι. Τι θες; Ν’ αρχίσω να ξεβρακώνομαι πάνω στην πίστα;¨.

¨Άσχημα; Θα σε πνίξουν στα λουλούδια!¨

Χα,χα,χα… Καλός γιατρός. Κι ομορφόπαιδο. Μου ‘φτιαξε το κέφι. Γιατί όσο να πεις, τον καλό το λόγο τον θέλουμε όλοι μας. Πιότερο εμείς οι καλλιτέχνες. Καλός λόγος να ‘ναι κι ας είναι και παραμύθι. Σάμπως είμαστε οι μόνοι; Οι παραπάνω, μη σου πω όλοι, με τα παραμύθια δεν τη βγάζουμε;

(σηκώνεται και πάει προς την ταμπέλα με τις ώρες αναχωρήσεων. Προσπαθεί να τη διαβάσει)

Μπα. Χωρίς γυαλιά και με τέτοιο φως, δε βλέπω την τύφλα μου. (κοιτάζει ολόγυρα) Ψυχή…

Ευτυχώς που βραδιάζει… Τη νύχτα είναι αλλιώς. Ή μπορεί εγώ να τη βλέπω έτσι. Επειδή τη συνήθισα. Την αγάπησα…

(1^ο τραγούδι)

Βραδιάζει κυρία Γαλάτεια. Όπως πάντα στην ώρα του. Μόνο εσύ δεν ήσουνα στην ώρα σου… Μόνο εσύ…

(ξανακάθεται και σκουπίζει ένα δάκρυ) Να αυτά είναι που δεν μ’ αρέσουν. Αλλά μου ‘ρχονται. Σάμπως και το θέλω; Της λέω της καρδιάς μου να ηρεμήσει, μα αυτή εκεί. Το δικό της. γιατί αυτή τα κάνει όλα. Αυτή…  

Βραδιάζει Κυρία Γαλάτεια

Του Μιχάλη Πιτένη

«Βραδιάζει, και τη νύχτα όλα είναι αλλιώς»

Μια λαϊκή τραγουδίστρια παγωμένη στο χρόνο, η Γαλάτεια, με φόντο τη νυχτερινή ζωή της δεκαετίας του ’80, αφηγείται γεγονότα που τη σημάδεψαν, ερμηνεύει τραγούδια που την σημάδεψαν, θυμάται έρωτες που ξεθώριασαν, ξεθάβει όνειρα που χάσανε το δρόμο τους…

Τη Γαλάτεια, ερμηνεύει μια καλλιτέχνιδα που έγραψε ιστορία στη νυχτερινή διασκέδαση της Κοζάνης και της ευρύτερης περιοχή, η Καίτη “Μαζόχα”.

Συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Δη.Πε.Θε., σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό σκηνικό πείραμα, που ανακαλεί μνήμες και «παντρέυει» την μυθοπλασία με την πραγματικότητα, την συγκίνηση με την ιλαρότητα, τα μπουζούκια με το θέατρο… 

Σκηνοθεσία: Στέλιος Χλιαράς
Σκηνικά – Κοστούμια: Βενετία Νάση

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Σιώμου

Βοηθός Σκηνογράφου: Εύη Μιμίκου

Ερμηνεύει η Καίτη Τσιμπέρη 

Ακορντεόν: Αλέξανδρος Τσούγιεφ

Η Κοβεντάρειος Βιβλιοθήκη είμαστε όλοι εμείς…

Με τον Άρη Φακίνο στο Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο Κοζάνης

Χειμώνας 1995-96, συνοδεύω τον αείμνηστο Άρη Φακίνο στο χώρο όπου στεγαζόταν μέχρι τώρα η Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Εντυπωσιάζεται απ’ το χώρο και τον πλούτο των βιβλίων και μου προτείνει να οργανώσουμε μια συνάντηση συγγραφέων.

Ιούνης του 1996 καμιά τριανταριά συγγραφείς μαζεύονται στη Βιβλιοθήκη και για ένα τριήμερο (Παρασκευή- Κυριακή) κουβεντιάζουν γύρω από θέματα της λογοτεχνίας αλλά και της καθημερινότητας που τους απασχολούν. Αυτή ήταν η πρώτη και έμελλε να είναι και η τελευταία πανελλήνια συνάντηση συγγραφέων της Κοζάνης, παρότι διάθεση από τους συμμετέχοντες να καθιερωθεί ως ετήσια υπήρχε, κάτι που θα είχε πολλαπλά οφέλη για την πόλη. Τέλος πάντων…

Δεκέμβρης του 2010, κυκλοφορεί το τρίτο μυθιστόρημα μου “Η προφητεία του Μότσαρτ” (εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ) όπου υπάρχει ένα κεφάλαιο όπου πρωταγωνιστεί η Βιβλιοθήκη.

Δε νομίζω πως έκανα αρκετά για τη Βιβλιοθήκη μας. Ελπίζω να κάνω περισσότερα στο μέλλον.   

Από χθες (5/10) ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις στην πόλη με αφορμή τα επίσημα εγκαίνια (10/10) του νέου και εξαιρετικού κτιρίου της Κοβενταρείου. Μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να παραστώ σε καμιά. Ίσως να μην καταφέρω να το κάνω και μέχρι τις 11/10 που ολοκληρώνονται. Δεν πειράζει. Σημασία έχει τι θα γίνει όταν σβήσουν τα φώτα των εκδηλώσεων και οι επίσημοι αποχωρήσουν. Πιστεύω πως η Βιβλιοθήκη μας έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τις υπόλοιπες μέρες της καθημερινής της λειτουργίας. Όλους μας.

Η Κοβεντάρειος Βιβλιοθήκη είμαστε όλοι εμείς. Γιατί στη Βιβλιοθήκη υπάρχουν οι μνήμες όλων εκείνων που έκτισαν την πόλη και την έφτασαν μέχρι εδώ, όλων όσοι τη ζουν σήμερα και όλων εκείνων που θα έρθουν κάποτε.