Στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και κάθε πόλης
του κόσμου όπου ρίζωσαν Κοζανίτες, παραμένουν ζωντανές οι μνήμες της Κοζάνης
του χθες.
Όσοι μείναμε
ή ξεμείναμε στην πόλη μεγαλώνοντας και αλλάζοντας μαζί της, για την εικόνα της
καθημερινότητας της μιλάμε που ταυτίζεται με τη δική μας και σχηματοποιείται
και χρωματίζεται ανάλογα με τις ανάγκες και τα πρέπει μας.
Κι έρχονται
οι απόδημοι, οι φευγάτοι από καιρό, να μας υπενθυμίσουν με πολλούς τρόπους πως
πίσω απ΄ τις σύγχρονες όψεις των κτιρίων και κάτω απ΄ τους φρεσκοστρωμένους δρόμους
υπάρχουν ακόμα τα χνάρια μιας άλλης πόλης και μιας διαφορετικής κοινωνίας, όχι
ξένης μα ξεχασμένης απ΄ το χρόνο που, αμείλικτος και πολυμήχανος ων, μας ξεγέλασε
και μας συμπαρέσυρε σ΄ ένα αδιάκοπο κυνηγητό εφήμερων πλην όμως ατελείωτων
υποχρεώσεων, ξεκόβοντας μας απ΄ όσα καλά και χρήσιμα θα έπρεπε να κρατήσουμε, όχι
ως οφείλαμε, αλλά επειδή εμείς θα ωφελούμασταν.
Ο καθένας
επιλέγει τον τρόπο του. Ο Γιάννης Βούρος, εκ Κοζάνης και Σιάτιστας καταγόμενος,
ανακατεύει τη δεξαμενή των αναμνήσεων μας με κάποια απ΄ τα κείμενα του που βρίσκονται
στο νέο του βιβλίο, στεγασμένα όλα υπό τον τίτλο- ερώτημα ¨Κλαίνε οι μέλισσες;¨,
στα οποία παραθέτει προσωπικές του στιγμές ως παιδί, που ωστόσο φαντάζουν οικείες
και γνώριμες σε όλους όσοι μεγαλώσαμε στις ίδιες γειτονιές.
