Ο Κ. Μουρσελάς και ο παραλληλισμός του για τους συγγραφείς…

                                                                           Σημειώσεις επί προσωπικού.

Συνάντησα τον Κώστα Μουρσελά μία και μοναδική φορά στην Κοζάνη πριν χρόνια. Δε θυμάμαι ποιος λόγος τον έφερε στα μέρη μας, όπως και τις λεπτομέρειες της συνέντευξης που δέχτηκε να μου παραχωρήσει (σ.σ. η ασυγχώρητη αμέλεια μου να ξεδιαλύνω και να οργανώσω κάποια φορά το προσωπικό μου αρχείο, μου κοστίζει και πάλι. Αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου για ποια εφημερίδα ή περιοδικό ήταν η συνέντευξη που του πήρα).                                                      

Είμαι σίγουρος όμως πως ήταν μια χαλαρή κουβέντα, ενδιαφέρουσα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της. Απ’ όσα μου είπε, η φράση που μου έμεινε ήταν ο παραλληλισμός που έκανε ανάμεσα στο συγγραφέα και το… βρικόλακα. “Ο συγγραφέας είναι σαν το βρικόλακα. Ζει μέσα απ’  τις ζωές των άλλων…” ήταν τα λόγια του.

Ξαφνιάστηκα. Χαμογέλασα αμήχανα. Δεν το ‘χα σκεφτεί ποτέ έτσι. Έκτοτε θα μου ‘ρχόταν πολύ συχνά στο μυαλό αυτή του η φράση. Κάθε που πάσχιζα να κτίσω ένα διήγημα ή ένα μυθιστόρημα κι είχα ανάγκη κάποιων ηρώων. Μακάρι να ζούσαμε πολλές ζωές, μα ακόμα κι οι πολλές προσωπικές εμπειρίες δεν αρκούν πάντα για να αφηγηθείς μια ιστορία. Άλλοι ονομάζουν όσα οι συγγραφείς παίρνουν απ’  τους ανθρώπους που γνωρίζουν ή απλώς συναντούν, “δάνεια”. Ο Μουρσελάς επέλεξε τον παραλληλισμό αυτό που τον βρήκα πιο ταιριαστό. Τα δάνεια κάποτε μπορεί και να επιστραφούν. Οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες απ’ την ώρα που θα πάρουν το φύλλο πορείας απ’ το δημιουργό τους, δεν επιστρέφουν ποτέ. Ζουν πλέον τη δική τους ζωή, μια ζωή που τους χαρίστηκε από κάποιους άλλους κι ας μην το μάθουν ποτέ οι… δωρητές.  

Καλό ταξίδι κ. Μουρσελά. Θα είστε πάντα παρών για πολλά, κυρίως όμως επειδή με την τέχνη σας εμπνεύσατε και τροφοδοτήσατε και άλλες τέχνες. Κι αυτό εκτός από σημαντικό είναι και κάτι που σας έκανε να ξεχωρίσετε…