Ένα απ΄ τα πολλά που οφείλω στον πατέρα μου είναι πως παρότι
διαθέτει μια έντονη προσωπικότητα δεν προσπάθησε ποτέ να επηρεάσει τη δική μου.
“Σου έχω εμπιστοσύνη”. Τρεις λέξεις του στην ηλικία των 18 χρόνων όταν
αποχωρίστηκα οριστικά το πατρικό σπίτι και άρχισα το δικό μου ταξίδι με πρώτο
σταθμό την Ιταλία και την Περούτζια με συντροφεύουν έκτοτε και είναι οι ίδιες λέξεις
που θέλησα να πάρουν και τα δικά μου παιδιά στις αποσκευές τους.
Το 1997, περίοδος της αποκριάς, έχουμε ανεβάσει με τη
θεατρική μας ομάδα των ΟΧΛΗΡΩΝ στην Αίθουσα Τέχνης της Κοζάνης, τη δική μου σατιρική
ηθογραφία «Πού ΄ν΄ τσ΄ οι άλλοι» (δηλαδή,
Πού είναι οι άλλοι). Τίτλος εμπνευσμένος από ένα δικό του ευφυολόγημα (κυκλοφορούσε
σ΄ όλη την πόλη απ΄ το 1975 όταν και επέστρεψε απ΄ την 14μηνη παραμονή του στην
Αμερική. Όταν τον ρωτούσαν «πώς πέρασες στη Νέα Υόρκη Λοχαγέ;», το προσωνύμιο
του, έλεγε πως σε μια απ΄ τις δουλειές που εργάστηκε ήταν και ένα υπόγειο
μεγάλου εστιατορίου, όπου έπλενε πιάτα. Με το που τον οδήγησε εκεί το αφεντικό,
του έδειξε ένα ασανσέρ απ΄ το οποίο θα κατέβαιναν τα πιάτα , απ΄ όπου έπρεπε να
τα βγάζει και να τα πλένει. Ο πατέρας μου τότε τον ρώτησε: «Μόνος μου θα είμαι;».
«Όχι» απάντησε το αφεντικό. «Θα έρθουν και άλλοι». Το ασανσέρ άρχισε να
ανεβοκατεβαίνει, τα πιάτα στοιβάζονταν, ο πατέρας μου έπλενε, ψυχή όμως δε
φαινόταν. Οπότε κάποια στιγμή γυρίζει και λέει: «Πού ΄ν΄ τσ΄ οι άλλοι;»).
Στις τέσσερις παραστάσεις που δόθηκαν, με εξαιρετική
επιτυχία καθώς κόπηκαν 5.500 εισιτήρια!- ήταν στην είσοδο του θεάτρου και
δεχόταν συγχαρητήρια για το γιο του, λέγοντας: «Σας άρεσε; Ξέρετε εγώ τα λέω
και αυτός τα γράφει»!
Να ΄σαι καλά Λοχαγέ μου. Να λες όσα περισσότερα μπορείς για
να μ΄ εμπνέεις. Να συνεχίσεις να κυκλοφορείς μες τον κόσμο όπως μόνο εσύ ξέρεις
κι ας βράδυνε πια το βήμα σου και διαμαρτύρεσαι πως σου πονούν τα πόδια. Να περπατάς
γιατί στ΄ αχνάρια που αφήνεις πίσω σου μπορεί να μην πατήσουμε ποτέ η Στέλλα
και γω, αλλά θα τα αναζητούμε πάντα καθώς εκεί θα υπάρχει κάτι και από μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου