“Καμιά περιγραφή της φρίκης από την
ποίηση ή το μυθιστόρημα, καμιά αναπαράσταση της απ’ τη ζωγραφική, το θέατρο,
τον κινηματογράφο, καμιά τέλος πάντων καλλιτεχνική αποτύπωση της, όσο δυνατή
και αν είναι, δεν φτάνει τα όσα φριχτά τρέφουμε και κρύβουμε μέσα μας. Αυτά που
δεν τα κάνουμε όχι μόνο γιατί τα ελέγχουμε αλλά και γιατί κάποτε δεν το τολμούμε.”
Τίτος Πατρίκιος
(ένα από τα
σημειώματα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο του ¨Ο πειρασμός της νοσταλγίας¨
εκδόσεις ΚΙΧΛΗ)
Τα γεγονότα
επαναφέρουν το δίλημμα: ελευθερία του λόγου ή ρητορική του μίσους;
Οι εξελίξεις
σε κάνουν ν’ αναρωτηθείς: πώς επιμερίζεται η ευθύνη ανάμεσα σε φυσικούς και ηθικούς
αυτουργούς;
Οι πρώτοι
βέβαια, εάν και εφόσον βρεθούν ενώπιον των ευθυνών των πράξεων τους, μπορούν να
λάβουν τριήμερη διορία για ν’ απολογηθούν, σε αντίθεση με τους δεύτερους που
έχουν απεριόριστο χρόνο για να βρουν δικαιολογίες και φυσικά για να το
επαναλάβουν.
“Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα
υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.”
Η φράση αποδίδεται στο Βολταίρο, αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις
για το αν πραγματικά του ανήκει. Την έχουν επικαλεστεί πάρα πολλοί, αμέτρητες
φορές, που μικρή σημασία έχει πια αν την είπε ή την έγραψε εκείνος. Ίσως το
σημαντικότερο να είναι πως δεν αξίζει να θυσιάσουμε ούτε μια ζωή για να μπορεί
να λέει ο καθένας μας ό,τι θέλει. Κυριολεκτικά ό,τι θέλει…
