Η δύσκολη στρατηγική της πειθούς.

                Έχοντας μπροστά μας δύο σημαντικές και καθοριστικές για το πολιτικό μέλλον της χώρας εκλογικές αναμετρήσεις (για την αυτοδιοίκηση και το Ευρωκοινοβούλιο), ένα από τα βασικά ερωτήματα που ήδη υπάρχουν σχετίζεται με το ρόλο που θα παίξει στην έκβαση τους ο πολιτικός λόγος.

            Ένα ερώτημα που φυσικά υπάρχει πάντα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά που σήμερα αποκτά ξεχωριστή σημασία για έναν πολύ απλό λόγο. Ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, σε μια χώρα που την τελευταία πενταετία έχασε πολλά από εκείνα τα στοιχεία που τη χαρακτήριζαν, ενώ τροποποιήθηκαν δραματικά οι προτεραιότητες και οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Γι΄ αυτό έχει μεγάλη σημασία τι πολιτικό λόγο θα επιλέξουν όσοι διεκδικήσουν την ψήφο μας, καθώς η πιεστική, σε βαθμό ασφυξίας, ανάγκη για ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο, τόσο για τη χώρα όσο και για τις τοπικές κοινωνίες, δεν επιτρέπει να ακολουθηθεί η τακτική του πρόσφατου παρελθόντος. Λόγια στον αέρα και αποτέλεσμα από μηδέν έως πενιχρό.

Η τέχνη του Βρεττάκου που μιλά

 Η αξία της τέχνης πιστοποιείται απ΄ την ωρίμανση της. Όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη σπόρους φυτεύουν. Πολλοί καρπίζουν αλλά δεν ωριμάζουν όλοι. 

Ο Αλέξανδρος Βρεττάκος δεν είναι φωτογράφος. Σπορέας της τέχνης της φωτογραφίας είναι και εμείς τυχεροί που είδαμε τους καρπούς του να ωριμάζουν και να ευφραίνουν μυαλό μα και καρδιά. Γιατί τα έργα του το πετυχαίνουν αυτό. Συγκινούν και προβληματίζουν.

Αν κάτι φαίνεται ξεκάθαρα στην τελευταία του έκθεση φωτογραφίας είναι η πορεία που διήνυσε για να φτάσει σήμερα να εκτίθεται μπροστά μας, όχι ως ένας καλός τεχνίτης, αλλά με ξεκάθαρη άποψη, την οποία θαρραλέα εκφράζει κι ας κρύβει ρίσκο αυτό. Γιατί ο φακός του είναι η δική του ματιά στο διάβα των δικών μας χρόνων, αφού όσα απεικονίζει τέμνονται, προσομοιάζουν, μέχρι και που ταυτίζονται με δικά μας προσωπικά βιώματα.

Κεντροαριστερά: Εγκλωβισμένη στο εγώ των στελεχών της.

            Είναι η ΕΛΙΑ η απάντηση στην προσπάθεια για επανένωση του χώρου της κεντροαριστεράς; Ο χρόνος θα δείξει.

            Προς το παρόν παρακολουθούμε μια μορφή του θεάτρου του παραλόγου με πολλά στελέχη του χώρου να κάνουν ό,τι μπορούν όχι μόνο για να τον απαξιώσουν ακόμα περισσότερο, αλλά και να ακυρώσουν μέχρι και τον ίδιο τους τον εαυτό.

            Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός μας, αλλά για να το ασπαστεί και να το εφαρμόσει κάποιος θα πρέπει να υπερβεί ό,τι τον εγκλωβίζει και τον οδηγεί σε μικροπρεπείς συμπεριφορές. Να υπερβεί το εγώ του.

            Για να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο απαιτείται μια ιδιαίτερη καλλιέργεια του ατόμου, την οποία ελάχιστοι διαθέτουν απ΄ όσους ασχολούνται με την πολιτική, παρότι η επιτυχημένη άσκηση της προϋποθέτει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων της, τη θυσία του εγώ στο βωμό του εμείς. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα στελέχη της κεντροαριστεράς αλλά χαρακτηρίζει το σύνολο, σχεδόν, όλων όσοι ασχολούνται με την πολιτική.

Ποτάμι της εικονικής πραγματικότητας ή της ζωής;

            “ Όταν κλείνει η tv, αρχίζει η ζωή”. Σύνθημα που το είδαμε γραμμένο σε πολλούς τοίχους τα τελευταία χρόνια, το οποίο εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια, αλλά εμπεριέχει και μια αντίφαση.

            Η τηλεόραση πάρα πολλές φορές παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα που ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, αλλά δεν παύει να είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Το χειρότερο βέβαια είναι πως καταφέρνει να χειραγωγεί και να κατευθύνει, επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας όχι μόνο συμπεριφορές, αλλά και νοοτροπίες.

            Γι΄ αυτό είναι λογικό και επόμενο πολλοί απ΄ αυτούς που έχουν αναδειχθεί μέσω της τηλεόρασης, να θέλουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην πραγματική ζωή, προκειμένου να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική τους εικόνα. Στο χώρο δε της πολιτικής τα παραδείγματα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι πάρα πολλά τόσο στο κοινοβούλιο όσο και την αυτοδιοίκηση. Βέβαια πολλές απ΄ τις προσωπικότητες αυτές, που εξελέγησαν μάλιστα με σχετική ευκολία, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο το αποτέλεσμα της συνεργασίας κειμενογράφων, σκηνοθετών, μοντέρ, εικονοληπτών, φωτιστών κ.α. Προσωπικότητες που ενώ ¨έγραφαν¨ καλά στο γυαλί, θάμπωσαν με το που εκτέθηκαν στο φυσικό φως.