Αντίο κ. Νίκο.

Καλοκαίρι του 1981. Ετοιμάζομαι για τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη και αρχές του καλοκαιριού συνοδευόμενος από τον πατέρα μου χτυπάμε την πόρτα της εβδομαδιαίας εφημερίδας της Κοζάνης ¨Ο Χρόνος¨. Ο Νίκος Κωσταρέλλας, λιγομίλητος πάντα, δέχεται να μου δώσει μια ευκαιρία να δοκιμάσω την τύχη μου ως δημοσιογράφος. Φρενάρει όπου χρειάζεται τον νεανικό μου ενθουσιασμό, διορθώνει τα πολλά λάθη μου και δημοσιεύει τα πρώτα μου κείμενα με το όνομα μου.

Ετοιμάζω την βαλίτσα μου για την Θεσσαλονίκη και την ώρα που πάω να τον αποχαιρετίσω σημειώνει σ’ ένα χαρτάκι ένα όνομα και μου το δίνει. “Θα πας εκεί. Είναι φίλος και συνεργάτης στην ΕΡΤ Βορείου Ελλάδος.” Το χαρτάκι γράφει Τάκης Χασήρ (Χασηρτζόγλου) και η διεύθυνση είναι Αριστοτέλους 4. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία με πολλούς δημοσιογραφικούς σταθμούς.

Έκτοτε, πάντοτε ένιωθα μέλος της οικογένειας του ΧΡΟΝΟΥ, κι ας μην ξαναγύρισα ως συνεργάτης. Ενός ΧΡΟΝΟΥ που άλλαξε γραφεία, έγινε από εβδομαδιαία ημερήσια εφημερίδα και κατάφερε να διατηρήσει το στίγμα του και την ιδιαίτερη ταυτότητα του, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε που δεν ήταν λίγες και αμελητέες.

Τον κ. Νίκο τον είδα λίγες φορές από τότε. Μάθαινα τα νέα του και χαίρομαι πάντα που ο σπόρος (ή το σαράκι αν προτιμάτε) της δημοσιογραφίας που έριξε απέδωσε δύο καρπούς. Την Ιωάννα και τον Γιάννη. Παιδιά που μόλις τα γνωρίσεις καταλαβαίνεις αμέσως και την ποιότητα των γονιών που τα εξέθρεψαν. Του κ. Νίκου, που δυστυχώς μας άφησε, και της κ. Πόπης.

Λένε, και γω το πιστεύω, πως δεν χάνεσαι όταν οι άνθρωποι που μένουν πίσω σε κρατούν στην μνήμη και την καρδιά τους, όχι μόνο οι οικείοι σου, αλλά και αυτοί που σε γνώρισαν. Δεν ξέρω, λοιπόν, πόσοι γνώρισαν από κοντά τον κ. Νίκο, μπορώ όμως να πω πως θα τον θυμούνται πολλοί, πάρα πολλοί, χάρη στο αποτύπωμα που άφησε τόσο στο δημοσιογραφικό χώρο όσο και στον τόπο μας. Γιατί, πιστός πάντα στις δικές του αξίες, υποστήριξε με συνέπεια και πάθος, και εμμονή θα μπορούσε να πει κανείς, αυτά που έκρινε πως θα ωφελούσαν τον τόπο. Σε κάποια δικαιώθηκε. Σε άλλα, ίσως, όχι. Σημασία έχει πως έβαζε την υπογραφή του σε ό,τι υποστήριζε με παρρησία και εξέφραζε την άποψη του με την οποία μπορεί να διαφωνούσες, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν προσπερνούσες χωρίς πρώτα να την αξιολογήσεις και να την εκτιμήσεις. Κι αυτό από μόνο του, νομίζω πως, λέει πολλά για τον κ. Νίκο.

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια του και οι οικείοι του σίγουρα ξέρουν πόσο. Αισθάνομαι όμως και τυχερός που τον γνώρισα. Εκείνο το χαρτάκι που μου ‘δωσε δεν με σύστησε απλώς στον τότε δημοσιογραφικό κόσμο της Θεσσαλονίκης. Ήταν το εισιτήριο για να μπω σε μια τάξη δημοσιογράφων που με δίδαξαν πολλά και με βοήθησαν να δω τον κόσμο καλύτερα.

κ. Νίκο καλό σας ταξίδι και εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που θα θελήσουν να μπουν στον δύσκολο και απαιτητικό χώρο της δημοσιογραφίας να σταθούν τυχεροί και να συναντήσουν τον δικό τους κ. Νίκο.    

