Οι Μ.Κ.Ο. και τα… ανίψια του μπάρμπα απ΄ την Κορώνη.

  

“Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα διανοητικού και ηθικού ανθρώπου. Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος”. Πέρασε πάνω από μισός αιώνας που ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε αυτά τα λόγια σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Γιολάντα Τερέντσιο (σ. σ. αρχές του 1957), αλλά η διαπίστωση του παραμένει τραγικά επίκαιρη. Ίσως μάλιστα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Μ.Κ.Ο., πάσης φύσεως μίζες και λαθρεμπόριο, παράνομες επιδοτήσεις, συντάξεις και επιδόματα μαϊμού, και τόσα άλλα, είναι αποτελέσματα του διανοητικού ανθρώπου που βρίσκει τον τρόπο να παρακάμπτει, να ξεγελά, να εξαπατά. Ο μεγάλος αριθμός, όμως, και η έκταση αυτών των αποτελεσμάτων οφείλεται στην έλλειψη ηθικής. Στην ηθική που λείπει απ΄ όσους θεσπίζουν τους νόμους αλλά δεν τους εφαρμόζουν, ή είναι οι πρώτοι που τους παραβιάζουν, και από εκείνους που πιέζουν τους πρώτους να παραβούν τους νόμους, ή να κάνουν τα στραβά μάτια, για να ωφεληθούν τελικά όλοι.

Οι κόρες του παρελθόντος μας.

              «Ο χαρακτήρας των λαών και όχι οι κυβερνήσεις καθορίζει τους προορισμούς τους». Η διαπίστωση αυτή είναι του Γκυστάβ Λε Μπον, από το κλασικό έργο του «Ψυχολογία των μαζών», αλλά παρότι εκφράστηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα (σ. σ. το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1895) μοιάζει να είναι επίκαιρη στη σημερινή Ελλάδα. Επίκαιρη και συνάμα απαισιόδοξη καθώς ο χαρακτήρας μας δύσκολα αλλάζει και για να βελτιωθεί δεν απαιτείται απλώς χρόνος και υπομονή. Χρειάζεται πάνω απ΄ όλα να εντοπιστούν τα τρωτά σημεία και στη συνέχεια η ειλικρινής και αταλάντευτη απόφαση να αλλάξουν.

            Είναι σίγουρο πως υπάρχουν πάρα πολλοί που διαφωνούν μ΄ αυτή τη διαπίστωση του Λε Μπον και ίσως να μην έχουν άδικο. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στη χώρα μας, η ελπίδα πως μια κυβερνητική αλλαγή θα αλλάξει και τον προορισμό που φαίνεται να έχουμε πάρει δεν είναι καθόλου παράλογη. Είναι όμως και βάσιμη; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, απλή και εύκολη. Καθόλου. Και είτε μας αρέσει, είτε όχι, γι΄ αυτό ευθύνεται ο χαρακτήρας που έχουμε ως λαός.

Η εποχή των καιροσκόπων.

           Ό,τι ζούμε, ως κοινωνία και ως άτομα, είναι επώδυνο. Για τους περισσότερους. Εξηγεί δε τις αντιδράσεις μας, αλλά και γιατί αυξάνονται και πληθύνονται ολόγυρα μας οι κάθε λογής καιροσκόποι. Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει.

 Δεν είναι φρούτο εποχής, αλλά παντός καιρού. Είναι όμως τέτοια η εποχή μας που αυτά τα «φρούτα» αποδεικνύουν πως βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος σε ένα περιβάλλον σαν το σημερινό. Τρέφονται απ΄ τη σήψη αξιών, βεβαιοτήτων και δεδομένων, αναζωογονούνται μέσα στη σύγχυση και ευδοκιμούν χάρη στην ανάγκη μας να εκτονωθούμε, να βγάλουμε, έστω και λίγο, απ΄ το άδικο βάρος που φόρτωσαν στις πλάτες μας.