Το νέο
βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη
«ΖΩΝΗ ΠΥΡΟΣ» (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ).
Διηγήματα ή λογοτεχνικά δοκίμια, τα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στο νέο
βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη «Ζώνη Πυρός» (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ); Όπως
και αν τα ονομάσει κάποιος θέλοντας να τα κατατάξει οπωσδήποτε σ΄ ένα
λογοτεχνικό είδος, η ουσία θα παραμείνει η ίδια. Τα δέκα οκτώ κείμενα του
βιβλίου είναι ψηφίδες που συνθέτουν μια τοιχογραφία της σύγχρονης ελληνικής
κοινωνίας. Τονίζω το «μία», γιατί όπως η αλήθεια ποτέ δεν είναι μία και
αδιαμφισβήτητη, έτσι και η προσπάθεια ενός δημιουργού να σκιαγραφήσει και να
αποτυπώσει με τα μέσα που χρησιμοποιεί, εν προκειμένω με τις λέξεις, τα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ημερών του
και των ανθρώπων που κινούνται γύρω του, εκείνο που σίγουρα θα πετύχει είναι το
να διατυπώσει τη δική του εκδοχή. Μια εκδοχή ατελής καθότι υποκειμενική, αλλά
σημαντική και χρήσιμη καθώς έρχεται να υπηρετήσει έναν και μοναδικό σκοπό. Να δημιουργήσει
συναισθήματα. Να προκαλέσει ενδιαφέρον. Να κοντραριστεί και να κονταροχτυπηθεί
με τον εφησυχασμό, που πολλές φορές φτάνει στα όρια της αφασίας, στον οποίο μας
οδηγεί η συνεχής κατανάλωση πολλών εύληπτων και εύπεπτων προϊόντων κουλτούρας
που παράγει και μας ταΐζει αφειδώς και καθημερινά η σύγχρονη, εξελιγμένη,
κοινωνία μας.
Το πόνημα
του Χατζημωυσιάδη αυτή ακριβώς τη λογική υπηρετεί, ως ένα βότσαλο που πέφτει σε
μια τεράστια λίμνη, καταφέρνοντας όχι να σηκώσει κάποιο μεγάλο κύμα, -πώς θα
μπορούσε άλλωστε, λόγω του όγκου του νερού αυτή της λίμνης;- για να ΄μαστε
ειλικρινείς και εντός πραγματικότητας, αλλά να παράξει έναν κυματισμό, ικανό να
τραβήξει την προσοχή μας και να διεγείρει το ενδιαφέρον μας για να
συνομιλήσουμε με τα κείμενα του. Και αυτή είναι η πρώτη νίκη του δημιουργού.
Μια νίκη που δεν είναι αυτονόητη ούτε βέβαιη ακόμα και για τους πιο εμβριθείς
γνώστες και ικανούς χειριστές της ελληνικής γλώσσας, αν τα κείμενα τους
λειτουργούν σαν καλοφτιαγμένοι, ψυχροί όμως και ανέκφραστοι πίνακες και όχι ως ένα
παράθυρο που αποκαλύπτει νέους, ζωντανούς, κόσμους.