Μια άλλη ματιά στην "Μετέωρη γυναίκα". Γράφει η Κατερίνα Τσίχλα

Στη σκηνή ενός εγκλήματος μας συστήνεται η Δομνίκη. Στο κάδρο της σκηνής, κάποιος Ανδρέας κείτεται, στα σίγουρα η γυναίκα κρατάει ένα όπλο, ο πυροβολισμός όμως έρχεται από κάπου δεξιά της. Το περιβάλλον ορίζεται από τον συγγραφέα, για την πράξη όμως ο δράστης παραμένει άγνωστος. Ο αναγνώστης υποψιάζεται ότι οι συντελεστές του έργου θα πολλαπλασιαστούν με πολλές μεταβλητές. Το βιβλίο ξεκινά πετυχαίνοντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον της επόμενης σελίδας.

Στη γυναίκα αρέσει να φεύγει, μας μηνύει ο συγγραφέας, αδιαφορώντας για επιστροφές. Ο χρόνος του βιβλίου κάνει την πρώτη του επιστροφή. Στέκεται στην εφηβεία της Δομνίκης και προχωράει μαζί μας. Τόπος αστικός, εποχή του όχι μακρινού χθες. Συνήθειες οι συνήθεις σε σπίτι υπό την ηγεσία πατέρα στο ρόλο του δικτάτορα. Το επιλεγμένο από τον συγγραφέα επάγγελμα δημιουργεί άμεσους συνειρμούς αντίληψης της ατμόσφαιρας. Στρατηγός. Η μητέρα, μάλλον νεοσύλλεκτος ανεξαρτήτως χρόνου κατάταξης. Τα παιδιά εξετάζεται η μοίρα τους, μόνον εάν τηρήσουν τους όρους. Το κλίμα αποδίδεται αδρά. Οι ψυχολογίες το ίδιο.

Ο φακός εστιάζει στην κόρη.

Ένας μακρύς δρόμος που περπατιέται για να καλύψει ένα συναισθηματικό κενό με βάθος σπηλαίου, περιγράφεται. Η Δομνίκη αγωνίζεται να πάρει απόσταση από την ατυχία του τυχαίου της οικογένειας που την γέννησε. Άνδρες στην πατρική ηλικία αναλαμβάνουν με τη συναίνεση της αλλά χωρίς τη θέληση της να μυήσουν το σώμα της. Η ψυχή της παραμένει απούσα. Κάποιον εξίσου πατέρα στην ηλικία, που δεν την θέλησε ακριβώς, τον ερωτεύτηκε εκείνη. Το παιχνίδι του ανικανοποίητου κρατιέται για να παίζεται σταθερά. Μοτίβο και επανάληψη.

Η ανάγκη του συναισθήματος του ερωτεύομαι, της δίνει την ευκαιρία με μια γυναίκα. Συμπτωματικά –άραγε- την ίδια εποχή - η μητέρα της χάνεται χωρίς προηγούμενα δείγματα υφέρπουσας επαναστατικής διάθεσης. Απότομα, όπως όλα στο βιβλίο. Ο Μιχάλης Πιτένης εδώ, δεν χρησιμοποίησε την Μεγάλη Αρκάνα. Οι προβλέψεις δεν τέθηκαν σε ενέργεια. Το περιβάλλον κινείται απρόβλεπτα, ουράνια, θάνατοι ερχόταν για να αλλάξουν την πορεία ζωής, αυτών που μένουν. Ο κόσμος δημιουργούσε το χάος, ώστε τα μάτια του αναγνώστη να παρακολουθούν και να στοιχηματίζουν μόνο για τη θέση της ηρωίδας. Η αταξία του σύμπαντος βάζει τα δυνατά του. Αποκαλύψεις κόλαφος για τις δυνατότητες ενός μυαλού, φέρνουν ξανά και ξανά τη Δομνίκη σε μυθικό τόπο βασανιστηρίων. Μέχρι την τελευταία. Πάντα τελευταία, είναι η αβάσταχτη.

Σημεία του τόπου Ελλάδα εντοπίζουν τον χρόνο και τον τρόπο. Η φούσκα του χρηματιστηρίου, η άνθηση των παρά αυτού επιχειρήσεων, οι αλλαγές των κυβερνήσεων, οι μέθοδοι εισαγωγής και προαγωγής στο δημόσιο, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ο συγγραφέας γειώνει το μυθιστόρημα με την πραγματικότητα, επενδύει το προσωπικό με το περιβάλλον, η ζωή εξελίσσεται όπως πάντα εκ του παραλλήλου.

Με μια πράξη φόνου η Δομνίκη αποχωρεί.