Τα ανεξίτηλα ίχνη του Χρήστου Μπέσσα.

Συμβαίνει. Προχωράμε σε δρόμους που άλλοι άνοιξαν για μας, πλουτίζοντας το παρόν μας και δημιουργώντας παρακαταθήκες για το μέλλον μας, και παραλείπουμε να τους το αναγνωρίσουμε έστω και μνημονεύοντας τους. Δε σημαίνει πως τους έχουμε ξεχάσει, δικαιολογούμαστε. Πώς προστατεύουμε, όμως, τους απόντες από τη λήθη αν δεν σκύβουμε να καθαρίσουμε τη σκόνη του χρόνου σε ό,τι φέρει την υπογραφή τους;

Φέτος, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του  Χρήστου Μπέσσα (2007) ο σύλλογος Σαμαριναίων, ο Ιατρικός Σύλλογος, η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης, συλλογικές οντότητες όπου έδρασε ποικιλοτρόπως αφήνοντας έντονο αποτύπωμα, τον τίμησαν και συνέβαλαν στο να ενεργοποιηθεί τόσο η συλλογική μνήμη όσο και οι προσωπικές αναμνήσεις μας για έναν άνθρωπο που όσο έζησε κοντά μας ξεχώρισε.

Ευπατρίδης, έδωσε ουσιαστικό περιεχόμενο στην έννοια του χαρακτηρισμού αυτού, πολυάσχολος, καταπιάστηκε με πάρα πολλά ζητήματα που ξεπερνούσαν το εγώ και εστίαζαν στο εμείς, πολυσχιδής, τα ενδιαφέροντα του κάλυπταν μια ευρύτατη γκάμα, γιατρός που επέλεξε να προβάλει και να αναδείξει πρώτα και πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη διάσταση του επιστήμονα, λάτρης της Κοζάνης και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, εραστής της ζωής και της φύσης, μελετηρός και πολυμαθής, πρωτοπόρος σε σκέψη και σε δράση, ανοιχτός στο καινούργιο και το διαφορετικό.

Ο Χρήστος Μπέσσας (1932- 2007)  δεν άφησε πίσω του κάποιο τεράστιο συγγραφικό έργο παρότι για χρόνια ολόκληρα παρεπιδημούσε ώρες ολόκληρες στην ιστορική μας δημοτική βιβλιοθήκη. Ωστόσο συνέβαλε μαζί με τον, κατά κάποιο τρόπο Διόσκουρο του, και εκείνος γιατρός και αείμνηστος, Γιώργο Μπουντιούκο και με αρκετούς άλλους βέβαια, στο να συστήσει σ’ όσους δεν ήξεραν και να υπενθυμίσει σ’ εκείνους που ‘χαν ξεχάσει πως στα ράφια της βιβλιοθήκης, στα ετοιμόρροπα παλιά σπίτια, στα λίγα χορταριασμένα εναπομείναντα λιθόστρωτα σοκάκια, σε κάποια λησμονημένα εξωκκλήσια και αλλού, παραμόνευε το παρελθόν της πόλης ελπίζοντας κάποιος να το φωτίσει και να το ξαναφέρει στο προσκήνιο.

Ο Χρήστος Μπέσσας, ειπώθηκε πως, υπήρξε πολυτέλεια για την Κοζάνη. Ίσως… Αν ζούσε ο ίδιος, υποθέτω πως, μάλλον θα απέκρουε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Ο βίος κι η πολιτεία του δείχνουν πως το να δίνει στο κοινωνικό σύνολο ήταν κάτι που τον έτρεφε.       

Ειπώθηκε, επίσης, ότι ήταν ένας μοναχικός καβαλάρης. Εικάζω πως μπορεί αυτόν να τον αποδέχονταν.

Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Το σημαντικότερο είναι πως κάποτε τον βλέπαμε ανάμεσα μας, μιλούσαμε μαζί του, διαβάζαμε όσα έγραφε, συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε με όσα πρότεινε και τελικά είπαμε πως χαρήκαμε που τον γνωρίσαμε, εννοώντας το.

Έφυγε αφήνοντας πίσω του ίχνη που ακόμα και αν δε φαίνονται αμέσως όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμείνουν ανεξίτηλα. Αρκεί να φροντίζουμε κάπου, κάπου να τα ψηλαφούμε…