Η δόξα και η τιμή ανήκει πρωτίστως και κυρίως στην Άννα
Κορακάκη για τις ολυμπιακές της επιτυχίες. Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί
να χαίρεται και να καμαρώνει όπως το αισθάνεται και όσο θέλει.
Μέχρι εκεί όμως... Το να εμπλακούμε σήμερα σε μια συζήτηση
με τα... συνήθη αναπόφευκτα αναθέματα και την αρνητική κριτική για την επιτυχία
που ήρθε παρά την χτυπητή έλλειψη σκοπευτηρίων που οι αρμόδιοι δεν φρόντισαν να
έχουμε κ.τ.λ. κ.τ.λ., είναι τουλάχιστον παράλογο. Και είναι γιατί μας λείπουν
πολλά περισσότερα που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια μας τη ζωή (π.χ. ελλείψεις
στο χώρο της υγείας) και τα σκοπευτήρια δεν είναι σ΄ αυτή την κατηγορία.
Φυσικά σε μια σύγχρονη και οργανωμένη κοινωνία όλα χρειάζονται
και το καθένα έχει τη θέση και την αξία του. Μόνο που στη δική μας ακόμα και τα
αυτονόητα και τα απαραίτητα έγιναν... πολυτέλεια, με αποτέλεσμα σε πάρα πολλούς
τομείς να πρέπει να ξεκινήσουμε απ΄ την αρχή. Εάν ποτέ βέβαια ξεφύγουμε απ΄ τη
λογική του ράβε ξήλωνε, εξ αιτίας της οποίας ακόμα και όσα δημιουργήθηκαν με κόπο
και σημαντικό κόστος, μπορεί να ακυρωθούν εν μία νυκτί, εν όψει κάτι καλύτερου,
πιο προωθημένου ή αποτελεσματικότερου που αργεί ή δεν έρχεται ποτέ...
Συγχαρητήρια λοιπόν στο κορίτσι που με την τεράστια επιτυχία
του επιβεβαίωσε και κάτι που ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά. Στην Ελλάδα οι επιτυχίες
έρχονται μέσα από μοναχικούς και δύσβατους δρόμους που για να τους βαδίσεις
χρειάζεται εκτός από ταλέντο και πολύ δουλειά και ψυχή. Στοιχεία που αυτό το
κορίτσι σίγουρα διαθέτει....
