Πόσο εύκολο είναι να μιλάς για την ποίηση
των άλλων όντας ο ίδιος ποιητής; Δεν
έχει σημασία η απάντηση. Ο καθένας με
τον τρόπο του, εξάλλου. Ο Θανάσης
Μαρκόπουλος με το δικό του.
Πολυάριθμη
η λίστα των ποιητών που πάνω στο έργο
τους έχει σκύψει, μετρώντας το βηματισμό
τους στην ποίηση, ακολουθώντας τους και
εξερευνώντας τους θαρρείς λέξη λέξη.
Εξ ου και οι εννέα μελέτες, δοκίμια και
ανθολογήσεις του, καρποί μιας αδιάλειπτης
και αδιατάρακτης σχέσης του με την
λογοτεχνία που κρατάει χρόνια.
Το
εννιά όμως δεν είναι ο τελικός αριθμός
καθώς το νούμερο δέκα κάνει ήδη τα πρώτα
του βήματα και στα στοιχεία της ταυτότητας
του γράφει “Η εύφορη λύπη του Μιχάλη
Γκανά”- Δοκιμιακές ανιχνεύσεις (εκδόσεις
Μελάνι).
Η πρώτη εντύπωση για το νέο πόνημα του
Θανάση Μαρκόπουλου δεν είναι
λανθασμένη. Απ’ την αρχή νιώθεις πως
λες κι έχεις απέναντι σου τον ίδιο τον
Μιχάλη Γκανά που
σου μιλά για το έργο του, χωρίς να κρύψει
κάτι. Αισθάνεσαι πως τώρα τον γνωρίζεις.
Ανακαλύπτεις πραγματικά τον ποιητή.
Τον δημιουργό.
Πολλές φορές ζηλεύω
τους ποιητές καθώς μ’ έναν και μόνο
στίχο τους καταφέρνουν να μπουν στο
μυαλό μας και να μείνουν εκεί. Δυστυχώς
στις περισσότερες περιπτώσεις για τους
δικούς του, διαφορετικούς, λόγους ο
καθένας, δεν μπορούμε, αντικειμενικά,
να τους γνωρίσουμε πραγματικά όλους
όσους θα θέλαμε.
Να πάρουμε κι άλλα απ’ αυτούς. Ώσπου
έρχονται άνθρωποι σαν τον Θανάση
Μαρκόπουλο να
κάνουν όλη αυτή
τη δουλειά για
μας. Να μας δείξουν όλες τις πτυχές του
έργου διάφορων δημιουργών. Κι αυτό ούτε
εύκολο είναι, ούτε λίγο. Χρειάζεται όμως
εκτός απ’ τον κόπο του και τον τρόπο
του κι ο Θανάσης Μαρκόπουλος
έχει τον δικό του.
