Μάθε παιδί μου γράμματα…

Παιδί σκεφτόμουνα, κι ας μην το μαρτυρούσα, ν’ ασχοληθώ με τη μουσική. Σκέψη που δεν καρποφόρησε ποτέ καθώς αξιολογήθηκε, κρίθηκε και απορρίφθηκε στο… μπάνιο. Θυμάστε το κλασικό ερώτημα ¨τραγουδάτε στο μπάνιο;¨ Ακριβώς έτσι.

Κόπηκα, αφού κρίθηκα, όχι απ’ τον πρώτο τυχόντα, αλλά από την ίδια τη μάνα μου που εκτός της απροσμέτρητης αγάπης και αδυναμίας που μου ‘χε διέθετε και ευθυκρισία, στην οποία όπως απεδείχθη δεν έβαζε νερό στο κρασί της, ακόμα κι αν αφορούσε εμένα. 

Η φράση της με το που βγήκα απ’ το μπάνιο ¨μάθε παιδί μου γράμματα γιατί αν πας για τραγουδιστής θα πεινάσεις…¨ ομολογώ πως αρχικά με σόκαρε. Αργότερα φυσικά αναγνώρισα το δίκιο της, όταν εκτός από μια δεύτερη γνώμη (σ. σ. της μάνας μου, γιατί η πρώτη ήταν η δική μου) είχα και ένα πρώτο άκουσμα των φωνητικών μου ικανοτήτων μόλις αποκτήσαμε στο σπίτι κασετόφωνο με δυνατότητα εγγραφής.

Έτσι, αν και με βαριά καρδιά, αποποιήθηκα το όνειρο της εμπλοκής μου με τη μουσική, χωρίς βέβαια ποτέ να πάψω να την αγαπώ ιδιαίτερα, όπως και τους ανθρώπους που έχουν το ταλέντο και ασχολούνται μαζί της.

Και επειδή φαίνεται να ισχύει πως αργά ή γρήγορα θα συναντηθείς με ό,τι εύχεσαι και επιθυμείς στ’ αλήθεια, στάθηκα τυχερός και συναντήθηκα πρόσφατα με τη μουσική όχι μία αλλά τρεις φορές.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Στην παράσταση «Ταξιδεύοντας» με τη Δήμητρα Καραγιάννη, στην οποία έκανα τη διασκευή και την προσαρμογή των κειμένων που συνέδεσαν τα τραγούδια που ερμήνευσε υπέροχα η νεαρή ταλαντούχα φίλη μου, συνοδευόμενη από τρεις ξεχωριστούς μουσικούς: Τη Δώρα Τανή στο βιολοντσέλο, τη Χρίστινα Τανή στο φλάουτο και το μέγιστο Γιώργο Τζούκα στο πιάνο.

Στο CD που ετοιμάζει ο Μάκης Σεβίλογλου με τσιγγάνικη μουσική της Βαλκανικής, όπου συμμετέχω μ’ ένα κείμενο γι’ αυτούς τους αιώνιους ταξιδευτές.

Στην παράσταση που ετοιμάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης με τίτλο ¨Βραδιάζει κυρία Γαλάτεια¨. Έχω γράψει το κείμενο και έκανα την επιλογή των τραγουδιών, που θα ερμηνεύσει (κείμενο και τραγούδια) μια μεγάλη κυρία της νύχτας, η κ. Καίτη Τσιμπέρη, και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Στέλιος Χλιαράς.

Κάπως έτσι μπλέχτηκα και γω με τα της μουσικής και ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον. Προς το παρόν είναι ώρα να επιστρέψω σε ό,τι αγαπώ περισσότερο, τη λογοτεχνία, καθώς υπάρχει και ένα μυθιστόρημα που περιμένει να το ολοκληρώσω…                 

Συνέντευξη Μιχάλη Πιτένη στο περιοδικό together

Μιχάλης Πιτένης | Ο συγγραφέας είναι το έργο του και το έργο ο συγγραφέας

Ιούλ 12, 2018 | Art & Culture, Blog, Βιβλίο, Πολιτισμός, Πρόσωπα, Συνεντεύξεις

Τι είναι η συγγραφή και ποια τα συστατικά της. Πώς μοιάζει η στιγμή πριν αλλά και την  ώρα που πιάνεις το μολύβι και τοποθετείς απέναντι σου ένα λευκό άγραφο χαρτί.

Τι αναζητά, άραγε, ένας συγγραφέας, τι βρίσκει, τι είναι έτοιμος να καταθέσει, ποια η ιστορία που θέλει να διηγηθεί, ποιους χαρακτήρες σκιαγραφεί και τι τον σπρώχνει στο να μιλά για ανθρώπους, για τα όνειρα, τις ελπίδες, τα συναισθήματα, τα πάθη τους.

