“Ανήκεις στο σώμα της εκκλησίας;”
“Ανήκω στο σώμα της ζωής”
Η απάντηση μου προφανώς δεν ικανοποίησε τη φίλη που μου
απηύθυνε την ερώτηση, με την οποία πριν πολύ καιρό είχαμε ανοίξει μια κουβέντα
περί πίστης και θρησκείας. Την κλείσαμε
εκεί, δίνοντας, για λίγο, χώρο στη σιωπή που σ΄ αυτές τις περιπτώσεις βοηθά να αποδεχτείς
πως οφείλεις να σεβαστείς την αλήθεια του άλλου.
Σήμερα και καθώς πασχίζω να ξεκινήσω ένα βιβλίο που στον
πυρήνα του θα ΄χει το ρόλο της θρησκείας στη ζωή μας, ξεφυλλίζω τον Χαλίλ
Γκιμπράν και το θρυλικό του ¨Προφήτη¨ και αφήνομαι στις λέξεις του:
“Η καθημερινή σας ζωή
είναι ο ναός σας και η θρησκεία σας.
Όταν μπαίνετε σ΄
αυτήν, πάρετε μαζί σας όλο τον εαυτό σας.
Πάρετε τ΄ αλέτρι και τ΄
αμόνι, το σφυρί και το λαγούτο.
Τα πράγματα που
φτιάξατε για τις ανάγκες σας ή την ευχαρίστηση σας.
Γιατί, στις ονειροπολήσεις
σας δεν μπορείτε ν ΄ανυψωθείτε πάνω από τα κατορθώματα σας, ούτε να πέσετε
χαμηλότερα από τις αποτυχίες σας.
Και πάρετε μαζί σας όλους
τους ανθρώπους:
Γιατί, στη λατρεία σας
δεν μπορείτε να πετάξετε ψηλότερα από τις ελπίδες τους, ούτε να ταπεινώσετε τον
εαυτό σας χαμηλότερα από την απελπισία τους.
Κι αν θέλετε να
γνωρίσετε το Θεό, μην ενεργείτε σα να προσπαθείτε να λύσετε αινίγματα.
Καλύτερα να κοιτάξετε
γύρω σας και θα δείτε το Θεό να παίζει με τα παιδιά σας.
Κοιτάξετε και στο
διάστημα. Θα δείτε το Θεό να περπατάει μέσα στο σύννεφο, ν΄ απλώνει τα χέρια
του με την αστραπή και να κατεβαίνει με τη βροχή.
Θα τον δείτε να
χαμογελάει μέσα από τα λουλούδια και μετά ν΄ ανεβαίνει και να κουνάει τα χέρια
του με τα κλαδιά των δέντρων ”
Αν η φίλη μου ΄κανε την ίδια ερώτηση σήμερα, θα της απαντούσα
μ΄ αυτά τα λόγια…
* Η φωτογραφία είναι της Σούλας Παλέντζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου