Μέρες ραδιοφώνου στην Κοζάνη του ’90…*

Παιδί μιας απ’ τις τελευταίες γενιές που κρεμασμένες απ’ τα χείλη του ραδιοφώνου περισσότερο φαντάστηκαν παρά γνώρισαν τον κόσμο και τις συνεπήραν οι πολλές διαφορετικές φωνές του, φωνές που αντιστοιχίζονταν με πρόσωπα που σμίλευαν οι καλπάζουσες φαντασιώσεις μας κι ας μην ανταποκρίνονταν πάντα στην πραγματικότητα, ακόμα και την εποχή που η τηλεοπτική οθόνη άνοιγε μπροστά μας κάθε βράδυ πολλά παράθυρα και μας προκαλούσε να γλιστρήσουμε μέσα απ’ αυτά για να ταξιδέψουμε με ανοιχτά μάτια, ως άλλοι Πήτερ Παν, σε μέρη μαγικά και μακρινά, νοσταλγούσα εκείνες τις βραδιές που κλείναμε τα μάτια κι αφηνόμασταν να μας ταξιδέψουν αθώα κι ανομολόγητα όνειρα πάνω στα κύματα των ηχοχρωμάτων του, τις βραδιές που το δωμάτιο φωτιζόταν απ’ την αχνή κιτρινωπή άλω που εξέπεμπαν οι πυρακτωμένες λυχνίες.

Παραμονές της δεκαετίας του ’90, αν και αρχικά απλός θεατής των διεργασιών που οδήγησαν και στη δική μας ιδιωτική ραδιοφωνία, καθότι παρέμενα πιστός εργάτης του γραπτού δημοσιογραφικού λόγου, ένα παιχνίδι της τύχης, όπως γίνεται συνήθως, μ’ έφερε πίσω απ’ το μικρόφωνο ενός ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε απ’ την πόλη της Κοζάνης με ομολογημένη όμως φιλοδοξία να γίνει η φωνή ολόκληρης της Δυτικής Μακεδονίας.

Ο «Μουσικός Δίαυλος» εκείνων των ημερών, στο 98 της συχνότητας των FM, έμελλε ν’ αποτελέσει την αρχή των δικών μου ημερών στο ραδιόφωνο, και τον πρώτο σημαντικό σταθμό μιας διαδρομής που συμπεριέλαβε το ΠΡΩΤΟ ΚΑΝΑΛΙ, εκ των πρωτοπόρων στα ερτζιανά της περιοχής μας, το βραχύβιο ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ FM και το KLIK FM που έγραψε τη δική του μακρά και ξεχωριστή ιστορία.

Κάπως έτσι, έγινα και γω μια απ’ τις φωνές ενός μέσου που έχει το χάρισμα να συντροφεύει όποιον το επιλέξει χωρίς να απαιτεί όλη του την προσοχή, μια συνήθεια απόλυτα συνυφασμένη και εναρμονισμένη με την καθημερινότητα πολλών.

Θυμάμαι ακόμα τα αγουροξυπνημένα πρωινά, λίγο μετά τις 7, του Μουσικού Δίαυλου με τους δίσκους βινυλίου των 33 στροφών του Αργύρη Παφίλη, ενίοτε και του Κώστα Κουτσονάνου που αρκετές φορές μας συνέδραμε και μας συντρόφεψε, να στριφογυρίζουν πάνω στα δύο πικ- απ και να ντύνουν μουσικά εκπομπές- αφιερώματα πότε στο φεγγάρι, πότε στο καμπαναριό της Κοζάνης και άλλοτε στις γυναίκες της Πίνδου που εντοπίσαμε και καταγράψαμε ένα βροχερό κυραικάτικο πρωινό στον Πεντάλοφο, σ’ ένα αξέχαστο αφιέρωμα για τον πόλεμο του ’40.

Όπως θυμάμαι και τις παρουσιάσεις της τοπικής, κυρίως, πολιτικής επικαιρότητας από τα στούντιο του ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΝΑΛΙΟΥ ή του ΠΡΩΙΝΟΥ ΛΟΓΟΥ παρέα με τον παντοτινό φίλο Γιώργο Παναγόπουλο, και τις συνεντεύξεις στον KLIK FM με τη γλυκύτατη Κάτια Μιχαηλίδου άγρυπνο φρουρό- χειρίστρια της κονσόλας και επιμελήτρια της μουσικής.

Μέρες του δικού μου ραδιοφώνου που η σημερινή νοσταλγική αναπόληση, με αφορμή την παγκόσμια μέρα ραδιοφώνου, με κάνει να συνειδητοποιώ πως συνθέτουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της επαγγελματικής μου διαδρομής και είναι μέρες που στο διάστημα τους χτίστηκαν φιλίες που αντέχουν ακόμα…

*Το «Μέρες ραδιοφώνου» είναι φυσικά δανεισμένο απ’ τον τίτλο της υπέροχης ταινίας του Γούντυ Άλεν.