Συνάντησα τον «καθημερινό» εαυτό του Μιχάλη Πιτένη ένα ανοιξιάτικο απόγευμα  και μαζί με την φυσική του υπόσταση γνώρισα  και ένα ¨εγώ¨ ολόκληρο, όχι μισό, ούτε αποστειρωμένο. Ένα ¨εγώ¨ που απλώνεται σε λευκές σελίδες, μάχεται διαρκώς με τις λέξεις και πασχίζει να εκφράσει ό,τι έχει στο μυαλό του. Το Μιχάλη Πιτένη πέρα από όλες τις άλλες ιδιότητες που τον συνθέτουν , τον ακολουθεί και αυτή του καλού αφηγητή. Του αφηγητή που σε συνεπαίρνει με το σωστό τονισμό της  φωνής του, τη δραματικότητα, τον ακριβή ενθουσιασμό.

Συζητήσαμε για τους ανθρώπους, τους φίλους, το θέατρο, τη συγγραφή, τη μοναξιά, τη χαρά, και κάναμε μαζί ένα ταξίδι στο χρόνο και τη ζωή όχι όμως μέσα από την φθορά αλλά μέσα από τη δημιουργία. Έτσι  προσπάθησα αυτήν την φορά  να σκιαγραφήσω εγώ την αθέατη πλευρά του δικού του χαρακτήρα,  αν και πιστεύω πως και ο ίδιος έκανε το ίδιο για μένα.

Αρχή

Η τύχη και η συγκυρία παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με μένα, βάζοντας με στο μαγικό χώρο του θεάτρου, αν και σ’ αυτό της λογοτεχνίας θα έμπαινα αργά ή γρήγορα καθώς η σχέση μου με τη γραφή χρονολογείται από τα εφηβικά μου χρόνια.

Χειμώνας του ’92 στην τότε μπουάτ «Ερωδιός», απέναντι απ’ το 5ο Δημοτικό Κοζάνης,  τραγουδούσε ο Τάκης Συνδουκάς  με το Γιώργο Κοντορίκο και κάποιους άλλους. Εκεί σύχναζα και γω και ένα βράδυ πάνω στην κουβέντα μου λέει ο Γιώργος (Κοντορίκος) «μια και γράφεις, δεν μας σκαρώνεις και μερικά σατιρικά κείμενα να τα παίξουμε;».

Δε θυμάμαι αν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Μάλλον όχι… Το ερέθισμα όμως είχε δοθεί και κάθισα μπροστά στη γραφομηχανή που ‘χα τότε και ξεκίνησα. Για να ‘μαι ειλικρινής δεν είχα συνειδητοποιήσει τι πηγαίναμε να κάνουμε. Το θέλαμε βέβαια και εγώ ειδικά πάρα πολύ. Το πάλεψα, ξόδεψα ό,τι χαρτί είχα, μέχρι και… περιτυλίγματος («την άλλη φορά να μας φέρεις κείμενα σε χασαπόχαρτο», μου ‘παν κάποια στιγμή τα παιδιά) και υπήρξε αποτέλεσμα. Έτσι, τις απόκριες του 1993 ήμασταν έτοιμοι να εμφανιστούμε με την πρώτη μας επιθεώρηση που είχε τίτλο «Αποκριές είναι, συνήθως… περνούν».

«Η πόλη στη σκηνή» και ο δικός τους Σαντ. Ή όταν οι ερασιτέχνες τολμούν.

Η προσφυγιά. Συνομήλικη του ανθρώπου. Πάντα παρούσα. Με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γράφτηκαν τόσα κι ειπώθηκαν πολλά περισσότερα. Τι άλλο να προσθέσεις; Κι όμως… Ό,τι σχετίζεται με τον ανθρώπινο πόνο δεν αφορά μόνον έναν, λίγους ή περισσότερους, δεν αφορά μόνο τους προηγούμενους, αλλά και τους τωρινούς. Αφορά, εν τέλει, και τους επόμενους.  

            Η προσφυγιά επί σκηνής. Θέμα επίκαιρο. Λόγω των ημερών. Όλων των ημερών. Επικίνδυνο. Εύκολα φορτώνονται και γιγαντώνονται τα άκρα και αν σταθείς στη μέση πασχίζοντας να μην αδικήσεις κανένα, να κατανοήσεις, να δεις την αλήθεια χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της υποκειμενικότητας και των προκαταλήψεων, κινδυνεύεις να βρεθείς εν μέσω διασταυρούμενων πυρών.

            Κινδυνεύεις. Γίνεται τέχνη χωρίς κίνδυνο; Χωρίς ρίσκο; Όχι. Η ευκολία συνάδει με την ευτέλεια. Εναρμονίζεται με την προχειρότητα.

            «Η πόλη στη σκηνή», η νεόκοπη ομάδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης το τόλμησε. Δεν κρύφτηκε πίσω απ’ τη δικαιολογία ¨ερασιτεχνική¨ για να μας προσκαλέσει σε κάτι εύληπτο και εύπεπτο. Βούτηξε στα βαθιά, ανακάτεψε το βούρκο, για να βρει και να ανασύρει το δικό της Σαντ. Γιατί μας αρέσει ή όχι, εκεί βρίσκει πάντα καταφύγιο ο Σαντ. Ο Σαντ ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, ο ανέστιος, ο παρίας, ο αποσυνάγωγος. Ο διαφορετικός Σαντ, όχι αποκλειστικά λόγω καταγωγής και χρώματος, αλλά και λόγω κοινωνικής θέσης και σεξουαλικής συμπεριφοράς.