«Η Απόγονος» (κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία)

Η οικονομική κρίση είναι η ευκαιρία της Γερμανίας να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε με το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης; Το «πεδίο μάχης» αυτή τη φορά είναι η οικονομία και το βασικό όπλο το τραπεζικό σύστημα; Το σίγουρο είναι πως η Γερμανία είναι και πάλι σε θέση ισχύος, αλλά πώς θα τη χρησιμοποιήσει τελικά αυτή;
«Η Απόγονος» είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια απλή αλλά σημαντική ανακάλυψη του Γερμανοεβραίου χημικού Φριτς Χάμπερ (Νόμπελ Χημείας 1918), πατέρα του δηλητηριώδους αερίου zyklon B με το οποίο οι Ναζί εξολόθρευσαν εκατομμύρια ομόθρησκους του, για να αφηγηθεί μια περιπέτεια που ξεκινά το 1945 στο μισοκατεστραμμένο Μόναχο και καταλήγει το 2012 στη Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βαρκελώνη, τη Ζυρίχη, τις Βρυξέλλες, το Κρούμπεντορφ και τη Ρώμη.
Μια περιπέτεια βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, που συνδυάζει, ανοιχτές, ακόμα, πληγές του 2ου παγκοσμίου πολέμου, όπως είναι «τα παιδιά της Βέρμαχτ» και όσα γεννήθηκαν στα περιβόητα Lebensborn όπου οι Ες Ες πάσχιζαν να δημιουργήσουν την Άρια φυλή τους, την εξάπλωση φιλογερμανικών οργανώσεων στις ευρωπαϊκές χώρες που χτυπήθηκαν απ΄ την κρίση, το ρόλο των συμβόλων και των αποκρυφιστικών δοξασιών των πιστών του Χίτλερ, όπως είναι η περιβόητη λόγχη του Λογγίνου, το «άγιο δισκοπότηρο» του ηγέτη τους, που επηρεάζουν και καθοδηγούν και τους σημερινούς απόγονους ή μιμητές τους. Αυτούς που ηγούνται σε διάφορες ακροδεξιές ευρωπαϊκές οργανώσεις, των οποίων η επιρροή διαρκώς μεγαλώνει. 
Ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές που ζουν στη σημερινή Ευρώπη, οι οποίοι θα αναγκαστούν να «επιστρέψουν» στο παρελθόν, αναζητώντας τα στοιχεία που ερμηνεύουν το παρόν και, ίσως, να δείχνουν και το μέλλον.

Παιδείας αγώνας άγονος.

        Ο κλισέ- τίτλος εμφανίζεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε κάθε μέσο ενημέρωσης που σέβεται τον εαυτό του. «Η πρώτη, ή ο πρώτος, των πρώτων που αρίστευσε στις πανελλήνιες εξετάσεις συγκεντρώνοντας την υψηλότερη βαθμολογία».  Απαραίτητη και η φωτογραφία όπως και η μίνι συνέντευξη όπου η αριστεύσασα, ή ο αριστεύσας, εξηγεί πώς τα κατάφερε.

            Μπράβο και συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που εισάγονται σε κάποια σχολή. Όχι μόνο στους αριστεύσαντες. Σε όλους.

            Μπράβο όμως και σε μας; Γονείς που ζήσαμε τη χαρά αυτή ή που πρόκειται να τη γευτούμε στο μέλλον;

            Όχι βέβαια. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα και όσα μέλλεται να ζήσουν τα παιδιά που πετυχαίνουν στα πανεπιστήμια, μόνο αντάξια των κόπων που έκαναν, σχεδόν απ΄ την πρώτη γυμνασίου, δεν είναι. Καθ΄ όλη τη διάρκεια δηλαδή της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας που επί της ουσίας τους την «κλέβουμε». Για να κάνουν τι; Να εισαχθούν σ΄ ένα πανεπιστήμιο που δεν ξέρουν πότε και πόσο θα λειτουργεί, πόσες μέρες θα βρίσκεται υπό κατάληψη και πόσες θα περισσεύουν για μαθήματα;  Σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου κινδυνεύει δια ασήμαντον αφορμή η ζωή φοιτητών και καθηγητών τόσο εντός του… ασύλου όσο και εκτός αυτού; Σε μια σχολή την οποία όταν τελειώσουν κάποτε με το καλό θα διαπιστώσουν πως όσα τους πρόσφερε σε γνώσεις ελάχιστα έως λίγο θα τους βοηθήσουν εάν καταφέρουν να κάνουν επάγγελμα τους αυτό που σπούδασαν;

Οι "ζούγκλες" είναι, δυστυχώς, διαχρονικές...

Η καταγγελία του νεαρού πολιτικού Γαβριήλ Σακελλαρίδη πως έγινε στόχος πολιτικού και ηθικού εκβιασμού από συγκεκριμένο δημοσιογράφο οδήγησε πολλούς, μάλλον  περισσότερους από κάθε άλλη φορά, στο να καταδικάσουν το γεγονός. Αυτό είναι σίγουρα θετικό και δείχνει πως η κοινωνία μας έχει κάνει βήματα προόδου, αν θυμηθούμε και συγκρίνουμε τι είχε συμβεί τριάντα, περίπου, χρόνια πριν (1985), όταν η εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ είχε επιτεθεί και σπιλώσει μια τεράστια προσωπικότητα του πολιτισμού και της χώρας, με παγκόσμια ακτινοβολία. Το Μάνο Χατζιδάκι. Ελάχιστοι τον υπερασπίστηκαν τότε και μέσα σ΄ αυτούς δεν ήταν, δυστυχώς, ούτε και πολλοί απ΄ όσους του χρωστούσαν πάρα πολλά.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Πώς είτε λέγεσαι Χατζηδάκις (σ. σ. με ό,τι σημαίνει και σηματοδοτεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος ως προσωπικότητα και δημιουργός) είτε Σακελλαρίδης και ανεξάρτητα με το ποια εποχή ζεις είναι τελικά σχετικά εύκολο να πέσεις θύμα του οποιουδήποτε «μαχητικού», «αδέσμευτου», «αποκαλυπτικού» και «αδέκαστου» δημοσιογράφου, ή μέσου ενημέρωσης. Απλώς ο τρόπος αλλάζει. Κάποτε η δουλειά γινόταν μέσω των εφημερίδων, έπειτα μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης και πλέον έχει προστεθεί το διαδίκτυο ως όπλο στη φαρέτρα εκείνων που θέλουν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν πρόσωπα και συνειδήσεις.

Η ευθύνη, λοιπόν, δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης για τέτοιου είδους φαινόμενα είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Είναι άραγε και οι μοναδικοί φταίχτες;